Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Síða 12

108
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
synda, en þar sem líkaminn var hreinn—hlutu
ekki aðrar dygðir að vera þar samfara? Allir
aðrir ókostir hlutu að hverfa þar fyrir fegurð-
arblæju þessa mikla yndisleika. Og í niðurlæg-
ingu sinni hélt hann svo áfram:
»Ó, hrittu mér ekki frá þér — rektu mig
ekki burtu. Eg á hvorki vin, heimili né fræðara.
í nótt sem leið flýði eg frá trúarbræðrum mín-
um fyrir ranglætr þeirra og bituryrði — eg fékk
audstygð á ofstæki þeirra, fákænsku og heimsku.
Eg má ekki — vil ekki — get ekki horfið aft-
ur til þrengslanna og einangrunarinnar í Lára.
Eg hef þúsund efasemdir að leysa, þúsund
spurningar fram að bera um þennan forna, mikla
heim, sem eg veit ekkert uin — þú ein er sagt
að eigir lyklana að þeirri þekkingu . . . . Eg
er kristinn — en mig þyrstir eftir þekkingu...
Eg lofa því ekki að trúa þér— ekki að hlýða
þér, en Ieyf mér að heyra. Kendu mér það
sem þú veizt, svo eg geti borið það saman
við það sem eg veit. Orð þín í gær vöktu
hjá mér — nei, ekki efa; en eg verð að heyra,
til þess að verða ekki eins ógæfusamur innra
með sjálfum mér eins og ytra.«
Hann horfði grátandi upp til hennar, til
þess að særa út úr henni leyfið. »Stattu upp,«
svaraði hún, »slíkur ofsi og slíkt athæfi sæmir
hvorki mér né þér.«
Fílammon stóð upp. Hún stóð upp líka,
gekk út í bókasafnið til föður síns og komað
vörmu spori með honum aftur þaðan.
»Komdu með mér, ungi maður,« mælti Pe-
on, og lagði höndina vingjarnlega á öxl hon-
um, »við komum okkur saman um það.« Fíl-
ammon fór með honum, en þorði ekki að líta
til Hypatíu — alt herbergið varð á flugi fyrir-
augum hans. »Eg hefi heyrt þú hafir ausið
fúkyrðum yfir dóttur mína. — En hún hefir
fyrirgefið þér.«
»Er það víst?« svaraði Fílammon sem í fáti.
»Já, þó að þú sért ef til vill hissa á því.
Eg fyrirgef þér líka. En gott var það að eg
heyrði ekki til þín. Annars hefði eg eitthvað
reynt að lúskra þér, þó gamall sé—. Rú hefur
enga hugmynd nm, hvað býr í þessari konu,
Guðirnir gefi að þú eignist aðra eins dóttur —
ef þú kynir þá að meta hana — svo dygðuga,
vitra og fagra dóttur. Taktu við þessu— það
er sönnunin fyrir því, að hún hefur fyrirgefið
þér — það er ókeypis aðgöngumiði að fyrir-
lestrum hennar framvegis. Farðu svo. Pú átt
ekki skilið þessa náð, en af þessu geturðu séð,
að heimspekingarnir gera það, sem þeir kristnu
prédika um — en meira ekki — að endurgjalda
ilt með góðu.« Svo fékk hann Fílammon miða
og bauð einum skrifaranum að fylgja honum
á dyr.
Fílammon var meir en utan við sig þegar
hann kom út, eins og maður, sem er alt í einu
kominn inn í nýja veröld. Hann reyndi til að
vera ánægður með þetta, en gekk það illa;
kvíðinn og óvissan lá þungt á honum. Hann
hafði nú fyrirgert því að ná landi. Hann rak
nú fyrir óstöðvandi straumi. Hvert mundi nú
straumurinn bera hann?
»Hvað er nú að frétta?« sagði litli daglauna-
maðurinn; hann hafði altaf beðið hans fyrir
utan dyrnar. »Hvað er nú að frétta? þú eftir-
lætisgoð guðanna.«
»Eg ætla að vera hjá ykkur og vinna með
ykkur; spurðu mig ekki meira að sinni. Eg er
— Eg er —«
• Sá sem steig ofan í helli Trófonions og
sá þar óumræðilega hluti og mátti ekki mæla
af undrun í þrjá daga. Svo mun og fara fyrir
þér, ungi vinur.«
Svo gengu þeir út í bæinn til þess að vinna
fyrir daglegum þörfum sfnum.
En Hypatia? hún, sem sat á Ólympi vizk-
unnar, hafin yfir glaum og gauragang þessa
lífs? Hún situr enn yfir opnu handritinu, —
en hugsar aðeins um munkinn, sem var farinn.
»Fagur er hann sem Antinóus — eða öllu held-
ur sem Apollon sjálfur, heitur eftir baráttuna
við Pyþon. Hví skyldi hann ekki geta Iíka ban-
að Pyþóni og öðrum ófreskjum, sem skapaðar
eru af saurugleik holdsnautnarinnar og efnis-
ins. Djarfmæltur og alvarlegur. Eg get vél
fyrirgefið honum orð hans, af því að hann
hafði hug til að mæla þau við mig hér í hús