Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Page 18

114
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
með því, að hann fengi fleiri ára fangelsisvist.
í þessum kringumstæðum dugðu peningarnir
lítið, þegar alt var komið á glötunarinnar
barm. Nei, burt varð hann að flýja og það
helzt næstu nótt. Og meðan hann var að taka
saman fjármuni þá, sem hánn hafði safnað
með aðferðum þeim, sem nú voru að koma
honum á kaldan klaka, hvarflaði hugur hans
aldrei til hennar, sem honum stóð þá næst
að sjá um og vernda, og föðurskyldan bauð,
að hann gerði. Hann hugsaði eigi um annað
en hvernig hann gæti bjargað sér út úr krögg-
um þeim, sem hann var kominn í.
Pað var klappað á dyrnar. Hann ætlaði að
hníga niður af hræðslu og stóð á öndinni og
hlustaði.
■f‘ ^Faðir minn, ertu ekki heimá? Teið er
‘tátíúið,« var sagt fyrir utan dyrnar.
Karlinum hægðist. Hana þurfti hann ekki
m óftáát.
i^1'l'tgí'ýil einkis neyta. Eg á svo annríkt og
,þálffíHítfl'biiégða mér í burtu. Gerðu mér ekk-
%9t 9óffiédi,«.s sagði hann með málrómi, sem
‘tfomtffí'Mftá eins og koma frá ókunnugum
6« .Ivl,
r'ni<,HáHnnh!éýt‘ði ,[áð gengið var Iéttilega frá
fiúrðínni, ' Háffn hélt áfram að fást við
áícjöl sírii
Pegar ákuggsýnt vár orðið, tók hann hatt
'sinn og íæddist' 'iit úr húsinu. Hann lagði
‘ifffá isíná,ibaávuv\'ð' gffrðk Ög önnur hús, og
;tet,ifea'rtiii#,í‘iáff^6áfdað,i4jó,kkrir yrðu varir
^ié\iVfirlfl(filinff'vénðff 6'á3jariffá.ilHann kom þar
'áð hW'ftiÖ ög' báÝði' að dyrffm. Pegar var
'M ^ÍyrÍV'ffÖfÍuffÍ a^tn'áffrii, ' sem af og
ftil 'lél'ðbéindi 'li'öffum í fjá’rmálffm; þ’enrtan mann
'Hkféi" Hánrt"h'ál !f hygjgju áð láta taka að sér
viðbkiftf'þau “ýið ‘sicffldúnafftá1 áíná, Sétff' hann
Sj'álfffV gæ'ti ektíi lökið næsta dag. Hafin dvaldi
í iþ'étsff r';Áotckutíff d þégár^ 'HÍffn
’ k'öírf 'ðt1 'áftffr,1 'ýar'Órðié’ 'fðfrdiniirff.' Veðrið vár
1 SÍPáfeÍ'ágáÍé^l,’ MíæðV “reé'ff" óg1 sfbriffur, en kárl-
írirt "Veittr'því éÓjVa 'éftirtékt, 'en 'stikáði stórum
éftlr Veginutff út "í1 býgðina 4ýrir után kaitp1-
Íiáði^' bíáffn 'biiritV'kð’fínffa bóndk, sem bjo
hálfa mílu fyrir utan bæinn, og skuldaði hon-
um allmikla upphæð, sem hann vildi ekki fela
aðstoðarmanni sínum innheimtu á, því upp-
hæðin var komin í gjalddaga daginn eftir, og
hann vissi að bóndinn gat borgað.
Um miðnætti sneri hann heimleiðis aftur.
Stormurinn hafði aukizt og regnið streymdi úr
loftinu meira en áður; en hann hugsaði ekki
um þótt hann yrði gegndrepa, peningana hafði
hann fengið og það var honum fyrir öllu.
Pegar hann kom inn í bæinn, fór óttinn aftur
að kvelja hann. Honum flaug í hug að lög-
regluþjónárnir ef til vill biðu hans heima hjá
honum og mundu taka hann til fanga jafnskjótt
og hann kæmi heim. Hann hræddist sinn eig-
in skugga þegar hann gekk fram hjá götuljósi.
Og svo sýndist honum maður standa á einu
götuhorniuu, og hann þóttist sjá glampa í gylta
hnappa í treyjunni hans og Jokumsen snéri
snögglega við þegar hann sá að maður þessi
kom á móti sér.
»Heyrið þér,« kallaði hann, ^bíðið ofurlítið
við og lofið mér að ná tali af yður.c
»Nei, nei,« stundi okurkarlinn upp í hálfum
hljóðum og bölvaði í hljóði, tók til fótanna
og hljóp eins og brjálaður maður út úr bæn-
um og stefndi út á engið fyrir utan, og
hugsaði að komast þaðan bak við öll hús
heim til sín. Það suðaði fyrir eyrum hans, hon-
um fanst einhver vera að elta sig og þóttist
jafnvel heyra hann hrópa til sín. Petta var þó
ekki nema hugarburður, því maðurinn, sem
hann sá á götuhorninu, var ferðamaður, ókunn-
ugur í bænum, sem ætlaði að spyrja eftir gisti-
húsi, en kom auðvitað ekki til hugar að fara
að elta karlinn, þegar hann sá hann þjóta í
gagnstæða átt. j§&Jd'’'iv. S-;'JÍ1SS
Petta kvöld hafði organleikárinn setið heima
hjá Jóhönnu eftir að faðir 'TienffáV ‘Vat3 fárinn
út og var það áforifi ’-Háhá áð lálá við káríinn,
þegar hann kaénti Tréimi 13Húh váV Tnjög
kvíðandi ógl,ang’urværj hún kvéið fýrir rimtn-
unni; seffi verða'iffffrtdí rnitii föðurá SlnS ófe
áátvinafins, én hánn kötrt'ekkl,3íg'þé^ár feTukk-
art var orðin 10 ég Busfe íáiað ás'tineý -háffs