Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Qupperneq 17

GAMLA HUSIÐ.
Íl3
breytt um stefnu á þann hátt, að nú er það
eg, sem set skilmálana, en ekki þér. Sjáið til,
hérnan er falski víxillinn með yðar eigin viður-
kenningu fyrir falsinu, og'hérna er kvittunin
fyrir sex þúsund dölum.«
»t*ér ljúgið!« stamaði okrarinn nábleikur
af ótta og hnipraði sig saman í horninu á
legubekknum. »Eg hefi aldrei--------«
*Við skulum ekki fara að þræta um þetta.
Það upplýsist allt fyrir réttinum,* greip Lytige
fram í fyrir karlinum. »Þér vitið að annað
vitnið lifir enn, og svo kannast þeir við skrift-
ina yðar á fógetaskrifstofunni. Ekki bætir það
heldur úr skák, að þér hafið heimtað fjárnám
hjá mér fyrir skuld, sem eg get nú sannað að
yður hefur verið borguð. Þér hafið spilað of
hátt spil, Jockumsen, og það er ekkert undar-
legt, þótt þér tapið öllu saman, þegar svona
ógætilega er spilað. En hvað heyri eg? Rétt-
arþjónarnir munu þó aldrei vera að koma?«
Okrarinn hentist á fætur og skalf á bein-
un im. Skóhljóðið, sem heyrst hafði niðri, fjar-
lægðist.
»Nei, það voru ekki þeir. Fáið yður aftur
sæti, Jokumsen. Eg get beðið.«
»Og, þér ætlið .... þér ætlið —« stam-
aði Jokumsen með hásri rödd. »Heyrið þér,
Lynge .... Petta er gamalt mál, sem ekki
er vert að róta við. Eg . . . eg vil heldur
semja um þetta undir fjögur augu. Og það
getið þér ímyndað yður, að eg borgaði þenn-
an víxil; faðir yðar fékk peningana. En samt
sem áður er eg ekki ófús . - . . . jú, eg vil
vinna það til sátta að borga hann aftur.«
Lynge leit með mestu fyrirlitningu á þenn-
an skjálfandi þorpara, sein hræOslan hafði al-
gerlega yfirbugaö, og sagði síðan:
»Nú skal eg setja yður skílyrði, og með
þeim er öllum samningum milli okkar ,lokið.
— Þér hafið verið þessum bæ til svívirðingar,
og margur á hér um sárt að binda fyrir fjár-
brögð yðar og okur, og þér hafið eyðilagt
fleiri en eina heiðarlega fjölskyldu. Nú vil eg
veita yður tveggja daga frest til þess að ráð-
stafa fjármálum yðar, og eg veit að vinur yð-
ar, sem býr í hinum enda bæjarins, hjálpar
yður til þess, ef þér tímið að borga honum
sómasamlega. En áður en þessir tveir dagar
eru liðnir, verðið þér að vera fluttur úr bæ-
num, svo langt burtu, að þér verðið aldrei á
vegi mínum hér í nágrenninu. En verðið þér
ekki farinn eftir þessa tvo daga, eða ef eg
rek mig einhverntíma á yður hér í bænum
eða nágrenninu, þá skal eg, svo sannarlega
sem eg heiti Ólafur Lynge, kæra yður fyrir
víxilfals og annan óþokkaskap, svo að þér fá-
ið verðskuldaða hegningu . . . Þetta eru mín
skilyrði, og hér með er öllum samningum
iokið okkar á milli. Og nú mun yður bezt
að hraða yður út og snúa aftur réttarþjónun-
um, ef þeir eru komnir á leíð hingað . . . .
því ef þein» koma inn til mín, vil eg ekki á-
byrgjast, að eg geti stilt mig, heldur láti taka
yður fastan nú þegar.«
Að svo mæltu opnaði hann dyrnar og
Jockumsen gamli þaut ofan stigann og yfirgaf
gamla húsið. Sá barnaskapur hafði snöggvast
flogið honum í hug, að ráðast á Lynge og
rífa af honum víxilinn og kvittunina, en
hann áttaði sig undireins á því, að það mundi
vera árangurslaust fyrir hann, gamlan manninn
að fara í hendurnar á þessum háa og hraust-
lega manni, sem stóð í broddi lífsins. Nei,
hann hlaut að gefast upp og reyna að komast
undan á flótla, áður en Lynge sæi sig um
hönd og ef til vill bryti loforð sitt. Hann
hljóp inn á skrifstofu bæjarfógeta og afturkall-
aði fjárnámskröfuna, var þá svo mikill asi á
karlinum, að honum var sýnilega brugðið, svo
að það vakti eftirtekt skrifaranna. Þaðan hrað-
aði hann sér heim til sín, læsti sig inni á
skrifstofn smni og íór i eð skjálfandi hendi að
raða skjölum sínum, því altaf var hann með
öndina í hálsinum út af því, að Lynge mundi
sjá sig um hönd og kæra sig fyrir bæjarfóget-
anum, og vond samviska og ótti voru stöðugt
að hvísla því að honum, að lögreglan mundi
vera á leiðinni til þess að taka hann fastan.
Og hann fór að hugsa um, hvort allt hans
strit og óbilgirni í svo mörg ár mundi enda
15