Kirkjuritið - 01.09.1948, Qupperneq 40

214
KIRKJURITIÐ
15, 14.). — Þessi þjónusta hefir ávalt verið ábyrgðarmikil
og erfið. Sannleikurinn hefir á öllum öldum orðið að brjóta
sér brautir gegnum myrkviði skammsýnis, skihiingsleysis
og blekkinga. Vottar hans gengu aldrei á rósum. Þyrni-
brautir og fórnir urðu öi’lög þau, sem þeim voru búin.
Þetta er svo enn í heiminum, víðast hvar. Ef til vill er
ísland að þessu leyti ein einkennilegasta undantekningin.
Þjónar kirkjunnar lifa um þessar mundir erfiða tíma víða
um heim. Víða hafa mennirnir horfið frá trú sinni og gera
naumast ráð fyrir því, að yfir lifinu á jörðu vaki eilífur,
ástríkur faðir. Þeim finnst mannleg reynsla svo undar-
leg, að óhugsandi sé, að Guð sé á bak við þá atburði, sem
gerzt hafa. Þó nokkuð víða eru ríkisstjórnir þjóða og
æðstu ráðamenn andvígir kirkju og kristindómi og telja,
að vísindin og efnislegir hlutir séu hið eina eftirsóknar-
verða. Víða um lönd eiga þjónar kirkjunnar við sára ör-
birgð að búa í efnalegu tilliti. Hér á íslandi er þessu á
allt annan veg farið. Fólkið í landinu á yfirleitt samúð
með kirkjunni og telur hana vera ómissandi lifi þjóðar-
innar. Islenzka þjóðin sá, hvernig kirkjan öld eftir öld
bar kyndil trúar, menningar og siðgæðis á undan kyn-
slóðunum á lífsgöngu þeirra. Trúin var máttur þjóðar-
innar. Hún var ljós hennar. Hún var styrkur hennar í lífs-
stríðinu. Prestastéttin á í raun og veru viðurkenningu
allra, sem sögu þjóðarinnar þekkja. Og enn í dag setur
þjóðin von sína til hennar. Hún ætlast til þess, að þar eigi
hún vökumenn, sem aldrei bregðast. Ég hygg, að það sé
vilji þjóðarinnar, eins og nú er komið, að prestunum sé
tryggð sem bezt aðstaða í störfum, og hún vill umfram
allt trúa þeim fyrir andlegu uppeldi þeirra, sem hún elsk-
ar mest — hinna ungu. Hvar sem farið er um þetta land,
kemur það greinilega í ljós. Ríkisstjórnir þær, sem hafa
setið á síðustu áratugum, hafa verið kirkjunni tiltölulega
velviljaðar, þegar á allt er litið, og Alþingi hefir oftlega
sýnt góðan skilning á málefnum kirkjunnar. Tækifærin,