Syrpa - 01.06.1914, Blaðsíða 59

SJÓORUSTA
sin; því það er hún, sem þær eru
sólgnastar í. Og loksins — eftir
heillar stundar árangurslausa bar-
áttu fyrir lífinu, er kálfurinn dauð-
i;r og tckur aó sökkva. En iiá-
hyrnurnar kafa eftir honum, draga
sundutættan skrokkinn upp aftur
og rífa í sig á ný, kafa svo aftur eftir
lionum dýpra og dýpra.
Aumingja móðirin, sem alt til
þessa hefir brotist um í illpýðis-
hópnum, stynjandi og másandi og
249
spýtt blóðvatni liátt í loft upp,
hún skilur nú að iokum, að nú er
öll von úti með bað að bjarga kált'-
inum, og svo tekur liún djijft kaf
og leggur á flótta—og breið blóðrák
sýnir veginn hennar.—
Þá er háhyrnurnar hafa etið sig
saddar, taka þær að leika sór.
Svo stefna þær í aðra átt, en máf-
arnir rífast um spikflyksurnar og
skinntætlurnar sem fljóta á sjónum.
(Endurprent.)
FLÖSKUPÚKINN.
Adam Porgrímsson, þýddi.
(Framhaíd)
um sínum og starði heim að húsi
Kíanas. Það stóð fast niður við
sjóinti, milli svartra lcletta og í
skugga kásás-pálmanna. Hann
sá rauðan kirtil fyrir framan hús-
dyrnar, sem flögraði til og frá, eins
og ofurlítil fluga. ,,Ó, drottning
tilfinninga minna!“ sagði Kífi í
hálfum hljóðum! ,,eg ætla að stofna
sál minni í hættu, til þess að geta
fengið að njóta þín“.
Myrkrið skall á, og Ijós voru
kveikt í farþegaklefunum. Hvítu
mennirnir settust við spil, og fóru
að drekká Whiský ;tð vana sínum.
En Kífi gekk fratn og aftur úm þil-
farið, eins og rándýr í búri, alla
nóttina, og allan næsta dag, með-
an skipið sigldi fram með ströndum
Máseyjar og Mólokseyjar. Uni
kveldið fór það fram hjá Gimsteina-
höfðanum og rendi svo inn á höfn-
ina við Hónálúlú. Kífi gekk á Iand
og inn í matinþyrpinguna og fór að
spyrjast fyrir unt Lópaka. Hann
mundi líkaeftir því,að þar var mála-
færslumaður einn í borginni, sem
var mikill vinur Lópaka, og spurði
hvar hann byggi.
Honutn var sagt að Lópaka hefði
alt í einu orðið flugríkur, og ætti
nú skrautlegt hús í Víkinni.
Kífi leigir sér nú vagn og ekur
heim að húsi málaflutningsmanns-
ins.
Húsið var nýbygt og trén í garð-
inum voru ekki orðin bærri en
gönguprik. Það var auðséð á út-
liti málafærslumannsins, að hann
var ánægður með lífskjör sín.
,,Hvað get eg gert fyrir yður?“
mælti hann.
,,Þér eruð vinur Lópaka,“ svar-
aði Kífi; hann keypti einu sinni af
mér dálítinn hlut, og eg ímyndaði
mér, að þér kynnuð að geta hjálpað
mér til þess að ná í hann aftur.
Málafærslumaðurinn varð þungur
á svipinn.
,,Eg vil ekki láta eins og eg viti
ekki hvað þér eigið við, herra Kífi“,
mælti hann, ,,þó að það. sé raunar
fremur óviðfeldið viðfangsefni. Eg