Syrpa - 01.06.1914, Blaðsíða 42

232
SYRPA
ekki stilt sig • lengui1, enn fór að
skellihlæja, um leið og hennar fín-
gerða, smáa hendi hvarf í hans
feikistóru.
Hver hlátur skellurinn af öðrum,
byrjaði og bagnaði. Presturinn
flýtti sér að segja, að verið væri að
iesa “Pickwick klúppinn.”
“A, ha! Já, hann getur svei mér
verið hlægilegur,” sagði söðlusmið-
urinn.
“Hafið þér lesið hann,?” spurði
prestur.
“Um bað leyti sem eg var í vestur-
heimi, las eg flesta enska rithöf-
unda; eg á verk flestra þeirra’,’
svaraði hann, og fór að segja þeim
frá hinum ódýru alþýðlegu bóka út-
gáfum í Ameríku.
Hlátur ungra stúlkna er alls ekki
gott að bæla niður, enda tók hann
sig upp aftur og aftur, hvað eftir
annað. Jafnvel eftir aö söðlusmið-
urinn hafði kveikt í pípu sinni, og
byrjað var á lestrinum aftur. Nú
fengu þær fyrst ástæðu til að
hlægja. Presturinn sem að stund-
arkorni liðnu var orðinn þreyttur á
lestrinum vildi hætta, enn þá
bauðst söðlasmiðurinn, til þess að
halda honum áfram, og var það
þegið. Enn hann þuldi það fram
af munni sér, svo dræmt og þurlega
með svo einkennilegri áheyrzlu á
manna- og bæjar hcituin að ein-
göngu framburðsins vegna, varð
hláturinn ómótstæðilegur; presti*
urinn sjálfur fór að brosa, enginn
hinna reyndi að gjöra gyllingar til
að bæla niður þennan ákafa hlátur.
Stúlkurnar voru ekki aö gjöra
sér neina grein fyrir því, hversvegna
allir fóru að hlægja, þær hlógu að-
eins og það meira að segja eftir að
þær voru komnar upp á svefnher-
bergið.
Meðan þær afklæddu sig, gengu
þær eins og söðlasmiðurinn, heils-
uðu hver annari og töluðu rétt
eins og hann mundi gjört hafa,
reyndu að bera fram hin útlendu
orð, með enska framburðinum lians
Magnliildi tókust best eftirherm-
urnar, hún hafði tekið betur eftir
öllu enn liinar.
Þá var hún fimtán, á sextánda ár-
inu.
Daginn eftir voru þær allar tóm-
stundir sínar inn í borðstofunni
sem verið var að umbreyta og
gjöra að vinnustofu. Söðlasmiður-
inn sagði þeim frá margra ára veru
sinni 1 Vesturheimi, frá ferðalögum
sínum í Englandi og Þýzkalandi;
hann tvinnaði spaugi inn á milli,
og hélt áfram tali sínu, án þess að
létta nokkuð á vinnu sinni. Frá-
sögnum hans fylgdu tilheyrendurn-
ir með aðdáun.
Þær urðu þess naumlega varar,
hvernig þær smátt og smátt hættu
að lilægja að honum, enn í þess
stað dáðust að sögum hans. Heldur
ekki fyr, enn seinna tóku þær eftir
því, hve mikið þær höfðu lært af
honum.
Hans var mikið saknað þegar
hann fór, meiri partinum af sam-
vcrustundum sínum; fyrstu dagana
eftir burtför hans eyddu þær í sam-
tali um hann, sem aldrei algjörlega
dó.
Tvent liafði haft mestu álirifin á
Magnliildi. Pyrst og fremst hinir
cnsku og þýzku söngvar sem hann
söng fyrir þær. Hún liafði ekki
skilið kvæðin nema hending og
hendingu; enn liversu höfðu ekki
hljómarnir, lögin, hrifið hana!—Þau