Nýjar kvöldvökur - 01.10.1913, Qupperneq 9

JAKOB ÆRLEGUR.
225
drógum við segl saman, til þess að verða aft-
anhalt við hann; menn okkar höfðu felt nokkra
menn á kaparanum með skotum sínum; þá sá-
um við að kapteinninn veifaði hatti sínum til
merkis um að hann gæfist upp. Við minkuðum
þegar seglin, til þess að halda oss á kulborða
við hann og héldum áfram að skjóta, þangað
til hann hafði felt öll segl. Svo sigldum við
nær, en skutum á hvern mann, er lét sjá sig
á þiljum uppi.
Svo var sendur bátur yfir í skipið, og ætl-
aði honum að ganga illa að ná þangað fyrir
hafróti; þó tókst það á endanum. Læknirinn
kom og batt um sár mitt aftur og mér fór að
iíða betur.
Daginn eftir lágum við enn kyrrir og skonn.
ortan við hlið okkar. Lægði þá svo, að hægt
var að taka fangana yfir til okkar og setja á-
höfn og yfirmenn frá okkur þangað yfirum.
Skipið reyndist vera skonnorta, bygð í Ameríku^
en búin út sem franskur kapari. Hún hét »Le
eerf agile* (hlaupahjörturinn), hafði fjórtán fall-
hyssur, bar um 300 tonna og hafði 170 manns
mnanborðs, en af þeim höfðu fjörutíu og átta
verið sendir burtu með hernumin skip. Rað
var happ að bátnum vanst ekki.að ná til hans,
Þvi að þeir hefðu fengið hart viðnám. Rannig
náðum við skipi þessu eftir 170 mílufjórðunga
eltingaleik og heftum skaðræði þess. Síðan
héldum við af stað til Halifax og náðum þang-
að með skonnortuna eitthvað fimm vikum síðar.
Sár mitt var þá að mestu gróið, en hand-
ieggurinn var máttlaus og eg gat enga her-
Þjónustu int af hendi. Pað var kunnugt, að eg
•"itaði góða könd, og úr því eg gat ekki ann-
að, bauðst eg til að hjálpa brytanum og ritara
hans við skipsbækurnar o. fl.
Aðmírállinn var í Bermúda, og fregátan, sem
v*ð áttum að taka við af, var ekki heima og
ekki von á henni heim fyr en eftir nokkra mán-
uði- Hittum við svo aðmírálinn í Bermúda og
vorum sendir á sveim þrem vikum síðar.
f*á var mér fullbatnað í handleggnum, en
bð var eg hafður áfram við ritstörfin af því
að kapteinninn óskaði þess — þvert á móti
VllJa mínum.
Svona leið framt að^ári og gerðist lítið
sögulegt. Fregátan var komin heim aftur og við
áttum að hitta aðmírálinn aftur í Halifax. Við
höfðum enn engin bréf fengið frá Englandi,
og má því geta nærri óþolinmæði minni, þeg-
ar skip aðmírálsins lagði að fregátunni undir
eins og við vorum Iagstir, og bar upp á skipið
marga poka af bréfum til offíseranna og skips-
manna. Bréfin voru flutt ofan í borðsalinn, og
beið eg þess með óþoli að þau væru Iesin
sundur og skilað.
»Hér eru tvö bréf til yðar, Jakob,« sagði
brytinn.
Eg fór þegar inn í skrifarakompuna til þess
að lesa þau í næði. Utanáskriftin á öðru þeirra
var rituð með ágætri hendi, og hafði eg aldrei
séð hana. Eg var allforviða og opnaði þegar
bréfið og var sízt að skilja í því, hver gæti
verið að skrifa jafnumkomulausum manni og
mér. Bréfið var frá málafærslumanni og var
þannig:
>Herra minn!
xHérmeð Iæt eg ekki hjálíða að tilkynna
yður tímanlegan afgang vinar yðar, hr. Alex-
anders Turnbulls. Með erfðaskrá sinni, sem
búið er að opna og lesa, Iiefur hann sett
yður einkaérfingja sinn, og eruð þér sjálfur
framkvæmandi hennar. Nú í bráðina fáið þér
30,000 sterlingspunda, en hitt fellur til yðar
við andlát konu hans nema 5000 pund, sem
frú Turnbull má ráða yfir eftir eigin vild,
en aðrar dánargjafir eru ekki meira en 8000
pund. Frú Turnbull eru trygð 1080 pund í
rentur á ári í 3°/o skuldabréfum, svo að þér
fáið við dauða hennar 36,000 pund í skulda-
bréfum, sem jafngilda 27,360 pundum með
gangverðinu 76. Eg bið yður að taka á móti
heillaóskum mínum með þessa hamingju yðar.
Eg hef ásamt hr. Drúmmond snúið mér til
sjóhersstjórnarráðsins um útlausn yðar og
það gleður mig að geta tilkynt yður, að
beiðni okkar var óðara veitt, og sami póst-
ur, sem flytur yður þetta bréf, mun einnig
flytja yður skipun um lausn yðar og frjálsa
heimferð. Ef yður þóknaðist að álíta félag