Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 3

HYPATIA
219
verður með, op það með gleði? Settu þér
sigurdýrð Afrodítu fyrir sjónir; hún kemur
inn — óargadýr, sem ástarguðir teyma í bönd-
um, ganga á undan henni, og svo hvíti fílMnn
og svo —.«
»Gott að þú tekur þó guðina að minsta
kosti undan,« sagði Hypatía og var sár í skapi,
»en það er mér á móti skapi að sjá blóðstokk-
in ölturu.«
»Helgi altarisins skal verða gætt, og barátt-
an aðeins fara fram á leiksviðinu, trúðu mér
til þess, En ef þér geðjast vel að ráðstöfun
minni til sigurdýrðar Afródítu, þá yrktu lof-
kvæði um hana, en eg skal sjá um söngflokk,
sem því skal verða samboðinn. Pað skal koma
hljómur fyrir eyrun á patríarkanum í höll
hans.«
»Eg að yrkja kvæðið, sem á að syngja?
Fagurt hlutverk handa mér, það má eg segja.
Og hver á að leggja sóma sinn í sölurnar
í sinn og minn stað sem Venus í sjávarlöðr-
inu?«
»Já, er það ekki bezta númerið á skránni
minni? Hefðu guðirnir sæmt mig með slíku
loforði — hver heldurðu að hefði þá orðið til
þess að bera það fram í orðum?« -
»Hvað ætl’ eg viti það? — eins og mér
sé ekki líka sama,« sagði Hypatia, líkast því
eins og hún væri hrædd um, að hún hefði
þegar getið sér til um nafnið.
»PeIagía sjálf,«
Hypatia spratt upp og var bálreið. »Annað
eins og þetta gengur yfir mína krafta. Pað er
ekki nóg með það, að þú heimtar af mér með
vægðarlausri harðneskju að gera það, sem eg
hef aðeins dregizt á að gera til hálfs; það er
ekki nóg, að þú játar það opinberlega í gær
að þú sért kristinn, og reynir að telja mér
trú um það í dag, að þú ætlir innan tíu daga
að endurreisa tilbeiðslu þeirra guða, sem þú
hefur svarið að útskúfa; það er ekki nóg, að
setja mig til að hjálpa þér og ráðleggja þér,
án þess að lei'ta vilja mms með það; . . . nei
• . . þú heimtar h'ka af mér að eg skuli vera
viðstödd sigurför kvensu þeirrar, sem hefur
spottazt að kenningum mínum, tælt lærisveina
mína, boðið mér birginn í áheyrnarsal mínum
og gert alt sitt til nú í fjögur ár að troða
undir fótum alla dygð og alla speki, sem eg
hef reynt að sá. Ó, þér elskuðu guðir — hve-
nær ætli sú kvöl taki enda fyrirmér að ganga
í gegn um það píslarvætti, að vitna um yður
fyrir gerspiltri kynslóð?« Og hún skeytti ekk-
ert um návist Órestesar, gleymdi öllu mikil-
læti sínu og fór að hágráta.
»Æ, göfuga Hypatia, hvað hef eg nú brot-
ið, hugsunarlaus heimskinginn? Mér var sú
óskin heitust, að sýna þér með skynsamlegum
fyrirætlunum að ráðagóður stjórnvitringur er
alls ekki ósamboðinn förunautur þinnar háleitu
speki, en svo hef eg stygt Hypatiu og spilt
fyrir guðunum — og vildi eg þó feginn leggja
lífið í sölurnar eftir þinni fyrirmynd.*
»Spilt fyrir guðunum?« sagði hún hissa.
»Gæti það orðið annað, ef þú hjálpar ekki
til? Pví hefur Kýrillos æðstu yfirráðin yfir al-
múga manna í Alexandríu, en ekki Hypatia?
Líklega af því að hann og hans liðar hafa
þjáðst og strítt, og þeir hafa hundruðum sam-
an gengið^í dauðann fyrir guð sinn, sem þeir
segja sé almáttugur. Pví eru sumir menn búnir
að gleyma gömlu guðunum, fagra töframær?«
Hypatia titraði á beinunum, en Órestes hélt
áfram og var nú mýkri í máli en hann hafði
áður verið: »Eg heimta ekkert svar upp á
spurningu mína, því alt, sem eg bið um, er
fyrirgefning — fyrirgefning fyrir — æ, eg veit
ekki hvað — en eg hef syndgað og það er
mér nóg. Eg hef treyst of vel á minn mál-
stað—hef verið offljótur á mér —er ekki svo?
— En þú ert sigurlaunin, sem eg er að berj-
ast fyrir, og þú hefur gleymt því að hverju
guðirnir hafa gert þig — gleymt þvf að þú ert
Hypatia.«
Órestes horfði á hana svo þýðlega og með
svo mikilli aðdáun, að Hypatia roðnaði og
leií undan . . Hún var pó að síðustu ekki ann-
að en kona . . . og átti að verða keisarafrú .. .
og Órestes talaði svo góðlega og IJáfmannlega
og hann hagaði sér svo þekkilega . . .