Kirkjuritið - 01.10.1966, Blaðsíða 11

KIRKJURITIÐ
345
Jóhanna Guðríffur Björnsdótt-
ir. Þau voru lijón sem skyldir
og vandalausir minnast með
verðskuldaðri virðingu. Vegna
veikinda móður minnar var
mér komið í fóstur til afa míns,
Sigurðar Brandssonar hrepp
stjóra í Tröð. Hinn 15. septem-
ber var ég til skírnar horinn á
heimili foreldra minna. Þá
hófst líf mitt í kirkjunni. Afi
minn kenndi mér liið fyrsta
sem ég man og þar á meðal
heilaga trú. Hann var trúmaður
mikill og vel að sér. Mótaði
liann fyrstur trúarhugmyndir
mínar. Hann var meðhjálpari
kirkju sinnar og hann fór fyrst
með mér í kirkju. Hin fyrsta
kirkjuganga sem ég minnist er
eitt af dýrustu augnablikum
ævi minnar. Svo sterkt og djúpt
hreif helgiþjónustan mig, að
frá þeirri stundu var mér ljóst
hvað er hið eina nauðsynlega
dauðlegum manni. Og þar
lilaut ég kölhin mína til ævi-
starfsins. Þá hef ég líklega ver-
ið á fimmta ári. Þegar ég var á
10. ári andaðist afi minn. Ári
síðar fór ég til foreldra minna.
g an var fermdur. Kristin fræði kenndi móðir mín mér.
an gekk ég í spurningar til síra Árna Þórarinssonar. Eru mér
r stundir minnisstæðar enn. Hann var frábær snillingur í að
«ehi því Iff 0„ gildi sem við liöfðum áður numið. Fyrir ferming-
l!la >>öfðu náð til mín álirif síra Friðriks Friðrikssonar með
°ngvum eftir liann, sem ég hafði lært. Söngvar hans náðu svo
sterkum tökum á mér að þeir féllu ósjálfrátt inn í hænahahl