Nýjar kvöldvökur - 01.10.1913, Blaðsíða 12

228
NYJAR KVÖLDV0KUR.
Á RANGRI HILLU.
Eftir Stg.
Framh.
Rað þarf fjölda manna við kolin. Pau eru
borin á baki frá skipshlið og upp í verksmiðju,
sem ekki stendur fast við bryggjuna. Pað veru
um þrjátíu karlmenn sem bera þau, og flest
íslendingar.
Peim var ákaflega heitt, og svitinn rann of-
an andlit þeirra. Margur þeirra hefur víst óskað,
að sólin skini ekki svona heitt, og svolítill
vindgustur mætti blása. Peir voru þögulir og
þreytulegir útlits og gengu bjúgir undir kola-
pokunum götuna,. hver á eftir öðrum, einlægt
í sömu röð.
Sigurður frá Hvannkoti var einn á meðal
þeirra sem báru kolin.
Pað er orðin mikil breyting á útliti hans,
frá því við sáum hann síðast, undarleg og ó-
skiljanleg breyting á svo skömmum tínia.
Hann var horaður í andliti, og útlitið var
alt hálfveiklulegt; hann var reikull í spori, og
gekk að heita mátti eins hálfboginn til baka
eins og hann hafði gengið með fullan pokann.
— Það mátti lesa óþreyju, söknuð og megna
óánægju útúr svip hans. — Nú sá hann eftir
öllu saman. — Honum var nú orðið Ijóst, hví-
líkt glappaskot hann hafði gert, með því að
flytja úteftir. Hann var farinn að eldast og
orðinn slitinn, því altaf hafði hann unnið frá
því hann var barn, en sveitavinnu, heyskapar-
vinnu að sumrinu til, og við fjárhirðing á
vetrum. Pað var starfi sem átti við hann. Og
þó hafði hann ekkert hugsað útí þetta, þá er
hann réð að flytja frá Hvannkoti; hann fann
það fyrst, er hann fór að strita hjá Óla Níels-
sen. Nú var það orðið honum Ijóst, hve heitt
hann unni sveitinni, skepnunum, og öllu sem
að búskap laut, og hve frábitinn hann var þeim
störfum sem hann nú hafði á hendi. Pessi jarð-
vegur sem hann nú lifði í, átti alls ekki við
hann, og var honum óhollur. Hann var kom-
inn á ranga hillu. — Hjá Óla Nielssen var hann
búinn að vinna rúman mánuð, og var ráðinn
hjá honum til hausts. Þarna hafði hann stritast
dag eftir dag, ýmist að bera koi, möl eða sand
ellegar þá að moka og grafa, í brennandi sól-
skini og steikjandi hita, svo kvalræði var að
þurfa nokkuð að róta sér. Þetta máttu að vísu
fleiri hafa, var hægt að segja. En þeir áttu
ekki annars völ, og svo voru þeir þessari vinnu
vanari en hann, og hraustari. Nú varð hann
úrkula vonar um að geta tekið jarðarhorn aft-
ur; það varð séð fyrir endann á því.
Þeir voru óhepnir með það, verkamennirnir
hans Óla Nielssen, að verkstjórinn þeirra var
einhver sá versti, sem hugsast gat undir sól-
inni. Hann var Norðmaður. Það var eins og
hann hefði augun alstaðar, og varla mátti nokk-
ur standa, til að rétta úr sér og þurka af sér
svitadropana, svo karl væri ekki þar kominn,
og farinu að gefa þeim sem í hlut átti í skyn,
með miður liprum orðum, að hann væri þar
til að vinna, en ekki til að standa og slæpast;
og ætíð var hann ruddalegur og hastur í fram-
komu. Honum var þó sérstaklega gjarnt að
ýta undir Sigurð, eins og yfirhöfuð alla sem
minni máttar voru, og sjaldan báru hönd fyrir
höfuð sér. En það er nú sannast að segja, að
öldruðum og slitnum mönnum eins og Sigurði
veitir ekki af að hafa þolanlegan verkstjóra yfir
sér, þegar þeir vinna þrælavinnu.
Sem næst hundrað pundum áttu að vera
í hverjum poka, er burðarmennirnir báru frá
skipshliðinni uppí húsið; það áttu þeir að sjá
um, sem í lestinni voru, og mokuðu uppí pok-
ana. En lestarmennirnir máttu hafa sig'alla við
til að hafa undan þeim sem báru, og gátu
því ekki verið að hnitnúða svo mjög í pokana
enda voru þeir nokkuð misþungir, sumir meir
en hundrað pund, sumir minna.
Að aflíðandi hádegi lenti Sigurður á mjög
þungum poka; mun hafa verið nálægt hundrað
og fimtíu pundum í honum.