Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 15

HYPATIA
231
En á eftir var| eg í hvítum klæðum, man eg
eftir.«
Fílammon hörfaði frá henni og andvarpaði
við: Ólánsbarn, þegar frelsarinn fyrirgaf hinni
heilögu Magdalenu og sagði henni að trú henn-
ar hefði frelsað hana, — hélt hún þá áfram í
syndum sínum? gaf liún sig þá framar við
jarðneskum munaði ? Nei. Guð hafði fyrirgef-
ið henni, en hún hafði ekki fyrirgefið sér sjálf.
Berfætt og klæðians flúði hún út í eyðimörk-
ina, aðeins hjúpuð hári sínu, lifði á jarðará-
vöxtum og var þolgóð í föstum og bænahaldi
til dauðans. Og hafi hún þurft svona langa yf-
irbót til sáluhjálpar, — ó, hvað mun guð þá
heimta af þér, Pelagía, sem hefur brotið skírn-
arheiti þitt og saurgað hvítavoðir þínar?«
»En eg vissi ekki að eg var skírð,« svaraði
Pelagía, »og hef aldrei beðið um það. Pað
eru vondir foreldrar sem hata gert mér þetla.
Á eg að fara .út í eyðimörku? Það get eg ekki.
Líttu á hvað eg er smábeinótt og veikluleg.
Eg dæi þar úr sulti og kulda. Eg yrði vitlaus
af angist og einveru. Bróðirminn; bróðir minn,
er þetta fagnaðarerindi kristinna manna?
»Auðvitað,« sagði Mirjam háðslega, »svona
er nú evangelium Krists, og svona er huggun-
arerindið um endurlausnina hjá Nazareanum.«
»En eg fer með þér,« kallaði Fílammon,
»og yfirgef þig aldrei — byggi méi kofa skamt
frá þínum kofa. Við skulum biðja dag og nótt
og vera saman til dauðans.*
»Pað væri þá betra að enda æfina í einum
svip,« hrópaði Pelagía og fleygði sér veinandi
á gólfið.
En í sömu svifunum dundu við þung skó-
hljóð á riðinu úti fyrir; hrukku þau öll þrjú
saman við það og þögnuðu: Fílammon af
hræðslu við munkana, Mirjam var hrædd við
varðlið landsstjórans og Pelagía við alt. Dyrnar
voru opnaðar og Úlfur og Smiður gengu inn.
»Nú þú ert þá þarna, ungi rnunkur,« kallað
Smiður og skellihló, »og þú dækja, og það
með blæju. Og þú kerling, hæfust til að vera
þjónusta í helvíti, rekur þú enn þá gömlu at-
vinnuna? Nú út með ykkur báðar, við eigum
dálítið erindi við þennan unga gosa.«
Þeir þektu ekki Pelagíu undir blæjunni, þó
þeir væru að leita að henni, og Mirjam og
hún smugu út hjá Gotunum og ofan riðið,
Fílammon horfði með ólund á gestina. Hver
gaf þeim heimild til að blanda sér inn í hörm-
ungarmál hans? En Úlfur gekk til hans, horfði
hreinskilnislega á hann og rétti honum hönd-
ina, harða og hrikalega, með góðlátlegum svip.
Pá var honum öllum lokið. Hann tók í hönd
hans, en tók svo fyrir andlit sér og fór að
gráta.
»Þú hefur gert rétt,« sagði Smiður; »Pú
ert sannarlega góður drengur. Pað þarf eng-
inn að skammast sín fyrir þig, hvorki lifandi
né dauðann.*
»Er ekki svo,« mælti Úlfur, »að þú viljir
ná systur þinni á þitt vald?«
»Jú en hún vill ekki sleppa Amalanum.
Hún sagði mér það rétt áðan. Pað var hún,
sem gekk út áðan með blæjuna.*
»Viti það sálir feðra rninna,* kallaði Smið-
ur, »en að eg skyldi ekki þekkja hana. Hún
hefði fundið það fljótt, að það er hægra að
komast hingað en heim til sín.«
»Pegi þú, Smiður,« svaraði Úlfur. »Pað er
bezt það sé eins og það er. Segðu mér nokk-
uð, drengur: ef eg fæ hana þér í hendur -
tekurðu hana þá með þér?«
»Pú gleymir peningunum, Úlfur,* sagði
Sraiður brosandi.
»Peningunum hennar?* .tók Fílammon fram
í, »haldið þið eg sé það varmenni að vilja
snerta við þeim? Segið mér hvað eg á að gera;
eg skal gera það.«
»Pú þekkir smástræðið við vinstri hlið húss-
ins, sem nær ofan að skurðinum. Komdu á
morgum og vertu við dyrnar á hornturninum
rétt eftir sólarlagið, með eina tólf sterka munka
og taktu við því sem þér er rétt. Svo verður
þú að sjá um þig úr því.«
»Eg með munka — eg, sem á í styrjöld
við alt klerkaliðið. En ykkur er líklega sama,
hvern eg hef með mér?«
»Gerir ekkert til. Okkur kemur ekkert við
úr því. Okkar vegna geturðu fleygt henni í sjó-