Syrpa - 01.06.1914, Blaðsíða 41

MAGNHILDUR
231
engisjirettu, er vefur vef sinn yfir
stóla, borð, sængur, sleða og- vagna.
Sjaldan liraut henni orð frá munni,
og sjaidan var á hana yrt.
Presturinn var mikið eldri enn
frúin. Sérkcnnilegt var andlit hans
að því leyti, að nefið og hakan var
lítil, augun smá, annars alt liitt
stórt og mikilfenglegt. Á sinni tíð
hafði hann tekiö lieldur lélegt próf,
og orðið að sætta sig við lítilfjörleg
kenslustörf. Þangað til hann tölu-
vert við aldur giftist einum sinna
gömlu nemenda. Yel fjáðii stúlku.
Og fór hann þá að sækja um
prestakall, “það eina sem eg gæti
dugað til”, eins og liann í gamni
var vanur að segja. Eftir tíu ára
umsókn fékk liann þetta brauð, og
það ekki fyrir löngu. Ekki gat
liann gjört sér nokkra von um að
fá annað betra seinna meir.
Ilann lá gjarnast í legubekknum
og las skáldsögur, einnig tímarit og
dagblöð.
Ivcnslukonan sat á sama stólnum
og Magnliildur sá hana sitja á
fyrsta daginn, cr hún kom á prest-
setrið, hún gekk sinn vana gang, á
hvorjum degi til kyrkjunnar og
heirn aftur, enn var altaf á réttum
tíma við vinnu sína. Hún liafði
smátt og smátt fitnað, og var nú
orðin mjög digur, og ennþá hafði
hún sömu óhrcinu, óskýru rödd-
ina sem engin hreyfing né áreynsla
virtist geta hreinsað.
Prestdætui'nar ui'ðu stórar og
feitar, líkar föður sínum, enn með
smá og kringluleit höfuö eins og
móðir þeirra. Magnhildur og þær
voru vel til vina, það er að segja,
þær sváfu í sama herbergi, léku sér
og borðuðu saman. Af fréttum og
nýjungum höfðu svcitarbúar ekki
mikið að segja, kæmu þær utan að,
komust þær ekki lengra, enn ó skrif
stofu prestsins, því hann hafði
clcki of inikið orð á slíkum hlutum.
Einstöku sinnum las hann fyrir
þau, enn þó ekki nema skáldsögur,
ef þær voru skemtilegar.
Kvöld nokkurt sátu þau við borð
eitt, þvf presturinn liafði látið und-
an bænum þeirra, og las hátt upp
úr “Piekwiek klúppnum.”
Þá voru eldhúsdyrnar opnaðar
hægt og gætilega, og inn gægðist
stórt og hárlaust höfuð með stærð-
ar kartöflunefi, brosandi var það
og fjörlegt, því næst kom f ljós
stuttur fótur í víðum buxum, og
svo annar sem virtist enn styttri,
vegna þess hann var boginn. Alluí
iíkaminn virtist haltra, þegar mað-
urinn sneri sér við á þessum bogna
fæti, til að loka dyrunum.
Um leið sýndi hann þeim hina
idiðina á þessu stóra liöfði, og tóku
þau lielst eftir, langri enn þunnri
rönd af hári neðan til ií hnakkan-
vrn; bakið var ósnoturt og huldi
yfirhöfnin það ekki noma til hálfs.
Hann snéri sér bnltrandi ó 'mót:
þeim, og sáu þau nú cnn greinilegar
hiö brosandi andlit með stóra
kartöflunefið.
Stúlkurnar grúfðu sig niður í
vinnu sína og áttu bátt með að
vorjast hlátri.
“Er það söðlasmiðurinn? ’ spuröi
prestur.
“Jó,” var svarað, liann hneygði
sig dálítið og rétti fram hcndina,
þessir líka litlu hnefar, með svo
kringlótta fingurgóma, að prestur-
inn gat ekki að því gjört að liorfa
ó þá, úm leið og hann tók í hendina
á honum. Hendin var öllum boðin,
þegar kom til Magnhildar, gat hún