Nýjar kvöldvökur - 01.04.1935, Blaðsíða 43

ASKJA
89
ugir eftir erfiðið, hryggir yfir því, sem
•við höfðum orðið að skilja við, glaðir yf-
ir því sem við höfðum séð.
Eftir að við höfðum gert mat og kaffi
góð skil,, héldum við af stað sömu leið til
baka, til mikillar gleði fyrir hestana. Nú
var komin kafþoka, en það gerði ekkert
til, við höfðum slóðir okkar að fara eftir,
og hestarnir vissu hvað var leiðin heim.
í Dyngjufjalladal er þokulaust hið
neðra og stundum sjáum við tinda, líka
turnspírum, gægjast upp úr þokunni;,
langt, langt uppi. Hér er vegurinn góður
og því farið geyst, því að hestarnir eru
villtir af heimfýsi. Það eru allir hestar á
þessari leið að sögn þeirra manna, sem
oft hafa farið þar um. Við komum á
gamla áningarstaðinn í Dyngjufjalladal
einhverntíma um nóttina. Þar hvíldum
við aftur og gáfum hestunum. Var þá
tekið upp nesti Bjarka,, sem þar hafði
verið geymt, og skoraði hann fast á okk-
ur að Ijúka því. En það reyndist ómögu-
legt. Var þá glatt á hjalla, því menn
geta orðið örir af svefni eins og víni.
Var þá margt orkt, bæði á íslenzku og
öðrum málum, en — sem betur fór —
ekki skrifað. — Niður hraunið var ferð-
in hæg, og sótti þá svefninn fast að okk-
ur. Þó komumst við slysalaust í Suðurár-
botna. Ég bjóst við, að hestarnir yrðu
fegnir að grípa niður í grænt, safamikið
grasið, en þeir létu sér fátt um finnast
og vildu áfram. Héldum við því fljótt af
stað og komum í Svartárkot kl. 8 um
morguninn. Höfðurn við þá farið þá leið
á 11 tímum, sem tók okkur 15 tíma á
uppeftirleið. Á laugardaginn hafði verið
stórrigning og þrunmveður í byggðinni,
og hugðu allir, að við hefðum fengið hið
versta veður. — I Svartárkoti settumst
við nú að morgunverði. En þá tók svefn-
inn aftur að sækja að okkur. Varð því sú
uiðurstaða, að þeir Þóroddur og Tómas
fiéldu út í Víðiker, en við Bjarki lögð-
umst til svefns í Svartárkoti eftir 54
stunda vöku.
En fátt erfiði hef ég fengið betur
borgað en þessa ferð.
Skrítlur.
Faðirinn: Þegar ég gekk fyrir stofu-
dyrnar, þá sá ég að þú sazt undir dóttur
minni. Getur þú gefið mér nokkrar skýr-
ingar á þvi?
Pilturinn: Já, herra minn, það get ég.
Það var af því að ég var kominn á und-
an hinum.
í réttum var rifizt um hver ætti ó-
merking. Er deilan tók að harðna, svo
að búast mátti vað ryskingum, hrópaði
bóndi einn í hópnum, sem mikill var fyr-
ir sér:
Mér er andsk... sama hvað þið segið.
Ég á lambið, hver sem á það!
Móðirin: Því teygir þú þig svona yfir
borðið, Villi? Hefurðu ekki tungu í
muíminum?
Villi: Jú, mannna, en handleggir mín-
ir eru Iengri en tungan.
Dómarinn: Það er ekki á eins manns
færi að fremja slíkt innbrot sem þetta.
Hver var með þér — því svararðu ekki?
Sá kærði: Það særir tilfinningar mín-
ar, herra dómari, að þér skulið gera svo
lítið úr mér, að ég hafi þurft hjálp við
þetta lftilræði.
12