Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 5

HYPATIA
221
landinu, hermönnunum er skift á einstaka staði,
og þeir gera ekkert annað en að vernda eignir
og hagsmuni foringja sinna. Ef þeir hittast fáir
saman, höggva Ausúríar þá niður, og eru þeir
þegar farnir að setjast um víggirta bæi með
vopnum þeim, er þeir hafa fengið að herfangi.
Nú höfum við engin önnur úrræði en að biðja
guð. En hvað er eg að gera, telja raunatölur
mínar í stað þéss að hlusta á það, sem þú
hefur að segja mér.«
Hyggindi Rafaels höfðu ekki brugðist hon-
um, þegar hann leitaði til biskupsins í hinum
mestu vandræðum sínum eins og af einhverri
náttúruleiðbeiningu; þvf að hann var eftir bréf-
um þeim að dæma, sem enn eru'til eftir hann,
einn þessara margvitru og eldfjörugu manna,
sem finna jafnt til gleði og sorgar, þótt þeir
láti það ekki hvíla lengi á sér. Til hans kom
Rafael, án þess þann vissi eiginlega hvers
vegna. Ef til vill af því hann hefur gert sér
einhverja óljósa von um að hitta þann
förunaut í húsi biskupsins, sem hann hafði
einmitt flúið frá. En það var enginn hægðar-
leikur fyrir biskup að fá hann til að segja
sér það. Hann sá að Rafael var þungí um
hjarta, hélt honum mundi létta við það að
tala út, reyndi til að hafa upp hjá honum
leyndarmál hans með spurningum og gleymdi
yfir því eigin böli sínu, þegar hann fann ann-
an, sem hann vonaði að geta orðið að gagni.
En Rafael var orðinn stórum breyttur. Alt hið
hárbeitta, nístandi spott hans og skop var horfið,
Hann flögraði eins og flugan í kring um Ijós-
ið með hugann við fegurð Viktoríu, og nú
var hann enn kominn til að brenna á sér
vængina að nýju. Hann var hálfruglaður og
utan við sig, eins og hann fyriryrði sig fyrir
játningu sína, en gæti þó ekki viðráðið að
segja hana, til að létta á hjarta sínu, og sagði
biskupi upp alla sögu, frá því hann sá Vikt-
oríu fyrst og þangað til hann flúði frá henni.
Rafael varð hissa þegar hann fann á bisk-
upi, að hann áliti þetta ekkert sérlegt vand-
ræðamál. »Hinn gamli landstjóri er ofhyggiun
til þess að neita góðum ráðahag, þegar hann
býðst dóttur hans,« sagði hann.
»Pú gleymir því,« mælti Kafael, »að eg er
ekki kristinn.«
»Jæja, þá gerum við þig kristinn. Ágúst-
ínus kemur á morgun.«
»Ágústínus?«
. »Já, og við leggjum af stað í dögun með
alla þá vopnaða menn, sem við getum náð í
og förum á móti honum og fylgjum honum
hingað. Hann mun taka þig að sér og hafa
úr þér alla gyðinglega hleypidóma á einni
viku.«
»Eg hef oftfundið freistingu hjá mér,« svar-
aði Rafael, »til þess að verða kristinn; en und-
arlegar ímyndauir um samvizku og æru hafa
vaknað hjá mér . . . Eg hef aldrei látið sam-
vizkuna þjá mig, það veit guð, en gagnvart
henni verð eg að vera hreinskilinn. Mér er
ómögulegt að hræsna fyrir henni. Eg get ekki
einusinni litið framan í hana, ef lygi situr á
enni mér. Hún horfir í gegn um mann — inn
í mann — inst inn í hjartað — eins og voða-
leg gyðja með hvössum augum. Hyggur þú,
að eg hafi ekki soðið saman heilan hóp af
djöfullegum ráðum vikuna sem leið? Lfttu á;
hér hef eg veðbréf fyrir öllum eigum föð-
ur hennar — eg hef keypt upp veðsetning-
arnar — og hvert strá, sem þau eiga, er nú á
mínu valdi. Eg get steypt þeim að fullu, selt
þau f þrældóm, — já, get sent tvo eða þrjá
röska pilta til þess að nema stúlkuna í burtu,
og höggva þannig rembihnútinn sundur í
einu höggi. En eg þori það ekki. Eg hef ekki
hug til þess. Hreinn verð eg að mæta þeim,
sem hreinn er sjálfur. Hvaðan eg hef fengið
þessa nýju samvizku, veit eg ekki, en hana hef
eg, og eg get ekkert ilt aðhafst fyrir henni,
hvorki gagnvart henni né guði, ef hann er
nokkur til. Nei, eg gæti ekki kúgað hana.
Frjáls og óneydd verður hún að koma til
mín og segja mér, að hún elski mig og vilji
eiga mig og gera mig samboðinn sér. Og
guð refsi mér, ef eg nota ósæmileg ráð og