Syrpa - 01.06.1914, Blaðsíða 13

í RAUÐÁRDALNÚM
103
verð. Rétt fyrir austan húsiö núm-
er 843 er dálítil búð. Þar er'seldur
alls konar nýlenduvarningur. Eg
haföi oft gengiö fram hjá þessari
búð en aldrei veitt henni neina eftir-
tekt. En nú nam eg þar staöar,
eins og ósjálfrátt, og horföi á dálitla
hlægimynd, sem var þar í glugg-
anum. Ekki haföi eg Iengi horft á
myndina, þegar eg tók eftir því, að
maðurinn, sem stðð fyrir innan búð-
arboröið, var nokkuö undarlegur
útlits. Hann var lítill vexti, hvítur
fyrir hærum, og með ákafiega míltið
skarð í hina efri vör. Alt í einu
datt mér þaö í 'hug, að eg skyldi
gefa mig á tal við þenna gamla
mann og komast eftir því, hvort
hann hafi ekki þekt Henry Trent.
Eg vatt tnér því inn í búöina, kast-
aði kveðju á kaupmanninn og keypti
negulnagla fyrir fáein cents. ,,Hvaö
heitir þú?“ sagði eg. ,,Richard
Cranstone“, sagði hann. Ilefirðu
lengi rekið hér verzlun?“ ,,Svo
lengi hefi eg verzlað“, sagði hann,
,,að þú hefir naumast verið fæddur
í þenna heim, þegar eg byrjaði11,
,,Og hefir þú alt af verið í þessari
búð ?“ sagði eg. ,,Já, alt af“.
,,Þektir þú herra Ilenry Trent, sem
einu sinni bjó í húsinu númer 843 í
þessari götu?“ sagði eg. .>Eg
þekti Henry A. S. Trent mæta vel“,
sagði gamli maðurinn, ,,en hann er
nú d&inn fyrir sjö eða átta árum“.
,,Var það ekki vænn maöur?“ sagði
eg. ,,Bezta sál ! En honum þótti
sopinn góður — var í eilífu basli —
skuldaði mér og öðrum, þegar hann
dó; — en nú er þaö alt borgað“.
,,Hver borgaði skuldir hans, eflir
að hann var dáinn ?“ sagði eg.
,,Dóttir hans“. ,,Er húngift?“
sagði eg. ,,Nei“, sagði gamli mað-
urinn og horfði beint framan í mig.
,,Getur þú sagt mér, livar hún &
heima?“ ,,Það get eg ekki“, sagði
hann; ,,en þarftu endilega að finna
hana?“ ,,Já“, sagði eg, ,,mér er
það mjög áríðandi, að geta fundiö
hana — og það fljótt. En eg hefi
aldrei séð hana“. ,,En þektir þú
föður hennar ?“ ,,Nei eg sá hann
aldrei“, sagði eg; ,,en móðurbróðir
minn var aldavinur bróður hans“.
,,Og hvað hét hann?“ ,,Hann hét
William“, sagði eg. ,,Já, þú fer
rétt með“, sagði gamli maðurinn;
,,Hann hét William Trent, og var
að flestu harla ólíkur bróður sínum,
var geðstirður, en sparsamur og
næstum nirfilþog skeytti aldreineitt
um Henry bróður sinn, var jafnan í
siglingum og dó á sjó“. ,,Og það
er einmitt viðvíkjandi þessum manni
að eg þarf að tala við ungfrú Trent“,
sagði eg; og þú myndir gjöra henni
stóran greiða, ef þú vísaðir mér
þangað sem hún á heima“. ,,En
eg veit ekki, livar hún á heima“.
, ,En ef til vill getur þú bent mér
á einhvern, sem veit, hvar hún er
niðurkomin?“ Gamli maðurinn
horfði þegjandi & mig og virti mig
fyrir sér um stund. ,,Jú“, sagði
hann loksins, ,,Eg þekki konu, sem
veit, hvar ungfrú Trent á heima.
En — þú ert útlendingur. Egþekki
þig erkki, og veit ekki, í hvaða til-
gangi þú vilt finna stúlkuna“. —
Eg sagði honum nú í fám orðum,
hver eg væri, hvenær eg hefði kom-
ið frá íslandi, og hvareg ætti heima.
Sagði eg honum að erindi það er eg
ætti við ungfrú Trent, væri í alla
staöi heiðarlegt, en að því væri
þannig háttað, að eg mætti ekki
gjöra það uppskátt við aðra en hana
að svo komnu. Reyndi eg að sýna