Kirkjuritið - 01.01.1956, Síða 30

20
KIRKJURITIÐ
Hver, sem kaupir þessi frímerki, færir með því gjöf Skálholts-
stað, og safnast, þegar saman kemur. Skyldu allir láta eittlivað
af hendi rakna með þessum hætti og minnast þannig Skálholts
og þess Ijóss, sem þaðan hefir lagt á menning vora um liðnar
aldir og varnað því, að þjóðin yrði úti andlega.
Reynsla síðustu ára hefir sýnt það, að mikill áhugi ríkir með
íslendingum á því, að Skálholtsstaður rísi úr rústum. En til mest-
ar giftu og blessunar verður sú endurreisn, ef þjóðin öll sam-
einast um hana.
íslendingar hafa vissulega sýnt það fyrr, að þeir geta orðið
samtaka. Og myndi það ekki verða enn, er þjóðarsómi býður,
að vér eigum eina sál.
Munum það, að vér erum arftakar hinnar forhelgu íslenzku
kristni, merkisbera hennar og sögustaða.
Munum Skálholt, öll ung og gömul, og sýnum það í verki.
Vér megum engir hugsa: það munar ekki um mig né mína
gjöf. Vér getum ekki heldur um það dæmt, hver gjöfin er stór
og liver lítil. En það vitum vér, að af framlagi margra heilum
huga
Koma ljós in logaskæru
á altari ins göfga Guðs.
Á. G.
Heiðinn Rómakeisari ógnaði kristnum manni með lífláti. Maðurinn svar-
aði: „Þú liefur vald til að drepa, en ég hefi styrk til að deyja.“
* *
Þýzki heimsspekingurinn Immanuel Kant (1724—1804), lét svo ummælt,
að Davíðssálmur 23, 4:
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig“ —
hefði verið sér til meiri huggunar en allar þær bækur, sem hann hafði
lesið.