Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Qupperneq 13

HYPATIA.
109
föðurs míns ... Og þó er hann svo viðkvæmur
að blygðast sín fyrir þau. Hann er ekki af
lágum stigum. Höfðingjablóð rennur í æðum
hans. Pað er auðséð á öllu fasi hans og fram-
komu. Skrílinn þyrstir ekki eftir þekkingu og
vísindum. Og eg, sem hef svo lengi þráð sann-
an lærisvein. Eg, sem hef svo þráð að fá slíkan
mann meðal þessara veikluðu, eigingjörnu gosa,
sem aðeins látast hlusta á mig. Eg hélt eg
hefði fundið mann, en rétt um leið og eg
missi hann, fæ eg annan aftur, og hann er líf-
legri, hreinni og óblandaðri í eðli sínu en Ra-
fael var, jafnvel þegar bezt lá á honum. Og
eftir öllum lögum svipfræðinnar, öllum einkenn-
um látæðis, málróms og litarháttar og náttúru-
viti míns eigin hjarta getur þessi ungi munkur
orðið til þess að starfa fús, viljugur og hug-
rakkur að því að draumar mínir rætist. Eg gæti
gert úr honum Longínus, en sjálf gæti eg þá
orðið Zenóbía með hann fyrir ráðgjafa. En
hvað verður þá um Ódenatus — hann Órestes?
Mikil skelfing!« Hún greip höndunum snögg-
vast fyrir andlit sér. »Nei,« sagði hún og svo
þurkaði hún af sértárin — »Petta og alt — alt
annað í sölurnar fyrir heimspekina og guðina.*
(Framh.)
--------
OAMLA HÚSIÐ.
Eftir Emanúel Henníngsen.
(Framh.)
Pegar Busk hafði yfirgefið unnustu sína, vék
hann á leið til brauðgerðarhússins og hitti
þar Mikkelsen gamla í búðinni.
Hann heilsaði karlinum og hafði orð á; því
við hann, að sér sýndist hann ekki vera heil-
brigður.
»Nei, það er eg heldur ekki, mikil ósköp,
heilsan er alveg farin.t
»Er það giktin?t
»Já, já, bæði hún og annað.t
»Pú ættir að fara í rúmið sem fyrst.
»Auðvitað, eg er á leiðinni.t
»Er Lynge upp í herberginu sínu?«
»Já, hann kom seint í dag alfarinn heim.«
»Pegar Busk kom inn til vinar síns, sagði
hann honum þau tíðindi, að Jockúmsen gamli
hefði tilkynt sér, að hann mundi byrja fjárnám-
hjá sér næstu daga. A morgun lætur hann
mig þó í friði og þá tilkynni eg bæjarfógetan-
um peningahvarfið.t
Busk tafði hjá vini sínum fram eftir kvöld-
inu og vakti það eftirtekt hjá Lynge, að hann
var venju fremur alvörugefinn og fámálugur.
Pað var komið fram á nótt og organleikarinn
var í þann veginn að fara, þegar þeir heyrðu
að komið var upp stigann. Hurðinni var lok-
ið upp og frammi fyrir þeim stóð jómfrú Did-
riksen með óttasvip í andliti og ljósið í skjálf-
andi hendi.
»Hvað er nú um að vera?« spurði Lynge.
»Ó, guð, nú er hann aftur á ferðinni niðri í
kjallaranum,« sagði jómfrúin meðkveinandi raust.
»Hver þá, sá framliðni?*
»Já,« sagði hún og hneig ofan á stól, »eg
heyrði skröltið í kjallaranum svo glögt.«
Organleikarinn þreif af henni ljósið, gaf
húsráðanda bendingu um að fylgja sér og skund-
aði steinþegjandi ofan stigann. Lynge fylgdi
honum, en jómfrú Didriksen horfði á eftir
þeim undrandi og óttaslegin.
»Förum hljótt, hvíslaði organleikarinn.
»Peir læddust á tánum gegnum borðstof-
una og inn í hliðarherbergið, þar sem niður-
gangurinn í kjallarann var. Busk fékk Lynge
Ijósið og lyfti upp hlemmnum. Ruðningshljóð
heyrðist neðan úr kjaliaranum.
Organleikarinn fór gætilega ofan stigann,
og húsráðandi fylgdi honum eftir, Peir komu