Kirkjuritið - 01.10.1962, Síða 22

KIRKJURITIÐ
356
bjarga, vildu snúa þjóðinni á veg friðar og farsældar, vildu
snúa henni til Guðs. Jesús grét yfir Jerúsalem og spámaður-
inn hrópar: „Ó, að höfuð mitt væri vatn og augu mín tára-
lind, þá skyldi eg gráta daga og nætur þá, sem fallið liafa af
þjóð minni.“ — Hér var engin liálfvelgja. Þessar lieitu sálir
voru eins og gjósandi fjöll. „Og ef ég hugsaði,“ segir spámað-
urinn Jeremía, „Ég skal ekki minnast lians og eigi tala fram-
ar í nafni hans, þá var sem eldur brynni í hjarta mínu, er
byrgður væri inni í beinum mínum; Ég reyndi að þola það,
en gat það ekki.“
Til er saga um mikla vakningaprédikarann Moody: Þegar
stóra samkomutjaldið lians brann, leigði liann sér herbergi
á hóteli einu og gaf sig fullkomlega einverunni á vald. Einn
vinur lians vissi samt livar liann var, fór þangað og barði að
dyrum. Enginn gegndi og gesturinn opnaði hurðina og gekk
inn. Moody gekk hratt um gólf og bað drottinn uppliátt að
draga nú að sér hendina, liann þyldi ekki meira.
Hinn mikli prédikari hafði þá verið lengi á bæn og lirópað
til Guðs, og Guð liafði svo útliellt anda sínum í lijarta lians
og kveikt í sál hans á ný, að nú bað liann Guð að láta staðar
numið, liann þyldi ekki meira. Eftir þenna viðburð kom
Moody af stað þeirri andlegu vakningu í Bandaríkjunum, sem
lengi var fræg.
Öruggasta leiðin, og líklega sú eina, til þess að „fyllast and-
anum,“ til þess að verða eldhugi, er bænin, ekki augnabliks-
hæn, ekki hraðmælt hænarorð. Nei, heldur glíma við Guð,
langar einveru- og bænastundir, Ivristur var heilar nætur á
bæn og bar þær fram, segir ritningin, með „sárum kveinstöf-
um og táraföllum.“ Það kostar eitthvað að fá liið dýrmætasta.
Það er brattganga upp á guðafjall til þess að sækja liinn heil-
aga eld, en eldhugi verður enginn án þeirrar brattgöngu. Má
nútímamaðurinn vera að því að eyða lieilum nóttum á bæn?
Nei, og hann verður lieldur enginn kraftaverkamaður, ekki
máttugt verkfæri í hendi Guðs.
Ymsar þjóðir búa nú við velgengni, er vogandi að segja,
siðspillandi velgengni? Þar með taldar nágranna þjóðir okk-
ar og við sjálfir. Þjóðir þessar liafa auðgast margvíslega, en
eru samt of fátækar af eldhugum, mönnum, sem Guð magnar
anda og krafti og sendir, of fátækar af heilögum mönnum,