Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 10

226
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
þessa risavöxnu hásali og tvær keyptar raddir
hrópuðu meira að segja: »Heill þér, Órestes,
heill þér keisari í Afríku.«
Órestes stóð upp, hneigði sig í allar áttir
og benti með sigurvægum svip á pálmaviðar-
göng, og mátti þar sjá furðuverk dagsins, fílinn
hvíta með stóru tönnunum. Hann kom kjag-
andi, svo brakaði í öllu leiksviðinu, og flúðu
þá skógargoðin, trjádísirnar og fuglarnir út í
buskann. Tennur hans voru vafðar rósum og
myrtum, gimsteinabaugur var um enni hans
og skrautlegir hringar í eyrunum. A hálsi hon-
um sat Eros (ástaguðinn) og styrði filnum
með gullinni ör. En á baki honum lá gyðjan
geislandi fögur, hvít og. rósbjört, á blóðrauðu
silkihægindi í skrautlegum samlokum, sveipuð
hjúpi úr silfurvef. Alt leikhúsið glumdi við af
aðdáunarópi, og tugir þúsunda af augum
horfðu hugfangin á þessa töfrasjónir.
Pá sungu þokkagyðjurnar fyrstu vísuna af
söngljóðunum; þá opnuðust samlokurnar og
sást þar Afrodíta og hneigð á annað hné.
Hún lyfti höfðinu og horfði út yfir manngrú-
ann. Fyrst var eins og menn væru orðlausir
og hljóðlausir af fögnuði: en óðara drundi
svo hvelt fagnaðaróp: »Afrodíta,« að það barst
langt út um borgina, og Kýrillos sjálfur hrökk
saman í stofu sinni í Serapejón. En svo liófst
eitt dæmafátt furðuverk listarinnar, sem engin
hefur náð síðan á dögum Forngrikkja. dans-
inn, þar sem hver hreyfing j>ýðir orð, og
kyrðin er eins talandi eins og hreyfingarnar;
þar sem hver stelling gaf myndasmiðnum nýtt
meðferðarefni, þar sem hvert viðvík var ná-
kvæmlega mælt eftir hárfínustu lögum fegurð-
arinnar. Retta var ekki mannleg list — konan
lék af guðdómsáhrifum.
Fílammon stóð þar sem steini lostinn, en
þó gat hann hvorki hatað ná fyrirlitið Pelagíu.
Hann gat ekki trúað því . . . og altaf dansaði
Pelagía. Pá teygði fíllinn sig, gekk að marmara-
plötunni, vafði rananum mjúklega utan um
Afroditu og lyfti henni upp á silkihægindin,
sem lágu á baki honum. Pá réð Fílammon
sér ekki lengur. Hann stökk í gegn um áhorf-
endagrúann, sem þyrptist þar saman, hentist
m<2ð óskiljanlegu afli yfir bekkjaraðirnar og
þvert yfir leíksviðið og yfir að sjónpallinum.
sPelagía, systir mfn,« æpti hann, »hafðu með-
aumkun með mér, með sjálfri þér. Við skul-
um flýja úr þessu helvíti, þessum bústað djöfl-
anna; eg er bróðir þinn; komdu með mér.«
Hún starði á hann snöggvast eins og í villu,
með uppglent augun —og þá skildi hún sann-
leikann. »Bróðir minn,« kallaði hún, vatt sér
ofan og fieygði sér í faðm hans.
Hún sá háan glugga í Aþenuborg með út-
sýni út yfir olíuskóga og garða og húsaþökin
í Piræos, út yfir hið víða, bláa haf og dökku
hæðirnar á Ægínu, og hjá sér sá hún svart-
eygan svein, sem hélt höndinni yfir um háls-
inn á henni, horfði brosandi út á sjóinn og
benti á skipin og kallaði hana systur sína . . .
Hún rak upp hátt hljóð, þreif höndunum fyrir
andlit sér og hneig ofan á blóðatað leiksviðið.
Pá dundu við voðaleg óhljóð um alt leik-
húsið: »Krossfestið hann. Fleygið honum fyrir
óargadýr. Dauði og glötun yfir bófann.« Hóp-
ur ef þjónum flyktist að honum, og margir
af áhofenduntim spruttu upp úr sætum sínum.
Fílammon réðst á hanti eins og ólmt Ijón.
»Lálið fílinn troða hann í sundur,« öskraði
lýðurinn, og verðirnir fóru að pikka fílinn
með broddprikum sínum; tók þá fíllinn með
ratianum yfir um Fílammon og lyfti honum
upp. Fílammon tautaði bæn og lét aftur aug-
un — þá heyrðist blíðleg rödd, sem mesta
sálarangist óinaði í gegn utn: »Vægið honum,
makvdónsku menn; gerið það Pelagíu vegna —
hann er bróðir ntinn.«
Fólkið var á tveim áttum. En fíllinn lét
síga ranann og setti Fílammon niður á fætur-
na. En hann var utan við sig, fann hann var
dreginn eftir löngum, dimmum göngum og
síðan hrundið út á strætið, og fylgdu honum
aðvörunarorð, hamingjuóskir og formælingar.
Pelagía hélt altaf höndunum fyrir andlit sér;
loks reis hún upp, buguð af ósegjanlegri hrell-
ingu, stumraði hægt yfir söngsviðið aftur og
hvarf inn á milli pálmanna og óleandertrjánna