Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 14

230
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
þó að forlögin hafi gefið henni hversdagslegan
og nokkuð veraldlegan anda? Hvað dygði það
að vera að kveina hennar vegna? Hún er mold
og verður að moldu. En þegar þú fæddist,
brostu andar spekinnar, þú verður að hækka í
röðinni og mátt ekki binda þig við veru, sem
stendur þér stórum mun neðar, og getur aldrei
náð því að verða metin að neinu, og það þó
að hún sé náskyld þér.«
Fílammon böglaði bréfið saman og fór burt
án þess að segja eitt einasta orð.
Hafði þá Hypatía ekkert líknarorð til handa
hinni bersyndugu? Aíti hún að falla fyrir ör-
lögum sinum? lifa áfram í örbirgð og smán?
fordæma sig sjálf? Ógæfusama Hypatía! — þá
loguðu upp í huga Fílammons orð, sem hann
hafði gleymt í marga’mánuði, og áður cn hann
vissi af, var hann farinn að hafa yfir með
brennandi trúaráhuga:
»Eg trúi á fyrjrgefningu syndanna, upprisu
holdsins og eilíft líf.« Og ímynd guðdómsins
stóð skýr og ljós fyrir hugskotssjónum hans,
þar sem hann sat við borð Fariseans, og hin
bersynduga var hjá, baðaði fætur hans í tárum
og þerraði þá með hári sínu . . . Ogúrdjúpi
hjarta hans píndist upp þessi bæn: »Heilaga
Magdalena, biddu fyrir henni.«
Nú brann það á hjarta hans, að hann hefði
nokkurntíma afneitað guði sínum, yfirgefið fé-
lag kirkjunnar og fengist við heiðna heimspeki.
»Mikið flón gat eg verið,« sagði hann við sjálf-
an sig, »að afneita trú æsku minnar; og fyrir
hvað? Hvað hef eg upp úr því? Retta eina
skifti sný eg mér til Hypatíu hinnar fögru, og
bið hana um hjálp í mannlegri baráttu, og hún
situr hnókin í sæti sfnu, heldur að sér hönd-
um og brosir að raunum mínum. Snú þú aftur
til þinnar gömlu trúar, heimskinginn þinn, snúðu
heim aftur, þú vilti vegfarandi« — Draumalíf
hans hafði staðið aðeins tæpa þrjá mánuði —
og nú var það rokið burtu. Nú vakti eitt —
aðeins eitt fyrir honum: Heim aftur í eyði-
mörkina, heim í kompuna sína, og fá aðra handa
Pelagíu, til þess hún gæti iðrast þar synda
sinna og lifað svo lengi að guð gæti tíknað
henni, áður hún yrði kölluð burt.
Hann þaut upp riðið móður af angist og
æsingu og rakst á Mirjam við dyrnar. Hún
stóð þar með höndina á lokunni og var helzt
svo að sjá, sem hún vildi verja honum inn-
göngu.
»Lofaðu mér inn í stofuna mína,« sagði
hann; »er hún hér enn?«
»Stofuna þína?« át hún eftir; »hver hefur
borgað leiguna fyrir þig þessa mánuði? Er það
þú? Og hvað getur þú sagt við hana? Hvað
gert fyrir hana? Áður en þú getur hjálpað ást-
fangnum vesalingum, verður þú að verða ást-
fanginn sjálfur, lausalopinn þinn.«
En Fílammon hratt henni svo fast frá, að
hún varð að sleppa lokunni, og svo fór hún
inn í stofuna á eftir honum með köldu glotti
á vörunum. Pelagia stökk þegar til hans.
»Ætlar hún að taka á móti mér?«
»Tölum ekki meira um hana, systir,« svar-
aði Fílammon, lagði höndina á öxl henni og
horfði í augu hennar; »og það er betra. Við
vinnum þá að endurlausn okkar sjálf, en notum
ekki annara hjálp. Við verðum að flýja — langt,
langt burtu héðan.«
Pelagía tók höndum fyrir andlit sér,- »Ó,
Mirjam,« æpti hún, »er það satt? Er það mögu-
legt? Æ, hvað verður nú um mig?« æpti hún
í örvæntingu.
»Geturðu ekki iðrast,« sagði Fílammon,
»geturðu ekki drepið þessar lágu girndir? Get-
urðu ekki fundið neina fyrirgefningu? En mér
skyldi geta dottið í hug að gera úr þér heim-
speking, þar sem þu hefur efni í þér til þess
að verða dýrlingur drottins.«
En svo datt honum skírnin Lhug, og hann
mælti með titrandi röddu: »Ertu skírð?«
»Æ,« sagði hún, »nú rankar mig við . ...
eg var fjögra eða fimm vetra ... Pað stóðu
konur í kringum vatnsþró og flettu mig klæð-
um og gamall maður dýfði höfðinu á mér þris-
var ofan í vatnið ... Eg hef gleymt því, hvað
það átti að þýða . . það er svo langt síðan.