Nýjar kvöldvökur - 01.10.1913, Side 21

ÓLANSSAMUR INNBROTSfJÓFUR.
237
nærri því ofraun að mega ekki segja félögum
sínum frá þessu snjalla ráði sínu. Með demönt-
unum og perlunum mátti troða bómull, og
Þjappa þeim svo niður að ekkert sakaði. í-
leppinn mátti líma svo ofanyfir að ekkert bæri
á. Ef svo óliklega skyldi vilja til, að leituð
yði þjófaleit í herbergi hans var óhugsandi
að þýfið fyndist.
Arthúr réðst nú í það að framkvæma þetta
aform sitt sem hann hafði hugsað svo snildar-
'ega. Fljótt fann hann svefnherbergisgluggann
frúarinnar og gat læðzt inn um hann eins og
vofa.
Hann heyrði djúpan og rólegan andardrátt.
Rúmið nálgaðist hann án þess að vekja hinn
uiinsta hávaða. — En í einu vetfangi lýsti raf-
magnsljósið um alt herbergið svo hann skar
1 augun, sem einungis höfðu búist við níða-
myrkri.
En þá reis einhver ófreskja upp í rúminu.
Hann sá að hún miðaði á hann stærðar skamm-
byssu og hún hrópaði með gildum rómi og
með útlendum framburði: iHreyfið yður ekki,
eða eg læt skotið ríða af!< Retta varþáSimp-
son í eigin mynd, hún hafði vaknað af vær-
um blundi. Hún reis upp í rúminu eins og
bún hafði lagt sig fyrir um kvöldið, nauða-
sköllótt, tannlaus og augabrúnalaus.
Alt var andlitið klístrað og gljáandi af fitu,
sem hún hafði núið framan í sig og til og
frá á andlitinu héngu ljósrauðir plástrar, sem
límdir eru á til fegurðarauka.
Arthúr hopaði ósjálfrátt á hæl, bæði af ótta
°g viðbjóði. Einungis í þessari dauðans ör-
væntingu, sem greip hann, hefði hann getað
stamað fram þeirri æðislegu hugsun, sem hon-
um flaug í hug.
»Æ, fyrirgefið mér! Getið þér fyrirgefið
mér? Eg eiska ygur sv0 heitt,« stundi hann
um leið og hann féll á kné frammi fyrir henni.
Honum flaug f hug að hún yrði nú fokvond
°g alveg æðisgengin, fyrir það að hún hélt
að hann væri að gera gys að henni.
En frúin lét héndina með pístólunni falla
mður á silkiábreiðuna. Augun tindruðu og
skinu af brennandi kærleika og vingjarnlegt
bros lék um alt andlitið, svo að skein í tann-
lausan tanngarðinn.
»ElskuIegi ungi maður! Hversvegna hafið
þér ekki sagt mér þetta fyrir löngu síðan?«
andvarpaði hún. »En hvað þetta er einkenni-
lega, næstum skáldlega tilfundið af honum. Að
læðast inn um gluggann eins og innbrotsþjóf-
ur. — Eg fyrirgef þér. — Komdu bara nær
mér.«
Arthúr starði út í loftið, alveg úrvinda og
iðraðist sáran eftir því sem hann hafði sagt,
þó það yrði til þess að frelsa hann. Hárin
risu á höfðinu á honum og ískaldur svitinn
braust út um hann allan.
»Nei, það er mér ómögulegt, eg get það
ekki,« tautaði hann með sjálfum sér. En þá
flaug honum í hug sú mikla smán að verða
tekinn fastur, réttarhöldin, fangelsið og fram-
tíðin, það var búið með hana.
Hann gekk nokkrum skrefum nær henni,
riðandi á beinunum og féll í fangið á þessari
óvætti, en hún faðmaði hann að sér með mikl-
um innileik. — Þetta var seinasla æfintýrið
hans í þessari atvinnugrein, því hann giftist
Auróru Simpson og miljónunum hennar.
Endir.
Bókmentir.
Margt af nýjum bókum hefur komið út nú
í haust, og hefur Kvv. borist nokkuð af þeim,
þær sem Sigurður Kristjánsson hefur gefið út
og örfátt annað. Verður þeirra getið smátt og
smátt, eftir því sem rúmið leyfir.
Tvær bækur hafa komið eftir Einar Hjör-
leifsson, leikrit: Lénharður fógeii, og smásögu-
safn: Frá ýmsum hliðum. Einar er þegar fyrir
löngu alkunnur og viðurkendur fyrsti skáld-
sagnahöfundur Iands vors, og er það að verð-
leikum gert. Bækur hans »Ofurefli« og »Gull«
hafa náð iniklu áliti bæði innanlands og utan,
og 9másögur hans þykja bera af flestu, sem