Syrpa - 01.06.1914, Blaðsíða 32

222
SYRPA
Þegar við háar himins dyr
hópast barna þröngin;
veiztu hvort þú verður fyr
að vandra þar inn göngin ?
Það er að vísu orðin hér
vani spilltra manna,
að gnaga liict og hunda her
hnútur smætingjanna.
XI.
Eitt sinn var það, að Þorleifurfór
til fiskiveiða fram á djúpið undan
Strandseljum, við fjórða mann. Þá
gekk fiskur hvarvetna ,,upp í land-
steina“; því útlendar þjóðir höfðu
eigi enn þá safnast þangað til rána,
sem nú er títt. Þetta var um haust
í sláturtíð. Veður var kalt og hart.
Langadalsströndin liggur þar norð-
an megin við djúpið og er gott sýni
til bæja. Þar rauk mikið á sumum
stöðum, og vissu hásetar að þar
niyndi nú slátur á seyði. Óskaði
þá einn að til sín væri kominn heitur
blóðmör til hressingar, og tóku hin-
ir undir. Þorleifur kvað eigi 6-
mögulegt að uppfylla óskina, ,,En
þið verðið að lofa mér einu“. Há-
setar spurðu hvað það væri. ,,Þið
megið ekki biðja guð að blessa ykk-
ur matinn“, kvað Þorle'fur. Þessu
lofuðu þeir fúslega! Þorleifur rendi
þá færi sínu, og liélt því kyrru um
stund. Þegar hann dró upp færið
aftur, var áönglinum stór blóðmörs-
keppur, og svo.heitur að rauk af.
Hásetar tóku þegar til snæðings.
En einum varð það á í ógáti aðbiðja
guð að blessa malinn sinn. Hann
misti þegar alla lyst.og varð fárveik-
ur utn stund. Hinum varð als ekk-
ert meint við, er borðuðu rnatinn
sinn blessunarlaust, og voru því
hæst ánægðir.
Þessa vísu á Þorleifur að hafa
kveðið um sjálfan sig, ó efri árum:
Þorleifur skáldið þegar deyr,
— af þessa heims gæðum snauðann
líklega minnast munu þeir
margir á karlinn dauðann.—
ÚRIÐ M ITT.
EFTIR MARK TWAIN.
Úrið mitt nýja og fallega hafði
gengið viðstöðulaust í 18 mánuði,
án þess að seinka eða flýta sér um
eina sekúndu og án þess að nokkuð
brotnaði eða aflagaðist í því. Eg var
kominn á þá skoðun, aðþað væri ó-
skeikull dómari um tímann.og heilsa
þess og líkams-bygging ósigrandi.
En kveld eitt gleymdi eg, að „draga
það upp“, svo það hætti göngu
sinni. Eg varð afar harmþrunginn
og áleit þetta fyrirboða ógurlegrar
óhamingju. En smátt og smátt tók
eg að hressast, setti úrið eftir ágizk-
un, og bað hjátrú og hjartveiki að
fara norður og niður. Næsta dag
heimsótti eg aðal-úrsmið bæjarins
og bað hann að „setja það“ ná-
kvæmlega rétt. Hann tók við því
og fór að skoða það all-nák væmlega.
Loks sagðí. hann með talsverðum
spekingssvxp: ,,Það er fjórum mín-
útum of seint — það verður að setja
,,stillinn“ áfrarn“• Eg bað hanu