Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 18

234
NÝJAR KV0LDVÖKUR.
að gera sínar athugasemdir, og þegar hann
svo að samkomunni lokinni gekk niður göt-
una, stigu þeir á hæla honum og siguðu hund-
unum á hann. Pá varð hann svo þreytulegur
og sorgmæddur á svipinn, augun horfðu biðj-
andi í gegn um gleraugun; það var eins og
hann hefði hvergi höfði sínu að halla.
— Svo um mitt sumar var það einn dag,
að séra Emerson hrasaði. Hann varð fullur,
blind-ösku-þreifandi fullur. Annars mundir þú
og eg og hver sem væri hafa orðið það und-
ir sömu kringumstæðum, því að þegar prest-
urinn þenna dag gekk niður götuna í sínum
alvarlegu og kristilegu hugleiðingum, var kom-
ið aftan að honum, tveir sterkir menn héldu
honum á meðan sá þriðji greip fyrir kverkar
honum, þrýsti flöskustút inn á milli tannanna
og neyddi hann þannig til að sloka heilan
pela af sterkasta whisky í einum þrem eða
fjórum sopum.
Hálftíma síðar sást presturinn slaga fram
og aftur eftir götunni, hann baðaði höndunum
út og talaði hátt við sjálfan sig, stundum nam
hann staðar til þess að faðma að sér síma-
staurana og að lokutn reikaði hann inn í hænsa-
húsið hjá Tom gamla Adams, til þess að fela
sjálfan sig og dylja smánina.
Brátt söfnuðust allrr bæjarmenn að hænsa-
húsinu. Reir örguðu og görguðu, inargskoruðu
á hann að koma út og sýna sig í allri sinni
dýrð, og þegar það dugði ekki, þá fóru þeir
að pota í hann á milli rimlanna með prikum
og loksins tókst þeim að þrýsta háa hattinum
ofan fyrir augu á honum. En þá fór herrrtanns-
blóðið að vella í æðum prestsins; hann rak
eina varphænuna af eggjunum, greip eggin . úir
hreiðrinu og hóf nieð þeim ákafa skothríð á
umsátursliðið; þetta hafði engin áhrif; hann
greip þá um hálsinn á gargandi hænunni, sveifl-
aði henni yfir höfði sér og ruddist hreystilega
í gegn um mannfjöldann. Með blóðþyrstuin
augum og flaksandi frakkalöfum tók hann á
rás berhöfðaður í gegn um bæinn; menn veif-
uðu höttum og húfum og öskru.ðu sig hása af
kæti, heilt kvígildi af hundum elti hann með
gelti og gjammi og glefsuðu í buxnaskálmar-
nar hans, meðan þrí-fingraði-Villi hoppaði á
sama blettinum í sífellu, æpti þangað til hann
var orðinn sótrauður í framan og skaut upp í
loftið öllum skotunum úr skammbyssunni sinni.
— Menn muna ennþá eftir þessum degi í
Tweed, deginum þegar presturinn hrasaði.
Séra Emerson komst einhvernveginn heim
til sín; hann lét ekki sjá sig í marga daga og
sunnudaginn næstan eftir var skólaklukkunni
ekki hringt til guðsþjónustu.
Tom gamli Adams gekk á milli manna og
liafði stór orð um að stefna prestinum fyrir
hænsaþjófnað; en Bob Wilson, lögregluþjónninn,
hristi sköllóttan hausinn og hélt að Tom og
aðrir bæjarmenn hefði orðið aðnjótandi gamans
og skemtunar, sem meira væri verð en ein
hænupúta. Rví að þetta var alt skoðað sem
gaman; auðvitað var það nokkuð ruddalegt
gaman, en það var nú einusinni svo um Tweed-
búa, að þeir báru ekki skyn á það sem mein-
lausara var. F*eir hafa víst ekki gert þetta af
vondum ásetningi, því að flestir þeirra voru
góðir drengir undir niðri, þó að þeir væru
ruddalegir og óheflaðir utan á, en það varð
að fara rétt að þeim.
— Rað kom í ljós stuttu síðar, þegar pvest-
urinn fékk uppreisn eftir smánina.
Einn góðan veðurdag barst sú fregn til
bæjarins, dundi yfir eins og reiðarslag,^ að
»bólan« væri farin að gera vart við sig í ná-
grenninu. Otta- og kvíðatilfinning lagðist yfir
hugi manna; þeir gátu horft á kúlur og rýtinga
án þess að depla augunum, en banvæn land-
farsótt, sem læðist manna á meðal eins og
launmorðingi, það var alt annað. Og þegar
það fór að kvisast daginn eftir, að Jón gamli,
hálf-indíaninn, sem bjó úti í bæjarjaðrinum,
væri búinn að fá bóluna, þá var eins og legð-
ist eitthvert þungt og ægilegt farg yfir alt líf
í bænum, menn gengu svo fjarska hljóðlega
um, töluðust varla við, drykkjuskálarnir og
danssalurinn voru galtómir.
Renna sama dag sást presturinn ganga hljóð-
lega heiman frá sér; í annari hendi bar hann