Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Blaðsíða 21

LOFORÐIÐ.
117
Vitur maður hefir einu sinni sagt að það
væri ekki heppnin, sem kæmi mönnum áfram í
heiminum, heldur kæmust þeir bezt áfram, sem
létu ekki hentug tækifæri hlaupa fram hjá sér,
og gegndu svo þeim störfum, sem þeir tækju
að sér, með árvekni.
Þetta var það sem Miles Anderson hafði
haft hugfast; hann hafði gripið tækifærin þeg-
ar þau komu, og afleiðingin varð sú, að hann
nú tiltölulega á ungum aldri hafði náð mjög
álitlegri stöðu sem læknir; ekki einasta framtíð
hans virtist trygð, heldur mátti búast við að
tiltrú sú og traust, sem hann hafði áunnið sér,
mundi fara vaxandi, svo hann kæmist enn hærra
í embættistiganum. Hann var starfsmaður hinn
mesti og glöggur vísindamaður, hagsýnn og
hleypidómalaus. Hann beitti óskiptum starfs-
kröftum sínUm við þau viðfangsefni, sem hann
í þetta eða hitt skifti fékst við, og hann hafði
með úíhaldi og viljaþreki rutt sér braut að
þeirri mikilsmetnu stöðu, sem hann nú skipaði.
Hann kom á unga aldri til spítalans, og
hafði þá þegar einsett sér að vinna sér álit og
stöðu, og hann hafði látið alt annað lúta í
lægra haldi fyrir þessu áformi sínu. Án þess
að hann í eðli sínu væri orðinn tilfinningalaus
við starf sitt, hafði honum þó tekist að dylja
hið upprunalega fremur viðkvæma og tilfinning-
aríka hjarta sitt undir fremur kuldalegu og hryss-
ingslegu útliti. Þeir voru sárfáir,- sem brotist gátu
gegnum skelina, sem hann hafði lokað um sig,
og fundið hans eigin innra mann, eða nokkra
hugmynd höfðu um, að hann undir niðri væri
allur annar maður en framkoma hans bar vott um.
Faðir hans hafði dáið meðan hann var mjög
ungur, og það varð meðal annars orsök til þess,
að hann fann snemma til ábyrgðar á framferði
sínu, og gerði hann tujög ungan að fullþrosk-
uðum manni. Honum hafði ávalt fundizt hann
nokkuð einmaná, því að skapsmunum móður
hans var svo háttað, að hann hafði aldrei van-
ist á að leita trausts eða aðstoðar hjá henni.
Þar sem hann þannig á unga aldri hafði
vanist á að standa óstuddur á eigin fótum,
er það skiljanlegt, að hann nú, þrjátíu og tveggja
ára, gat síður en margir aðrir fengið sig til að
leita ráða eða hluttekningár annara.
Flestir höfðu því þá skoðun á lækninum,
að hann væri mjög harðbrjósta og kaldlyndur.
Stundum var hann þó mildur og vorkunsamur
við sjúklinga, sem honum fundust vera einstæð-
ingar. En ímyndunarveikir sjúklingar, og eig-
ingjarnir, sem alt vildu láta vorkenna sér, áttu
ekki upp á pallborðið hjá honum, enda báru
þeir honum óspart þann vitnisburð, að hann
væri harðlyndur, óváeginn og jafnvel grimmur.
Fyrir kvenþjóðinni bar hann sáralitla virð-
ingu, enda hafði móðir hans aldrei náð trausti
hans eða aðdáun, og það grundvallaði dóm
hans um aðrar konur. Kvensjúklinga sína skoð-
aði hann að vísu sem lifandi verur, en gerði
sér enga grein fyrir hinum kvenlegu tilfinning-
um þeirra eða eiginleikum.
Hann hafði einhverju sinni sagt við vin
sinn: »Kvensjúkling skoða eg aldrei sem konu
fremur en eg skoða barn með fullorðinna manna
dómgreind.e Hjúkrunarkonurnar á spítalanum
voru einu konurnar, sem hann helzt kyntist.
Hann mat störf þeirra eftir verðleikum og sýndi
þeim enga ósanngirni, þótt hann hinsvegar færi
eigi dult með þá skoðun sína, að starfið á
spítalanum væri eigi fyrir kvenmenn, og að
engin mentuð kona, seni fengið hefði gott upp-
eldi, ætti að takast slíkt starf á hendur.
Jafnvel ekki Grace systir hafði getað hagg-
að þessari skoðun hans, og þegar þau ræddu
um þetta atriði, var hann vanur að slá botn-
inn í umræðurnar með því að segja:
«Rér eruð bara undantekning og það rask-
ar ekki því, sem almennt á sér stað í þessu
máli.«
»SIíkt svar gerir allar frekari umræður um
málið ómögulegar,« var Grace systir vön að
segja.
Regar hann umgetið haustkvöld ók heim
til sín, frá því að heimsækja Hope James, var
hann að hugsa um hina einkennilegu viðburði,
sem fyrir hann hefðu komið, frá því að hann
klukkan tvö um daginn hafði farið til spítalans,
og hann var fremur gramur yfir þeim. Fátt