Syrpa - 01.06.1914, Blaðsíða 65

Smávegis
„Það er sagt“.
Þau eru ekki langt mál,þessi þrjú stuttu
orð. En þau eru „s t ó r -1 í t i 1“. Þó þau
séu töluð hugsunarlaust, hendir hver
munnurinn þau eftir öðrum og enginn
vcit hvaðan þau hafa komið. Þau eru í
svo miklu uppáhaldi, að þeim er alstaðar
vel tekið bæði í samkvæmum og heirna-
húsum. Þau eru svo andrík að þau
hleypa óðara lífi í samtalið, gera liina
málstirðu mælska og hina leiðinlegu
skemtilega. Og þuu laafa svo mikið vald
að þau veita bakmælgiuni ólakmarkað
bygðarleyfi og friðhelga hana í samvizk-
um manna.
Vér könnumst allir við þessi litlu orð:
„Það er sagt“. — „Það kvað vera“. — —
Og vér könnumst við það, að þegar margir
liafa tekið þessi orð upp hver eftir öðr-
um, þá er alt sem þau ná yfir „löglielgað“
ineð því að segja: „Sjaldan lýgur al-
mannarómnr", — þó liann sé raunar ein-
hver mesti lygari sem til er.
Og vér tökum þetta fyrir „góða vöru",
af því vér liöfum aldrei verulega veitt
því eftirtekt, að þessi orð: „það er sagt“,
eru nokkurskonar gríma, sem dylur voða-
lega ófreskju, náskylda „vampyrunni".
sem þjóðsögur segja að sjúgi blóð úr sof-
andi mönnum án þess þeir viti eða geti
varað sig.
Hún er þó enn verri ófreskjan sem
dylst undir grímujrni: „það er sagt“. Hún
stelur því, sem meira er vert en blóðið:
Maunorðinu.
Húir getur, nreð lrjálp þcssara litlu orða,
svift lreil heimili og einstaka nrenn góðu
maunorði, en fylt hugina með skapraun
og örvæntingu.
Hún getur nrcð lrjálp þeirra, sviftæsk-
una glaðværðinni, ellina hugarróseminni
og ástiua tiltrúnni!
Segðu menn blátt áfram: „Sá eða sá
gerði það Og það“, þánrætti krefjast sann-
ana. Þá mætti bjarga sakleysinu. En
þó nrenn segi: „það er sagt“, — lrver ber
ábyrgð á því ? Hver sagði það fyrstur ?
— Slík eiturskeytí konra úr launsátri.
Hvað er hér við að gera ?
Mannkynið þarf að vaxa upp úr lygunt
og bakmælgi, öfund oghatri, hégóma við-
kvæmni og hefndargirni, eu lifa sig inn í
góðgirni og bróðurkærleik, sannlciksást
og nærgætni. réttvísi og ráðvendni íorð-
unr og verkum.
Sú gullöld á nú langt f land. En hún
er á lciðinni. Greiöum henni veg —
meðal arrnars með því, að liugsa oss vcl
um þegar freistingin otar fram grímunni:
„það er sagt“. - (Endurprent.)
WWWWWWFWWTO
Sumarkvöld í sveit.
Hailar degi. Sólin srð
sendir kveðju’ í dalinn.
Aftur rekur út í lilíð
ærnar sínar smalinn.
Milli bakka djúp og dökk
dreynrin lrður áiu.
Grundin andar ástar-þökk
út í víðan bláinn.
Móða ljós við rökkur rís
runnum úr og nrýrum, —
blæju sinni sumardís
sveipar að votum hlýrum.
Saman af teigunr sveinn og drós
suunan völlinn ganga, —
nrargra vona ljóð og ljói
leika’ í brosi’ um vanga.
Vaggar hverju blónri’ £ bluud
blfður lækjar niður. —
En sú blessuð aftanstund!
en sú kyrrð og friður!
Guðm. Gi(ónntndss»n.
( Endurprent.)