Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 4

220
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
»En Pe!agía?« sagðí hún þegar hún fór
að átta sig.
»Eg vildi eg hefði aldrei séð þann kven-
mann. En eg 'nef altaf haldið, að það sem eg
hef gert væri þér Ijúft,« sagði iandstjórinn, »en
verður hún ekki einmitt á þeim stað, sem
henni hæfir, ef hún stendur á leiksviði inni í
þessari umtalsillu borg; þar á hún heima en
ofar ekki; mundi hún nokkurntíma framar dirf-
ast að standa við hliðina á ólympskum hálf-
guði eða troða sér fram samhliða Hypatiu,
eins og hún væri ræðismannsdóttir?«
Aumingja Hypatia. Freistingin var ofginn-
andi, freistarinn ofslægur. Og þó óaði hana
við að segja það hátt og í heyranda hljóði,
sem þó vakti nokkra von í hjarta hennar. Og
svo sleit hún samtalinu snögglega. »Ef það
endilega verður svo að vera, skal eg taka mig
til og yrkja kvæðið. En fjarri sé mér að kom-
ast í nokkra nálægð við — mig hryllir við að
nefna nafnið hennar — en kvæðið skal eg yrkja
og láta þig fá það. Dansinn sinn getur hún
lagað eftir því eins og henni sýnist.«
»Og eg,« sagði Órestes glóandi af þakk-
látsemi, »ætla líka að fara, og fara að búa alt
undir, sem þörf er á. Að viku liðinni á sýn-
ingin að fara fram. Og að við sigrum — það
skulum við bæði sjá um. Vertu sæl, drotning
spekinnar.«
Hann fór. Hypatia var hrædd við hugsanir
sínar og settist við að yrkja kvæðið. En hvað
hún hafði verið mikil beygja að láta þann
mann ná yfirtökunum, sem hún hafði vonað
að geta notað til að koma sínu fram — að
hún skyldi nú vera orðin leikbrúða í höndum
hans. Pað féll henni verst.
TUTTUGASTI OG FYRSTI KAPÍTULI.
Víglegur biskup.
Synesios, biskup í Kyrene sat inni í skraut-
lausri stofu í víggirtum búgarði við óvandað
borð, og stóð fyrir framan hann fullur bikar
víns, sem hann hafði ekki snert. Hann var að
skrifa við daufa birtu af lampa, og ritaði hann
hægt og var með sorgarsvip. Svo tók hann
höndum fyrir andlit sér og hrutu þá tárin út
á milli fingra honum ofan á pappírinn. Pá
kom þjónn inn til hans og sagði að Rafael
Ebn-Esra væri kominn.
Biskup stóð upp með undrunarsvip og
skundaði til dyra.
»Segðu ekkért orð,« sagði Rafael þíðlega
og leiddi biskup til sætis; »eg veit alt.«
»Pú veist alt?« svaraði Synesios, »og þú
ert það ólíkur allri veröld að þú aleinn heim-
sækir þann, sem ógæfan hefur dunið yfir í
raunum hans.«
|i»Eg er líklega líkur öðrum,« svaraði Rafa-
el, »því að eg kem í eigingjörnum tilgangi
að leita mér hugsvölunar. Eg vildi óska eg
gæti gefið hana. Pjónarnir hafa sagt mér alla
söguna niðri.«
»Og þó Ieitar þú mín eins og eg gæti
hjálpað þér. En eg get nú engum hjálpað
framar. Eg er hér alveg úrræðalaus. ■ Eg mun
fara út af heiminum eins og eg kom inn í
hann. Sfðasta barnið mitt — það síðasta —
fallegasta — er dáið eins og hin.
f »Og úr hverju dó aumingja drengurinn?«
spurði Rafael.
|í»Ur drepsóttinni. Hvers er annars að vænta,
þar sem vér lifum í lofti, sem er pestnæmt af
hræjum, og undir himni, þar sem hrægamma-
hóparnir skyggja á sólina? En eg mundi nú
samt afbera það, ef eg aðeins gæti unnið og
hjálpað. En nú hef eg setið hér mánuðum
saman sem fangi milli þessara bannsettu turna.
Kvöld eftir kvöld horfi eg á himininn, þar
sem hann er rauður af glampa af logandi
bæjum. Dag frá degi suðar fyrir eyrum mínum
óp deyjandi og fanginna manna. Pví að nú
myrða þeir alt, sem heitir maður, jafnvel livít-
voðunginn við móðurbrjóstið. Eg finn eg er
eins og fangi í fjötrum, og sit hér eins og
hálfviti, sem hefur fengið slag, og bíður dauða
síns. Mig langar til að þjóta út og falla í bar-
daga með sverð í hendi. En eg er nú síðasta,
einasta vonin þeirra. Pað er engin eining í