Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Síða 10

106
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
þreif hann graskersflösku fulla af miði, fylti
kýrhorn úr henni, tók um stikilinn, lyfti því
hátt og mælti: »Til heilla hinni tíundu menta-
gyðju og samtali þínu við hana.« Svo drakk
hann út úr horninu í einum teig, sleikti út
um, rétti Fílammoni það og fór svo að borða
fiskinn og laukana með mestu áfergju.
Fílammoni fanst þetta alt saman ærið hlægilegt
og hefði ekki getað haft um það önnur orð
en þau, sem honum þóttu ofheilög til að hafa
við eins og þá stóð á. Reyndi hann þá að
fara að dæmi litla mannsins, en þegar hann
ætlaði að drekka úr horninu, misti hann ofan
á sig, svelgdist á og sótroðnaði í framan,
Daglaunamaðurinn brosti við og mælti: »Mik-
ill klaufi ertu. t*ú kant ekki að haga þér eftir
góðum og arfgengum siðum forfeðranna, sem
hér er haldið við í miðdepli mentunarinnar.
Júdit, taktu af borðinu. Og svo förum við í
helgidóm spekinnar.«
Fílammon stóð upp og las þakklætisbæn
að munkasið. Lágt og lotningarfult amen heyrð-
ist utan úr horni. Pað var negran. Hún sá að
hann leit til hennar, leit til jarðar, tók leifar-
nar af borðinu, en Fílammon og þeir félagar
gengu til kenslusalar Hypatiu.
»Er konan þín kristin?« sagði hann er þeir
voru komnir út.
»Hem—-ómentaðar sálir eru vanar að vera
hjátrúarfullar. En samt er hún allra bezta skinn,
þó að hún sé kvenmaður og kristin í tilbót,
og fer vel með efni mín, þó það þurfi að
hirta hana við og við, eins og gerist með
skepnur. Eg hef átt hana af heimspekilegum
ástæðum. Eg þurfti að eiga konu af mörgum
ástæðum. Og af því að eg hafði nurlað dálitlu
saman, mast fyrir Hypatiu og Iærisveina henn.
ar, þá gekk eg út, keypti mér* þessa negru,
og leigði mér sex stofur í þessu húsi, og
leigi þær svo aftur lærisveinum hinnar guð-
dómlegu heimspeki.«
»Hefurðu menn í þeim nú?«
»Hem —vissar stofur leigir tigin kona. Heim-
spekingar gorta aldrei. En eina stofu getur þú
fengið. Og hvað snertir viðtalshöllina—salinn,
sem við vorum í — finst þér ekki glóa í þér
einhver skyldur, bróðurlegur neisti? Við get-
um vel borðað saman, úr því sálir okkar eru
svo bróðurlega sameinaðar.«
Fílammon þakkaði honum hjartanlega boð-
ið, þó að hann hefði óbeit á að þiggja það.
Eftir stutta stund stóð hann frammi fyrir húsi
því, er hann hafði sofið hjá um nóttina. F*að
var þá hún, sem hann hafði séð. Svartur dyra-
vörður vísaði honum inn til liðlegrar ámbátt-
ar, sem fylgdi honum um göng og þvergöng,
sem láu inr. að bókasafninu mikla; þar sátu
fimm eða sex ungir menn, sem voru að rita
upp ritgerðir og teikna mælingafræðismyndir
undir umsjón Peons. Hann horfði með for-
vitni á þessar myndir, sem hann botnaði ekk-
ert í, og fór að hugsa um, hvort sá dagur
muni nokkurntíma upp renna, að hann skildi
leyndardóm þeirra. En svo leit hann sneiptur
til jarðar, er hann sá að piltar'nir gláptu á hann
og sauðargæruna, sem hann var klæddur. Hann
tók varla eftir því, er hinn gamli maður benti
honum þegjandi að koma með sér út úr sal-
num; heyrði hann hláturinn í piltunum á eftir
sér út. Svo gekk hann eftir löngum göngum
með gamla manninum, þangað til hann nam
staðar við hurð eina. Hann drap hikandi á
dyr . . . þar hlaut hún að vera inni . . . Nú
— Ioksins. Hann skalf á beinunum . . . hjárt-
að seig langt niður . . . Aumingja maðurinn!
Honum datt helzt í hug að stökkva burt og
hlaupa ofan alt stræti . . . En var þetta ekki
eina vonin hans? -- eini tilgangurinn? — En
þvi talaði hann ekkert, þessi gamli maður?
Bara hann hefði eitthvað sagt. Þó það hefðu
ekki verið nema ónot. En hann sagði ekkert,
en opnaði aðeins hurðina með þessari yfir-
gnæfandi tign, og Fílammon fór inn á eftir
honum . . . Parna var hún —ennþá yndislegri
en hún var áður — ennþá yndislegri en þegar
hún var fegurst í hrifningu ræðu sinnar—enn-
þá yndislegri en þegar hún stóð þar í tungls-
Ijósinu nóttina áður, umflotin gullnum hár-
fléttum og silfurflóði tunglsins. Rarna sat hún
og bærði ekki fingur, þegar þeir komu inn.