Syrpa - 01.06.1914, Blaðsíða 10

200
SYRPA
þeirra. Og þetta sama kvöld fékk
eg loksins að vita um þaö aö svo
miklu leyti, sem hægt var. Því
þegar eg var búinn aö boröa kvöld-
verö og kominn inn í herborgiö mitt
rétti Arnór mér bréfið og dagbók-
ina, og baö mig að lesa hvorttveggja
íiöur en eg færi aö hátta. Hann
var nú furöu hress og glaöur í
bragöi.
Þú ættir fyrst aö lesa dagbók-
ina“, sagði hann, ,,því það er ekki
langt mál. Og láttu þér ekki veröa
bilt viö, þó þú sjáir nafn þitt þar á
stöku staö. — En bréfiö er til móö-
ur ininnar frá bróöur hennar. Hann
var siglingamaður og fór víöa um
heim“.
Eg þarf naumast að taka það
fram að eg las dagbók Arnórs og
bréfið frá móðurbróður hans meö
mikilli eftirtekt. Mér gekk samt
ekki rétt vel aÖ lesa bréfið; því
skriftin var fremur slæm, og þaö
var víöa strykaö yfir orö og heilar
setningar, og sumstaöar skrifaö á
milli línanna,
Eg hefi nú hvorttveggja hér viö
hendina, og ætla eg aö birta bréfiö
orörétt, en aö eins breyta stafsetn-
ingu hér og þar. En úr dagbókinni
birti eg bara fáeina smákafia — að
eins þá, sem snerta þetta mál. Og
eg skal taka það fram, aö þessi dag-
bók er alt önnur en minnisbók sú,
er eg hefi þegar getiö um aö eg hafi
séö í kistu Arnórs.
VI.
Kaflar úr dagbók Arnórs.
Á póstskipinu 12. júli, 1881
í gærmorgun steig eg á skipsfjöl.
Og nú er ísland aö hverfa. Ef til
vill sé eg þaö aldrei aftur. Hvaö
bíöur mín nú fyrir handan hið breiöa
haf? Eg veit þaö ekki. En örugg-
ur legg eg á staö út í óvissuna. Að
líkindum hefir enginn íslendingur
lagt af stað frá ættjöröinni í líkum
tilgangi og eg — meö líkar vonir
og líkt fyrirheit um bjarta framtíö.
En mikiö legg eg í sölurnar: Eg
yfirgef æskustöðvar mínar, ættingja
og vini, og hætti við skólanám. —
Mjög undarlegt er þetta feröalag
mitt. Undarlegt er það afi, sem
dregur mig til Vesturheitns. Und-
arlegt er lífiö !
13. Júlí
Mig dreymdi draum í nótt. Eg
þóttist vera kvæntur og eiga þrjár
konur. Ein hét V o n, önnur B æ n ,
og hin þriöja Trú. Þær voru allar
ungar og fríöar sínum. Þó unni eg
ekki þeirri,sem hét B æ n, og eg rak
hana frá mérmeöharörihendi,en fann
samt til þess í hjarta mínu, aÖ þaö
variltverk. Aftur fann eg þaö aö eg
elskaði af öllu hjarta þá, sem nefnd-
ist Von,. En henni þótti ekkert
vænt um mig. Og aö síöustu hljóp
hún frá mér, og eg vissi ekkert
hvaö af henni varö. En konan, sem
hét T r ú, var alt af hjá mér. Hún
elskaöi mig og var mér ástúöleg.
Og viö lögöum af stað í langferö.
,,Áfram ! Áfram !“ sagöi T r ú.
Það vaö orðtak hennar. ,,Áfram !
Áfram 1“ Við fórum um eyöimerk-
ur og öræfi, yfir fjöll og jökla og
eldhrauns-urðir, og komum að lok-
um í fagran dal, sem varskógi vax-
inn. Og viö settum okkur þar
niöur viö silfurtæra lind, því eg var
oröinn örmagna af þreytu og þorsta.
En hversu lengi sem eg sat þar, þá
hvíldist eg ekki. Og þó eg teygaði
vatniö látlaust, þangaö til uppsprett-