Nýjar kvöldvökur - 01.11.1913, Qupperneq 3

JAKOB ÆRLEGUR
243
»Eg hef ekki lofað honum neinu, — en
því kom Tumi ekki aftur til þess að hafa gát
á mér? Eg get ekki setið hér alein og gónt.
Enginn er til að tala við mig. Pabbi situr alt-
af í ölhúsinn — og einhver verður að tala
við mig. Og svo er Tumi farinn, og verður
Eurtu, hver veit hvað lengi, og fjærveran lækn-
ar ástirnar karlmannanna, þó það sé ekki svo
með kvenfólkið.c:
^Það er eins og þér ætlið að eiga tvo
strengina til á bogann, ef annar kynni að
bila.c
»Já, það er gott að eiga varastreng, ef
annar kynni að slitna,« svaraði Marý með á-
kefð; »en svona er það altjend, aldrei getur
staðið ver á fyrir mér en nú. Æfinlega, þegar
eg geri eitthvað, sem gæti sýnzt ekki rétt, skal
það ekki bregðast, að þér þurfið að rekast
Inn, þegar maður á sízt von á, eins og þér
væruð fæddur til þess að skúta mig sífelt út.c
“Segir ekki samvizkan yður það sama,
Marýpj
»Hr. Jakob.c sagði hún með æsingi, »þér
eruð ekki skriftafaðir minn. En gerið eins og
yður finst réttast — skrifið þér Tuma og seg-
*ð honum alt það, sem þér hafið séð og alt
Það sem þér ímyndið yður —gerið bæði hann
°g mig ógæfusöm — gerið það — eg bið
yður um það — það væri gott vináttubragð
yður; og úr því að þér eruð nú orðinn
fínn 0g göfugur herra — verður yður líklega
mikið fyrir að telja Tuma trú um, að eg
se flenna og hafi verið honum ótrú.«
Og svo lagði hún hendurnar fram á borð-
ið 0g andlitið síga ofan á þær.
»Eg er ekki kominn til að vera dómari yð-
ar, Marý. Pér getið lifað og látið eins og yð-
ur synist, án þess að eg skifti mér agnarögn
því. En Tumi er aldavinur minn, og eg læt
mer ekki hans gæfu á sama standa; við höfum
verið svo lengi saman, að eg þekki vel allar
t'lfinningar hans, og eg verð að segja það, að
haf' nokkur maður nokkurntíma bundizt kven-
■nanni verulega fast með lífi og sálu, svo hef-
ur hann bundizt yður svo. Og eg vil bæta
því við, að ef nokkur karlmaður'á skilið að
vera elskaður, þá er það Tumi. Pegar við skild-
um fyrir mánuði, bað hann mig endilega að
koma til yðar og sannfæra yður um trygð sína,
og nú er eg einmitt að útvega honum frelsi,
til bess að hann geti komið heim aftur. Allar
hugsanir hans snúast um það, og hann bíður
með óþolinmæði úrslitanna, til þess að kom-
ast heim til yðar aftur. Pér getið nú bezt ráð-
ið áf því, hvort heimkoma 1 hans á að valda
fagnaðarsælli gleði eða ekki.c
Marý leit upp; hún flóði í tárum.
»Svo hann kemur þá fljótlega heim aftur
og eg fæ aftur að sjá hann. Pað skal engin
ógæfa stafa af heimkomu hans, ef eg get stutt
að hamingju hans — nei, sannarlega ekki, hr.
Ærlegur. En eg ætla að biðja yður að segja
honum ekkert af hinni heimskulegu hegðun
minni — ó, gerið það ekki — til hvers ætti
að gera honum sorg? í öllum bænum, segið
honum það ekki; eg skal aldrei gera það aft-
ur. Lofið mér því, Jakob — ætlið þér að gera
það?c Hún greip hönd mína og horfði bæn-
araugum framan í mig.
»Eg skal engum friði spilla, Marý; en mun-
ið það, að eg geng fast eftir, að þér haldið
heit yðar.c
»Pað skal eg gera, og það því fremur, sem
fljótlega er von á honum heim. Eg held eg
geti það. En eg vildi svo feginn að eg væri
ekki svona mikið einmana. Eg vildi óska að
Tumi væri heima til að gæta mín, því það
getur enginn nema hann. Eg get ekki gætt
mín sjálf, svo að í lagi sé.«
Eg sá það á henni, að henni var alvara,
og því sættist eg við hana, sat hjá henni tvær
stundir og talaði um Tuma. Hún var aftur
orðin kát og glöð, þegar eg fór og sagði við
mig seinast orða með gletnissvip: »Nú skuluð
þér sjá hvað skynsöm og gætin eg get verið.c
Svo fór eg að finna gamla kunningja minn,
Stapleton, og sat hann eins og vant var úti
fyrir ölhúsinu og reykti pípu sina. Hann þekti
mig ekki fyrst, og bar lófann upp að eyranu
af gömlum vana, þegar eg talaði til hans, og