Kirkjuritið - 01.01.1956, Síða 22

12
KIRKJURITIÐ
Nú fór fyrst að vandast málið. Ég stóð höggdofa og sagði
hvorki já né nei.
Þá brosti móðir mín og sagði:
„Heldurðu, að mér sé alvara? Nei, eigðu hana sjálfur og farðu
með hana eins og þú vilt. Ef ég þekki þig rétt, drengur minn,
verður annað þér fyrr að falli en fégirndin. En týndu nú samt
ekki spesíunni þinni, ef þú átt að fá að geyma hana.“
Næsta morgun fór ég snemma á fætur, og enn var svo mikið
nýjabrumið á spesíunni, að ég signdi mig með henni í lófanum.
Móðir mín tók eftir því og sýndist mér hún glotta, en ekkert
sagði hún. Um kvöldið vantaði bæði alilömbin, Skarf og Kolu,
og var ég sendur á næsta bæ að spyrja eftir þeim.
Ég fór og fann lömbin á miðri leið milli bæjanna og sneri með
þau heimleiðis. í því sé ég, hvar kerling kemur, töturleg og fót-
gangandi, á móti mér. Ég ætlaði fyrst að verða smeykur, en í
sama bili þekkti ég hvers kyns var. Þar var komin Solveig gamla
fóstra mín. Hún liafði verið gustukakona hjá foreldrum mínum
þangað til ég var sex vetra, en verið síðan „sjálfrar sín“ hér og
þar, örsnauð og uppgefin.
Solveig var lítil \-exti, svört á brún og brá, móleit sýnum, tuggði
mikið tóbak, góðmannleg á svip og þó forneskjuleg, töturlega
klædd og mótlætisleg. Hún hafði liaft á mér mikla elsku, en ég
sjaldan þýðst hana vel, nema þegar mér var kalt. Þá hafði ég
verið vanur að flýja inn til hennar og kalla við stigann:
„Donvei, mé e kalt.“
En einkum varð „Donvei“ mér ógleymanleg fyrir sögurnar,
sem hún sagði mér. Flestar, ef ekki allar, drauga — álfa — og
afturgöngusögurnar, sem íslenzk börn kunna, liafði Solveig sagt
mér og innrætt svo vel, að þær entust mér í vöku og svefni alla
mína æskutíð út.
„Fyrir sínar leiðu sögur varð hún að fara úr mínum húsum,
auminginn," sagði móðir mín.
En nú er að segja frá fundi okkar og spesíunni. Óðara og hún
hafði þekkt mig, vafði hún mig að sér og kyssti mig í krók og
kring (sem mér reyndar ekki var mikið um.) Síðan flýtti liún
sér að leysa frá skjóðunni og fara að tala: