Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 1

HYPATIA.
Eftir Charles Kingsley.
TUTTUGASTl KAPITULI.
Hún lætur undan til þess að sigra.
»En yndislégasta Hypatía, settu nú svo,
að stórum steini væri kastað í andlitið á þér,
eða nokkur hundruð þorparar réðust á þig
eins og óarga dýr og slitu þig sundur lið fyrir
lið — hvað heldurðn að þú gerðir þá?«
»Pví ætti maður að óttast dauðann?»
»Nú, ekki beint sjálfan dauðann, heldur
það að deyja, dauðastundina. Hafi fyrirmynd-
in okkar, Júlían hinn mikli, sem var kristnari
en eg býst nokkurntíma við að verða, álitið
það nauðsynlpgt að nota dálítið af uppgerð
og hræsni í viðlögum, þangað til honum þótti
ráðlegt að varpa af sér grímunni — því ætti
eg þá ekki að gera það líka?«
Þetta samtal fór fram á milli þeirra Órest-
esar og Hypatíu um hálfri stundu síðar en það
gerðist, er síðast var frá sagt.
»Seg mér, tignaði herra, hvað hefur að
nýju vakið svo mikið kapp í þér? F*ú hefur
nú þegar gleymt því um fjóra mánuði fulla,
sem þú hefur lofað.« — Hún lét ekkert á því
bera, hvað fegin hún yrði því, ef hann gleymdi
því alveg.
»Pað liggur einmitt þungt á mér — en
heyrðu, eg hef fengið fréttir í dag, sem eg
segi þér fyrstri af öllum, til þess þú sjáir, hvað
eg met þig mikils. En það skal verða séð um
það, að öll Alexandría viti þær innan sólar-
lags. Heraklían hefur unnið sigur.«
»Unnið sigur?» sagði Hypatía og spratt á
fætur.
»Unnið sigur og barið á keisaraliðinu við
Ostía — svo hefur sagt mér sendimaður, sem
á skilið að honum sé trúað. Eg er búinn að
semja við alla embættismenn, og allir hafa
þeir lofað því að hjálpa mér, því að allir eru
þeir orðnir uppgefnir á þessu prestaveldi hér
í ríkinu. En svo er eg ekkert sérlega hræddur
við vald Kýrillosar eins og stendur, en læt
mér miklu fremur vænt um þykja, að hann
hefur sett sig út úr húsi hjá öllum ríkum
möunum og mentuðum með því að reka Gyð-
ingana burt úr bænum. En hvað viðvíkur
skrílnum, sem á honum hangir, svo hafa guð-
irnir — það eru engir munkar hérna, sem
þarf að varast — sent oss góða gjöf í réttan
tíma, sem getur haldið þrælnum í góðu skapi.«
»Og hverja?«
»Já,» svaraði hann og misskildi spurningu
hennar, eða blæinn á henni, »lifandi, hvítan
fíl, sem ekki hefur sést annar eins í Alexandríu
í hundrað ár; hann var sendur ásamt með
tveimur tömdum tígrum frá einhverjum smá-
kóngi, sem á víst eínar hundrað konur, langt
austan úr löndum, og átti að vera vinargjöf til
stráksins þarna í Miklagarði; en eg hef leyft
mér að gera gjöfina upptæka, svo að tígrarnir
og fíllinn eru nú til vorra nota.«
»Og hvaða nota, tignaði herra?«
»Elskaða lafði, — skilurðu það ekki —
hvernig á maður að vinna skrílinn, ef maður
hefur ekki eitthvað til að sýna honum og ginna
hann á? Sýna honum leik, sem ekki hefur sézt
annað eins á vorri tíð — sem við bæði — eg
sem sýnandi og þú sem sýningarkona — setj-
um í ganginn — hvað sýnist þér um það ?
Einn af mínum góðu vinum er þegar ákveð-
inn til þess að hrópa hátt og snjalt, þegar
N. Kv. 28