Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 6

222 NYJAR KVÖLDVÖKUR.
vegi til að ná henni ef eg get ekki unnið vilja
hennar á ærlegan hátt.«
»Quð sé með þér í þessari göfugmann-
legu baráttu,« hrópaði Synesios og vöknaði
um augu.
»Göfugmannlegu baráttu —það er hún ekki,«
sagði Rafael. ^Rað er hundsleg, bleyðimannleg
hræðsla af manni, sem hingað til hefur engan
mann hræðst og ekki djöfulinn sjálfan. Og nú
er hann fallinn svo djúpt, að hann er dauð-
hræddur við varnarlausa stúlku.«
f*ú ert hræddur við manngæðsku stúlkunn-
ar,« svaraði biskupinn. »Mundir þú óttast þessa
manngæðsku, mundirðu taka eftir henni, ef
ekki lifði Ijós í þér sjálfum, sem sýndi þér
hvað og hvernig sönn manngæðska er? Segðu
mér nú ekki lengur, Rafael, að þú óttist ekki
guð, óttast líka þann, sem dygðin er endur-
skin af á jörðu. Haltu áfram . . . áfram. Vertu
hraustur í baráttunni, og kraftur hans mun
birtast máttugur í veikleika þínum.i
— F*að var langt síðan Rafael hafði sofið
eins vært eins og þessa nótt. Því áður en
hann lagðist til hvíldar, brendi hann skulda
bréfin fyrir eignum Majóríkusar og fann að
sér leið miklu betur þegar síðasti loginn af
þeim var dáinn út.
Næsta morgun riðu þeir út samsíða, Syne-
sios og Rafael og voru vel vopnum búnir.
þeir riðu nokkrar mílur þegjandi fram hjá
eyddum þorpum og mannlausum búgörðum.
Pegar þeir voru slopnir fram hjá þessum her-
virkjum, fór skap biskups að komast í samt
lag aftur. Hann kjassaði hunda sína, spjallaði
við hermennina, talaði um hvar líklegust væri
von veiðidýra og áminti þá nú í gamni að
láta nú hendur stauda fram úr erinum, því að
eina vonin, sem þeir hefðu um kvöldmat væri
komin undir því, hversu lagnir þeir reyndust
til veiðanna. Reir voru nú kornnir út fyrir öll
akurlöndjag komu á víða völlu, alvaxna kjarr'
og runnum; lágu hingað og þangað klettagil
eftir völlunum og lágu þau ofan í frjósöm
dalverpi, og var þar áður þéttbýlt mjög og
-agrar byggingar.
»Hérna,« sagði Synesios, »er nú veiðiland-
ið okkar. Nú skal gleyma öllu um stur.d og
tetnja sér hina göfugu list,« og hann fór þeg-
ar að klifrast upp hólbrekkurnar. Eftir nokkra
stund voru þeir komnir upp á hólkollana; þar
nam Synesios staðar, horfði um stund yfir
flatann, varð svo glaðlegur á svip, lyfti upp
fingrinum og benti á rykmökk, sem veltist óð-
fluga ofan dalinn; var það nálægt því í mílu
fjarlægð, »Er það antílópahnappur? Ef svo
væri, þá er guð oss náðugur. Komið þið, pilt-
ar — livað sem það er, þá dugir nú ekki að
slóra.« Synesios kallaði nú saman lið sitt og
þeysti nú í áttina á mökkinn, sem hann hafði
séð. »Antílópar,« æpti einn. »Villihestar,« grenj-
aði annar. »Tamdir hestar eru það,« kallaði
Synesios í reiði, »eg hef séð blika á vopn.«
»Ausúríar,« kallaði einn í hópnum, og æpti
heiftaróp, »sami bölvaður hópurinn, heilagi
herra, sem ætlaðijað eyða Myrsinitis á dögun-
um. Eg þekki þá á Markamannahjálmunum,
sem þeir hafa rænt.«
»En við hverja eru þeir í bardaga?«
Það var ekki hægt að sjá, því að óvinir
þeirra voru að baki þeim og liðið þeystist
áfram.«
»Nú get eg séð þá,« kallaði Synésíos eftir
litla bið; »allir, nema tveir af þeim, eru gang-
andi, og á fjögra mílna svæði hér í kring höf-
um vér engan flokk fótgönguliðs?*
»Eg veit, hverjir það eru,« kallaði Rafael
alt í einu upp og keyrði hest sinn sporum.
»Eg þekki vel þessar hlífar úr mörgum þús-
undum. Eg sé burðarstól í miðjum hópnum.
Gangið nú rösklega fram, drengir, og berjist
eins og þið væruð að berjast fyrir lífi ykkar.«
»Hægan, hægan,« kallaði Synesíus, »og
hlýðið á orð gamals hermanns. Við verðum
að fara hér ofan í kleifina og koma þeim í
opna skjöldu. Reir sjá okkur ekki fyr en við
erum rétt komnir að þeim. Rú átt ennþá margt
eftir að læra, Ben-Esra.«
Ressi vígamannlegi biskup hló við tilhugs-
unina til að komast í bardaga, lét lið sitt taka
á sig sveig, og að örstuttri stundu liðinni æptu