Kirkjuritið - 01.12.1965, Page 43

KIRKJURITIÐ
473
allan þann tíma í rúminu. Mamma lifði pabba í átján ár. Og
ég varð ein að annast lieimilið.
Mér veittist það ekki auðvelt. Sjálf var ég veik og illa á
mig komin og við þar að auki örsnauðar. Loks rak að því, að
ég komst ekki bjá að leita á náðir sveitarinnar. Um annað var
ekki að ræða. Okkur var skaffað rúgmjöl og liveiti og svolítið
reiðufé — 75 aurar á viku.
Svo dó mamma, það var árið 1905. Ég sat liér ein eftir í
stofunni. Og lief bokrað' liér síðan. Tíu árum eftir dauða
mömmu fékk ég lífeyri, fimm krónur og níutíu aura á mánuði.
Það var mikill fengur. Og tíu árum þar á eftir fékk ég liækk-
un. Ur því fékk ég tuttugu og fimm krónur mánaðarlega. Mér
fannst ég vellrík. Tuttugu og fimni krónur. Það voru miklir
peningar.
Læknarnir rannsökuðu þessa þolgóðu og nægjusömu verka-
konu í elli bennar. Og þeir stóðu undrandi — allt að því
skelfingu lostnir. — Læknarnir sögðu: Hvernig liefur hiin get-
að dregist áfram alla sína ævi — og sú barðneskja að leggja
á liana erfiðisvinnu.
Iiver skybli lialda að þessi kona liefði unnið allt, sem liún
vann í öll þessi ár, eins og liún var á sig komin. Þarmurinn
liafði rifnað frá neðra magaopinu og nýtt op myndast að
nokkru leyti. Hún skýrir blátt áfram frá þessari staðreynd.
Það vottar ekki fvrir sjálfsaumkun né nokkurri tilreynd til að
vekja aðdáun.
Hún situr andspænis mér og liamrar með mögrum fingrun-
um á rósótta vaxdúkinn á eldbúsborðinu. Þetta er minnsta
stofan í ölbi byggðarlaginu. Þarna er svo bígt undir loft að
það leifir ekki af því að ég geti staðið þar uppréttur.
— Það befði víst ekki tekist, segir bún, ef ég liefði ekki
átt trúna. Enginn lestur hefur verið mér jafn kær um dagana
eins og í Biblíunni. Þar næst nokkrar guðsorðabækur. Þær
voru gefnar mér, þegar ég var í æsku, af góðu fólki, sem
kenndi í brjósti um mig. Ég bef ekki látið jiær ólesnar, þess-
ar bækur allra sízt Biblíuna. Sii bók liefur verið mér ná-
komnasti sálufélaginn.