Nýjar kvöldvökur - 01.10.1913, Síða 20

236
NÝJAR KV0LDVÖKUR.
Arthúr sá auðvitað engin ráð til að borga.
Honum hafði altaf fundizt þetta líf svo á-
nægjulegt. 011 vinna fanst honum viðbjóðsleg
og neyðin svo óþolandi, að hann varð þess
vegna að taka það eina úrræði, sem gat fuil-
nægt þörfum hans, þjófnaðinn. Hann gerði það
ekki af því hann fyndi nokkra Iöngun hjá sér
til að stela. Ef hann hefði haft nægilega pen-
inga, mundi hann hafa verið hinn heiðvirðasti
maður eins og félagar hans. Hann stal einungis til
að halda stöðu sinni sem glæsilegur og skemtinn
samkvæmismaður. Kæmu einhver óhöpp fyrir
var alt tapað að eilífu. En peninga átti hann
nú einusinni ekki, og síðan faðir hans dó, eða
frá því hann var 22 ára, hafði hann altaf lifað
af annara peningum, en talið fólki trú um, að
hann lifði af eignum, sém móðir hans hefði
látið eftir sig.
Pessi atvinna, sem hann valdi sér, var mjög
arðberandi. En í hvert skifti sem hann ætlaði
út að stela, þjáðist hann af hugarangri og kvöl-
um. Hann var næstum úrvinda af ótta og
gagntekinn af hræðsiu um það, að hann yrði
nú staðinn að verkinu, og var eins veikur og
hræddur eins og það hefði átt að flytja hann
upp á skurðarborðið. En hann komst þó æfin-
Iega vel frá því öllu, bæði fyrir það, að hann
var mjög laginn og fimur, og svo líka vegna
þess að hann bar sig vel, umgekst einungis
hefðarfólk, sem bjó í skrauthýsum eða stórum
veitingahúsum. Hann stal ekki hversdaglega,
en sat um þau tækifæri, sem mundu gefa hon-
um góðan arð.
A þessum tíma ársins hafði hann valið sér
þýska baðstöð fyrir iðn sína. Hann 'bjó á helzta
veitingahúsi baðstöðvarinnar og hafði með sér
mjög mikinn farangur.
Undir eins fyrsta daginn sem hann kom
þangað, fékk hann augastað á amerískri konu,
sem hélt þar til og hét Aurora Simpson.
Það var ekki gott að geta sér til um aldur
hennar sökum þess, að hún gekk með eldrautt
parruk og hafði skjallahvítar falskar tennur.
Andlitið var alt málað og kinnarnar og varirn-
ar auðsjáanlega altof rauðar. Vöxtinn lagaði
hún sýnilega með lífstykki og smákoddum til
og frá um líkamann, þar sem bezt þótti fara
að bæri mikið á. Hún var ekkja eftir fiski-
kaupmann nokkurn, sem hafði látið eftir sig
30 miljónir króna. Aldrei lét hún sjá sig nema
hún bæri utan á sér demantsnálar, perlubönd
og annað skraut, mörg hundruð þúsund króna
virði.
Arthúr hugsaði með sjálfum sér, að nú á
endanum gæfist honum það tækifæri, sem hefði
lengi vakað fyrir honum. I 10 daga hafði hann
altaf setið við matborðið bæði á morgnana og
miðjan daginn á móti frú Simpson, talað við
hana og sýnt henni ýmsa kurteisi, meðan hanr.
lagði áform sitt í kyrþey.
Áform hans var mjög óbrotið. Eftir snæris-
stiganum gat hann klifrað út um'gluggann sinn
og niður á veggsvalirnar fyrir utan svefnher-
bergisdyrnar frúarinnar.
Að utan hafði hann séð, að hún Iét glugg-
ann sinn æfinlega vera hálfopinn, og hún hlaut
að sofa mjög fast, því hún hafði það fyrir
venju að styrkja sig allvel á portvíni, áður en
hún fór að sofa. Undanfarándi nætur hafði
hún ekki vaknað við skammbyssuskot, sem af til-
viljun hafði verið skotið í garðinum fyrir utan.
Hann hafði hugsað sér að læðast inn í
herbergið og tryggja sér svefn hennar með klóró-
formi. Þegar hann væri jbúinn að þvi væri
auðvelt að finna allar perlurnar og demantana.
Áður en hann klifraði upp í herbergi sitt aftur,
hafði hann hugsað sér að renna stiganum, sem
hann hafði í vasanum, niður af veggsvölunum
fyrir utan gluggann hennar og ofan í garðinn,
til þess að svo Iiti út, að þjófurinn hefði kom-
ið að neðan inn um gluggann. Pegar hann
væri svo kominn upp til sín, skyldi hann svo
draga upp snærisstigann, sem hann fór eftir,
og kasta honum svo langt út sem hann gæti.
Rýfið skyldi hann fela í stígvélahælunum, þeir
voru útbúnir til þess.
Rað var hans eigið hugvit að finna upp á
því að útbúa stígvélahælana svo, að þeir yrðu
hcntugir til þess, enda var liann mjög hreyk-
inn yfir því með sjálfum sér. Rað var honum