Prestafélagsritið - 01.01.1925, Side 151

146 Ragnar Ófeigsson: Preat.féi»SiriHB.
segja fyrir komu Messíasar, eða mikils spámanns, og þykja
benda á köllun Múhameðs. Orðinu Parakletos í Jóhannesar-
guðspjalli hafa sumir Moslemítar breytt í Periklitos, sem þýðir
hinn víðfrægi, hálofaði, en sömu merkingar er nafn spá-
mannsins, Mahammeð. Fyrirheitið um huggarann verður þannig
lagt út sem bein spásögn um komu Múhameðs. Hin eigin-
lega ritning, sem rétttrúuðum manni ber að haga lífi sínu
eftir, er því auðvitað Kóraninn. Er hann sem helgur dómur í
augum Moslemíta og snerta þeir hann ekki óþvegnir og þola
naumast að hann komist vantrúuðum mönnum í hendur.
Spámenn. Rétttrúuðum manni ber að trúa því, að Guð hafi
sent heiminum mikinn fjölda spámanna; eru þeir stundum
taldir eigi færri en 124000 og jafnvel enn fleiri. Flestir þeirra
voru postular eða sendiboðar, til þess sendir að hjálpa þjóð-
unum í vantrú eða hjátrú tímanna. Sex þeirra voru beinlínis
trúarhöfundar, þeir: Adam, Nói, Abraham, Móse, Jesús og
Múhameð. Allir spámenn eru taldir syndlausir, að minsta kosti
helgari öðrum dauðlegum mönnum. Helgisagan um englana,
sem opnuðu brjóst hins unga Múhameðs og hreinsuðu hjarta
hans af allri synd, lýsir þeirri trú, að hinn síðasti spámaður
Guðs hafi og verið syndlaus. Þá er því trúað, að allir spá-
menn hafi játað einu og sömu trúna, nefnilega íslam. Kór-
aninn telur ýmsa af mönnum biblíunnar spámenn — sem
hvorki Gyðingar eða kristnir menn telja svo — t. d. Adam,
Set, Lot, ísmael, Jósúa, o. s. frv.
Upprisan, efsti dagur og dómur. Hverjum manni er skylt
að trúa því, að líkami og sál rísi upp á efsta degi og að
dómur Guðs gangi yfir alla og hreppi þá sumir helvíti, en
aðrir Paradís. Spámaðurinn lagði mikinn þunga á dóminn,
helvíti og Paradís, í boðskap sínum. Með skáldlegu hugar-
flugi lýsti hann guðsdómi, ógnum helvítis og unaði Paradísar.
Ef til vill hreif hann landa sína mest, þegar hann vakti
ímyndunarafl þeirra með stórfeldum lýsingum úr öðrum heimi.
Það var svo dýrðlegt fyrir sanntrúaða menn, að eiga í vænd-
um ódáinsunað, og þó að hrollur færi um þá við tilhugsun
helvítis, voru þeir sælir í þeirri trú, að hinir vantrúuðu einir