Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Síða 24

120
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
taugar hans að sjá, hve sorg ungu stúlkunnar
við gröfina var ofsaleg og ‘bar vott um litla
stillingu. Honum fanst ómögulegt, að vel upp
alin og siðsöm stúlka gæti þannig algerlega
gleymt sjálfri sér og látið tilfinningarnar ná valdi
yfir sér.
Pað var éigi einasta að hún gréti ofsalega,
þegar rekunum var kastað á kistu móður henn-
ar , heldur hafði hún ^fleygt sér niður og vein-
að í sífellu:
»Eg afber það ekki, móðir mín! eg get ekki
lifað án þín! Komdu aftur móðir mín!«
Presturinn reyndi að sefa hana með nokkr-
um vel völdum huggunarorðum. En hún vísaði
honum frá sér með ákefð og sagði:
xRað er árangurslaust að vera að segja mér
að við fáum einhverntíma að sjást á himnum.
Eg er ekki að biðja um það. Eg er að biðja
um að fá móður mína nú þegar,« ogsvokom
gráthviða enn ofsalegri en áður.
Miles Anderson hafði víst litla hugmynd
nm, hve rödd hans var harðneskjuleg, og hve
fast tak hans var, þegar hann tók í stúlkuna
og reisti hana á fætur og sagði mjög ákveðinn:
»Nú verðið þér að hætta að gráta, ungfrú
James, og fara héðan með mér. Rað hæfir eigi
að haga sér svona.«
Hope hætti þegar að grála, hún greip í
hönd hans og reis á fætur dálítið feimnisleg,
og andlit hennar var svo grátið og kvíðafult,
að presturinn sem horfði á hana, kendi innilega
í brjósti um hana. Hins vega var honum óskilj-
anlegt þetta samband, sem hann sá að var
milli þessa velbúna herramanns og ungu stúlk-
unnar, sem var svo afkáralega búin.
Hann stóð við og horfði á eftir þessum
einkennilegu förunautum, s*n gengu með hraða
út úr kirkjugarðinum. Hann sá að herramað-
urinn hjálpaði stúlkunni upp í skrautlegan vagn
og það vakti enn meiri undrun og heilabrot
hjá honum um það, hvernig kynning þessara
mjög svp ólíku persóna væri háttað.
Þau töluðust ekkert við á leiðinni til heim-
ilis ungfrúarinnar. Hope varð að hafa sig alla
við að bæla niður ekkann, sem fylgdi gráti
hennar, en læknirinn horfði út um gluggann
og var að hugsa um, á hvern hátt hann bezt
gæti séð fyrir stúlku þessari framvegis.
Vagtiinn nam staðar úti fyrir húsi frú Brooks
og læknirinn fylgdi ungfrúnni inn. »Það er
dálítið, sem mig langar til að tala við yður
um,« sagði hann alvarlegur.
Vesalings stúlkan, sem helzt langaði til að
vera eina með sorg sína, fór með honum inn
í dagstofuna, þar sem þau fyrst höfðu hitzt.
Hope settist vandræðaleg yzt á stólrönd og
sneri um fingur sinn bómullarglófum, er hún
hafði dregið af sér, og snökti við og við.
Lækninum fanst alt háttalag hennar óviðfeldið.
Hann gleymdi því altaf annað veifið, hvað hún
var ung og að hún var óvön að umgangast
vel mentað fólk.
Hann byrjaði svo að tala við hana vin-
gjarnlega, en honum hepnaðist það ekki
fullkomlega. Mig langar til að tala við yður
um framtíð yðar,« sagði hann. »Og mig langar
til að fá að vita, hvort þér eigið nokkra ætt-
ingja, hvort ekkert af systkinum foreldra yðar
muni vera á Iífi.»
»Eg held eg eigi enga ættingja, móðir
mín og eg vorum altaf einar — aleinar.«
Síðustu orðin voru borin fram með skjáif-
andi raust, og læknirinn hraðaði sér því að
halda áfram samtalinu.
»Pér hafið heldur ekki heyrt móður yðar
tala um, að hún eða faðir yðar ættu ^ystkini?«
»Eg veit að faðir minn átti engin. — Móð-
ir mín sagði mér oft, að hann hefði verið
einasta barn foreldra sinna, eins og eg var
einasta barn þeirra. — Og fjölskylda móður
minnar,»— hún þagnað: og horfði vandiæða-
leg upp til læknisins.
«Hvað vitið þér um hana, og hvert var
fornafn móður yðar?»
(Framh.)