Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 12

228
NÝJAR KV0LDVÖKUR.
drepsótt í hafnardeid borgarinnar. og að við
höfum verið hræddir um að sóttin bærist til
höfuðborgarinnar. Láttu svo skipin fara af stað
á rnorgun.®
Ritarinn tók að gerast nokkuð Iangleitur.
»Sem trúr þjónn þinn sé eg mig knúðan til
að birta þér, aó helmingur skipanna hefur
þegar verið tæmdur til matargjafa þeirra, sem
þú, dýrlegi herra, hefur stofnað til síðustu
dagana.«
Órestes bölvaði hressilega. »Rá verðum við
að láta kaupa meira korn,« tautaði hann.
Ritarinn varð enn langleitari. »Gyðingarnir
hafa, göfugi herra, keypt upp allar kornbirgðir,
sem var að fá, seinnihluta dagsins í dag.«
»Og bölvaðir,« öskraði Órestes, »þá hafa
þeir vitað um hrakfarir Heraklíans. Og Mirjam
hefur logið að mér vísvitandi. Útvegaðu mér
hana, þá fordæðu, lifandi eða dauða — sú skal
fá það borgað.«
»Háleiti drotnari,« hrópaði Kaldverjinn,
varpaði sér fyrir fætur landstjóranum og kysti
skó hans í hræðslufáti, »gættu þess, að ef þú
gerir Gyðingi mein, þá taka allir upp þykkj-
una. “Mundu eitir skuldabréfunum þínum,
mundu eftir eigin mannorði þínu, ó herra.«
»Stattu upp. kvikindið,« æpti Órestes,
»skríddu ekki eins og hundur, segðu mér
heldur hvað þú heldur að nú sé hægt að
gera með viti. Ef Mirjam gamla skyldi deyja,
þá deyja skuldabréfin með henni — er ekki
svo?«
sÞú ert ofókunnugur siðum þessarar bölv-
aðrar þjóðar, drottinn minn og herra. Mirjam
hefur þegar fyrir löngu afhent skuldabréfin;
þínir sönnu lánardrotnar eru ef til vill annað-
hvort í Kartagó eða Róm eða Miklagarði, og
ganga að þér þaðan. Hjá kerlingarnorninni finn-
ur þú varla annað en snepla, sem alls ekkert
koma þér við, én heimta munu eigendur
þeirra sitt af þér, ef hún fellur frá. Þetta er
net, sem þú greiðir ekki úr, segi eg þér satt.
Ef þú ræðst á einn, ræðst þú á alla.«
»DrépSóttin yfir þá. Veiztu hvar kerlingar-
fjandinn er?«
»Nei,« sagði ritarinn og féll aftur til fóta
honum og vann ótal eiða að lygi sinni, því
hann þurfti að breiða yfir sín eigin viðskifti
við hana. Órestes tók fyrir vaðal hans með
því að hræða út úr honum þúsund gullpen-
inga til láns til þess að gefa þá hermönnun-
um. Svo skipaði hann þéttu varðliði um höll
sína til varnar sér, ef upphlaup kynni að
verða; dró hann að sér herlið úr firnari hluta
borgarinnar, sem þar var til gæzlu, í þeirri
von, að þá kynnu að gjósa þar upp óeirðir.
»Pað vildi eg óska að Kýrillos gerði ein-
hverja heimskuna í dag, þegar hann er montn-
astur yfir sigri sínum,« hugsaði Órestes, »til
þess eg feugi átyllu til þess að rísa upp á
móti honum. Bara eg gæti gefiö honum inn
eitur! Ó að hann gerði nú einhverja vitleysuna
í nótt.«
Og Kýrillos gerði vitleysu þá nótt, þá
einu, sem hann gerði á æfinni. En hvað Ór-
estes græddi á henni, sést ekki fyr en í sögu-
lokin — og ef til vill ekki þá.
* * * *
* * * * *
En Fílammon?
Lengi stóð hann á strætinu við leikhúsið
áður en hann áttaði sig og hann lenti inn í
straumnum út úr leikhúsinu. Hann brauzt út
úr hópnum og flýtti för sinni heim til Pelagíu.
En þar var lokað. Barði hann þar lengi, og
kom seinast út negri um hliðarport lítið og
sagði Fílammoni að Pelagía væri enn ékki
komin heim. Úlfur væri ekki heima. Rétt á
eftir komu Gotarnir að í þéttri fylkingu, en
enginn burðarstóll var í þeirra ferð. Hvað var
orðið um Pelagíu og stúlkur hennar? Hvar
var Amalinn? og Úlfur og Smiður? Hann
beið enn nokkra stund með mesta fáti og of-
boði. Svo fór hann heim til sín og var þá
magnþrota af þreytu. Hann þaut fram hjá dyr-
um Mirjamar og upp riðið upp að litlu stof-
unni sinni og svifti opinni hurðinni — og stóð
þar á þröskuldinum eins og steini lostinn af
undrun.
Kvenmaður stóð þar á miðju gólfi í stof-
unni alhjúpuð í svartri slæðu. »Hver ert þú?