Kirkjuritið - 01.09.1948, Qupperneq 75

BÆKUR
249
sem til var af heimildum um Krist á dögum Jústíns píslarvotts.
— Jústínus deyr um 167.
Bls. 265: Höf. telur Nikeutrúarjátninguna á 4. öld fyrstu trú-
arjátningu kristnu kirkjunnar. — Hann virðist alveghafa gleymt
postullegu trúarjátningunni svonefndu. En fyrsti vísirinn að
henni er í upphafi 15. kap. I. Korintubréfs.
Sama bls: Lýsing höf. á Kristfræðideilunum verður endi-
leysa. Hann skilur ekki sjálfur grískuna, sem hann vitnar í,
og fer auk þess rangt með.
Bls. 277: Pétur Waldo tekur að prédika og boða trú „eftir
fyrirmynd hins heilaga Franz af Assisi." — Franz er þá enn
ófæddur.
Bls. 336: Höf. virðist hér telja Paneas einn landstjórann á
Gyðingalandi. — En Paneas er borg sú, er seinna var nefnd
Sesarea Filippí.
Sama bls: „Þegar Heródes dó, árið 4 f. Kr„ var Jesús ekki
fæddur.“ — Þetta er rangt. Jesús er fæddur fyr en tímatal okkar
segir til, einmitt á dögum Heródesar.
Bls. 338: Heródes Antípas tekur ekki konu frá Filippusi
bróður sínum. En Filippus var tengdasonur þeirrar konu.
Bls. 359: Þess sjást ekki nein merki, að Jesús hafi elskað
óvini sína, eða lagt neitt í sölurnar fyrir aðra. — Meira öfug-
mæli mun naumast hafa verið ritað. Höf. virðist hafa minni
þekkingu í þessum efnum en barnaskólabörn. Þau kunna orð
Krists á krossinum: Faðir fyrirgef þeim, því að þeir vita
ekki hvað þeir gjöra.
Bls. 408: Höf. hyggur, að Símon Pétur hafi borið fram við
Sesareu Filippí spurninguna um það, hver Jesús sé. — Það er
Jesús sjálfur sem spyr: Hvern segja menn mig vera? (Mark.
8 og hliðst.). Þetta á hvert barn að vita löngu fyrir fullnaðar-
próf.
Sumt er þó rétt hjá höf., t. d. það, að kenningunni um bók-
stafsinnblástur Ritningarinnar spjaldanna milli sé nú hrundið
með fullum rökum, að Markúsarguðspjall sé elzt guðspjallanna
og sameiginleg ræðuheimild liggi til grundvallar bæði í Lúk-
asar og Matteusarguðspjalli. En um þetta hafa aðrir skrifað
hér á landi löngu á undan honum, miklu nánar og betur.
Bókin er undarlega ómerkileg, þegar miðað er við hæfileika
höf. á öðrum sviðum. Hún er yfirleitt fremur óskemmtileg af-