Nýjar kvöldvökur - 01.10.1913, Síða 4

220
NYJAR KVLÖDV0KUR
mennirnir verði á móti því. Eg skal gefa ykk-
ur umhugsunartíma til morguns — og þá á
eg að minsta kosti annan ykkar vísan.«
»Eg þakka fyrir mig,« sagði Tumi.
»Þú skalt vera velkominn,« svaraði vara-
foringi og fór.
»Nú erum við fallega settir,« sagði Tumi,
»það er nú svo sem auðséð, hvernig þetta
endar.«
»Eg er hræddur um það,« svaraði eg,
»nema við gætum komið bréfi til Drúmmonds
eða föður þíns, því þeir mundu hjálpa okkur.
En mannskrattiun þarua, sem skaut þessu að
varaforingja, sagði að fregátan ætti að fara
snemma í fyrramálið; þarna er hann, við skui-
um tala við hann.«
»Hvenær fer fregátan?« sagði Tumi við
stýrimann.
»Það er nú ekki venja, kunningi, að fólk sé
að bera upp svona frekjuspurningar við offí-
serana á herskipum. F*að má vera alveg nóg
fyrir þig að vita, að þegar fregátan fer, þá
fer þú með henni.«
»En yður mætti samt ef til vill þóknast,«
sagði eg, því mér gramdist svar hans, »að
borga okkur ferjutollinn.« Við höfum mist bát-
inn og líklega frelsið með, og það er yður
að kenna, og það er því bezt að við fáum
þessar tvær gíneur.c
»Tvær gíneur? Heimtuðuð þið tvær gfne-
ur? Ha?«
»Já herra, það var umsamið.*
Stýrimaður stakk sínum þumalfingrinum í
hvern handveg á vestinu sínu og sagði: »Hvað
er þetta ? Þið verðið nú að gá að því, piltar,
að það þarf nánari skýringar við. Eg lofaði
ykkur tveimur gíneum þegar þið voruð ferju-
menn; en nú eruð þið á herskipi, og ekki
ferjumenn lengur. Eg borga æfinlega ráðvand-
lega allar skuldir mínar, þegar eg næ í þá,
sem eg á að borga. En hvar eru ferjumenn-
irnir?«
»Við erum hérna, herra.«
»Nei, piltar, þið er nú skipliðar, og það
er nú alt annað,«
»Nei, ekki ennþá; og þó það væri alt ann-
að, er ekki enn búið að pressa okkur.«
»Jæja, það verður þá gert á morgun. Við
skulum sjá til. Ef [ykkur verður leyft í land
aftur, eigið þið hjá mér tvær gíneur sem ferju-
menn; en ef þið verðið teknir hér skipliðar,
hafið ekki gert annað en skyldu ykkar að flytja
einn af offíserum ykkar út á skip.«
Svo fór hann eftir nokkur fleiri ummæli.
Okkur var farið að verða kalt, því að við
vorum holdvotir og dauðsvangir í tilbót. Vara-
foringi sendi okkur upp mat og glas af groggi
handa hverjum okkar og átum við það á milli
fallbyssnanna undir hálfþiljunum. Við höfðum
ögn af peningum í vösum okkar; keypti eg
fyrir það pappír og skrifaði Drúmmond, Turn-
bull, Marý og gamla Tuma, og bað þau síð-
ustu að senda fötin okkar til Down, ef okkur
yrði ekki slept. Við báðum fyrir að koma bréf-
unum í póst og lögðumst svo til hvíldar í
seglum þar á milli tveggja fallbyssna og sofn-
uðum vært.
■ Morguninn eftir var lagt af stað ; við tók-
um handarvik með, og hældi varaforingi okk-
ur fyrir.
»Eg vona þér gleymið ekki, að við erum
nemendur og lofið okkur á Iand,« sagði eg.
»Ja, eg er 'nú fjandi minnislítill á sumt,«
svaraði hann og gekk fram á skipið. En því
gleymdi hann ekki að rita nöfn okkar inn í
skipsbækurnar með blýant og setja okkur á
fæði; en ekki vorum við settir inn í neinn
mötuneytisflokk eða vísað til rúms.
Morguninn eftir komum við til Downs;
þar lá skipið um þrjá daga fyrir straumi, en
þegar lægði, var búizt til burtferðar og sent
í land eftir kapteininum.
Ýmsir bátar komu út að skipinu, og voru
póstbréf í einum þeirra. Drúmmond og Turn-
bull skrifuðu mér að þeir skyldu óðara sækja
til sjóherstjórnarinnar um að fá okkur lausa,
og svo fekk eg bréf frá Marý, og var helming-
urinn til mín og helmingurinn til Tuma. Stap-
leton hafði tekið bát Tuma og róið með föt
mín ofan til gamla Tuma, og þaðan voru svo