Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 19

HELGA JARLSDÓTTIR
235
stóra matarkörfu, en í hinni stóran, svartan
lyfjakassa, einn af þeim, sem trúboðarnir bera
altaf með ser. Hann gekk rakleitt að kofa Jóns
gamla.
í samfleytta viku var hann aleinn hjá gamla
manninum og bætti úr líkamlegum og andleg-
um þörfum hans eftir mætti; en sóttin varð
yfirsterkari, og Jón gamli safnaðist til sinna
feðra. í daufu tunglsljósi tók presturinn sjálfur
gröf hans, hélt bæn yfir gröfinni og söng út-
fararsálminn, án þess nokkur væri þar viðstadd-
ur; síðan fór hann inn í kofann, helti steinolíu
á gólfið og þilin og kveikti í öllu saman. —
Regar kofinn var brunninn, fór hann upp í
skóginn um nóttina og hafðist þar við aleinn
í gömlum timburhjalli um hálfsmánaðartíma,
og þegar hann að því búnu kendf sér ekki
sóttarinnar, fór hann aftur inn í bæinn, hægt
og hljóðlega, eins og hann hafði farið. Pá
frétti hann, að sóttin hefði ekkert gert vart við
sig á meðan hann var í burtu.
Sunnudagsmorguninn næstan eftir hringdi
ryðgaða klukkan í skólanum eftir mánaðarþögn;
höggin skullu títt og létt, rétt eins og klukkan
tæki undir þau fegins-andvörp, sem Iiðu af
brjóstum manna. A fám mínútum var kominn
húsfyllir. Pá hlustuðu menn með stillingu og
alvöru á prédikun prestsins, og þegar leitað
var gjafa til kirkjunnar að gömlum sið, þá
rigndi hreint og beint seðlum og stórum,
gljáandi silfurdölum niður í stokkinn.
» — Hér er nú frjósamur jarðvegur fyrir
Drottins verk,'< skrifaði presturinn í næstu
skýrslu sinni til »trúboðstns«, sem hafði sent
hann til Tweed.
Regar menn koma nú til Tweed, verður
þeim .fyrst starsýnt á stóra, gráa steinkirkju,
sem stendur hægra megin við bæjartorgið.
Svört, fáguð marmarahella skýrir frá því: að
kirkjan hafi verið reist fyrir frjáls samskot, og
að séra Emerson hafi lagt hornsteininn að
henni.
— Svona fékk presturinn uppreisn.
Helga Jarlsdóttir.
í hólminum stóð ’ún með holundarsár,
með hugraunir þungar og brennandi tár,
því Hörður var fallinn, sá fullhuginn djarfi,
er frægðina og sorgina greiddi ’enni að arfi,
og óvinafjöldans hefndarhug,
með harðfylgna sókn og vaskan dug.
Og hugurinn flaug á framtíðarleið,
og fetaði í myrkri yfir ókomið skeið.
Og útlagakonan með ástir og harma
stóð alein í hefndanna glóðþrungna bjarma,
með synina báða á barnsaldri enn,
þótt bráðgervir sýndust og vasklegir menn.
Og mörg var ei leiðin úr myrkrinu því,
sem magn hennar reyndi og stóð hún nú í.
En sonanna lífgjöf var sigurinn eini.
Ef synt gæti’ ’ún yfir, var stýrt hjá því meini.
Og þá varð að byrja hið blóðuga verk
í boðum og myrkri um hafdjúpln sterk.
Við landsteina brotnaði bylgjunnar skafl.
í brimrótsins háværa, storkandi afl
gekk hugdjarfa konan. Að vettugi virti
þótt vindurinn æddi og húmtjöldin syrti,
því móðurást eldheit var lífsteinn til lands,
og logandi viti í þeim náttskuggafans.
— Með sveinana í faðmi hún faldana klauf,
með fádæma þreki hvert öldufall rauf;
um brjóstin og herðarnar bylgjurnar sprungu
og bak hennar sleiktu með gráðugri tungu.
En hafmeyjarsvip yfir hetjuna brá,
sem hælislaus fór þar um sædjúpin blá. —
Og sveinum hún bjargaði úr boðanna þró.
Á bak tók þann yngri og gönguna hóf
með óskertu þreki eftir erfiða sundið,
En eldur og sorg var í djúpinu bundið. —
Og graslitla skarðið bauð skýli og grið,
þó skuggalegt sýnist að haldast þar við.
Hún sveinunum hlúði við hjartastað sinn,
og höfu^ljp jagði vij tárvota kinn.
30*