Kirkjuritið - 01.10.1962, Blaðsíða 39

m
0
Sigurður Jón Jóhannesson:
Svipur Þorkels á Úlfagili
VfETURINN sem ég var á Æsustöðum, 1872—73, var þar
V vinnukona að nafni Halldóra Sigurðardóttir. Hún var ekkja
kynjuð norðan úr Fljótum. Hafði hún flutt þaðan og vestur
vorið næsta áður. Hún var vissulega mjög vel skyggn. Hún
gat vanalega, þegar hún vildi, lýst að morgni gestum þeim,
sem að garði háru að deginum, þó að hún hefði aldrei séð
þá fyrr. Vil ég segja hér eina sögu því til sönnunar.
Þegar ég var á Mánaskál á Laxárdal, bjó bóndi sá á næsta
bæ, Úlfagili, er Þorkell hét Jónsson. Var liann kallaður Þor-
kell hái, því að hann var ákaflega hár maður. Hann var ætt-
aður utan af Skaga. Hann bjó síðustu árin með ráðskonu er
Hólmfríður hét Gísladóttir. Þau voru bæði í góðum kunnings-
skap við mig og konu mína og bæði voru þau mestu tryggða-
tröll. Þorkell var nú orðinn gamall maður. Hann hafði um
nokkur ár verið ákaflega gigtveikur; hafði lærlinútan önnur
gengið úr mjaðmarholunni og stóð allmikið út. Hann varð því
að dragast áfram á hækju og átti mjög bágt með að rísa á fæt-
ur úr sæti sínu. Hann var því mjög einkennilegur, bæði að
vexti og ýmsu fleiru. Þorkell andaðist um það leyti, sem ég
flutti frá Mánaskál. Hólmfríður var í húsmennsku á Úlfagili
eftir lát hans. Þá víkur sögunni aftur fram að Æsustöðum.
Það var morgunn einn, þegar komið var fram á útmánuði,
að Halldóra kom til konu minnar og hvíslar að lienni: „Það
kemur einhver hér í dag að finna þig, Guðrún mín, seon ekki
hefur komið liingað, síðan ég varð liér heimilisföst og á ein-
kennilega fylgju, liver sem hann eða hún er“.
Við fórum þá að grafast eftir livað hún liafði séð. Sagðist
bún þá liafa séð mann einn, ákaflega stóran, koma inn í bað-