Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 7

HYPATIA.
223
þeir heróp og þeystu fram úr kleifinni beint
á flokkinn, þar sem hann var þéttastur fyrir
og jós yfir hann dynjandi örvadrífu. Rafael var
önnum kafinn við að fella nokkra svertingja;
fann hann þá alt í einu, að hann var um-
kringdur af hestum, eu þegar greiddist þvagan,
lá hann á hnjánum frammi fyrir múldýri einu;
sat á baki þess maður, stór vexti og^tígulegur,
í biskupsskrúða, og bifaðist ekki í söðlinum.
Rafael fór að hlæja, en hann var alvarlegur,
lyfti' hendi sinni og lýsti blessun yfir honum.
Rafael gerði lítið úr þeirri gjöf með sjálfum
sér og spratt upp, og sá þá hvar Ausúríarnir
flúðu sem fætur toguðu í smáriðlum upp að
hólnum. Pá leit hann framan í manninn. Petta
var þá Ágústínus. Hann var smáger í andliti
en ennið var hátt og mjótt, alþakið hrukkum,
og kinnarnar eins; bar það vott um margar
raunir og margar efasemdir. En Rafael hafði
lítinn tíma til umhugsunar, því í sömu svifun-
um föðmuðu þeir hann að sér, Majórikus og
sonur hans.
»Pá höfum við þó uáð í þig aftur, þú hinn
svikuli vinur,« sagði ungi foringinn, »þú sérð
að okkur er alls óinögulegt að sleppa.«
»Þú átt víst við, að það sé ómögulegt að
sleppa undan þakklátsemi okkar,« sagði faðir
hans, »við vorum ílla stödd, þegar þú hljópst
frá okkur.«
Rafael varð feginn, að hinir gömlu vinir
hans erfðu það ekki við hann; en hann svar-
aði stuttlega: »Pakkið hverjum sem þið viljið,
en ekki mér. Eg hef ekki breyzt frá því sem
eg var — er sami heimskinginn enn. — En
því eruð þið annars hér á ferð? Eg hefði
búizt við ykkur alt annarstaðar.«
»Pað er mjög svo óbrotið inál, vinur. Við
hittum Ágústínus í Berenike, og hann var á
leiðinni til Synesíosar. Við — það er að segja
eitt af okkur — var fulltrúa um það að finna
þig hér. En setuliðið var svo huglaust, að
enginn þorði með honum, svo að við slógum
upp í það að verða föruneyti hans.»
Rafael reyndi eftir megni að bæla niður
stórmensku sína og spurði eftir Viktoríu rétl
svona út í bláinn.
»Hún er þarna í burðarstólnum, vesalingur,«
sagði faðir hennar í mæðulegum róm; »annað-
hvort hefur þessi langvinna æsing gert hana
magnlausa, eða það er eitthvert blak frá guðs
hendi. Hún er altaf döpur og dauf á sál og
líkama, síðan þú fórst frá okkur í Bereníke«.
Hinn óbreytti hermaður hugsaði ekki út í
þýðingu orða sitina; en þegar Rafael heyrði
þau, var eins og hnífi væri lagt í hjarta hans,
og það svo ákaft, að hann hefði ekki getað
sagt um, hvort það spratt af gleði eða ör-
væntingu.
»Komdu, Ebn-Esra,« kallaði Synesios og
var hinn glaðasti, »þú verður að kynnast hon-
um Ágústínusi. Heilagi maður, eg ætla að
biðja þig að telja um fyrir þessum manni,
því að hann er f einu bæði vitrastur og
heimskastur allra manna«.
»Lík!ega ekki nema sá heimskasti,* tók
Rafael fram í, »en bíddu með fortölur þínar,
þangað til við komum heim heilir á hófi, og
höfum felt svo mörg veiðidýr sem þarf til
þess að fæða allan þennan fjólda«.
»Pað er rétt,« mælti Synesios, »hermenn-
irnir verða að hafa það, sem þeir geta krækt
í, því að það er svo langt frá því, að eg hafi
nokkra peninga, að eg verð að lifa á keti, og
það eintómu keti, því öll forðabúr og korn-
hlöður á tíu mílna svæði eru brendar og rupl-
aðar.«
»Eru hveitiskipin frá Pentapólis farin af stað
til Róms?« mælti Rafael.
»Nei,« svaraði Synesios, »Órestes hefur
haldið þeim eftir.*
»Pá hafa Gyðingarnir hveitið — og það
sem Gyðingarnir hafa, það hef eg,« svaraði
Rafael. »Eg á eitthvað af fé á rentum í höfn-
unum, og með því getum við útvegað okkur
kornvörur innan fjögra vikna. Sjáið mér Jyrir
vopnuðu föruneyti á morgun, og eg skal út-
vega ykkur hveitið.«
»En eg get ekki greitt þér peninga fyrir
það aftur,«
»Pað skuluð þið heldur ekki gera,« svar-
aði Rafael? »eg hef varið peningum til ills í