Nýjar kvöldvökur - 01.04.1935, Blaðsíða 9

ÓLAFUR DAVÍÐSSON
55
snörum snillisvörum«,. segir vinkona
hans, Ólöf á Hlöðum í erfiljóðum um
hann. Þessarar gamansemi hans og
fyndni gætir einkennilega lítið í ritum
hans, þeim sem pi’entuð eru, enda er stíll
hans með litlum séreinkennum. En í
bréfum, er ég hef séð gætir þess aftur
mjög. Eru þau oft skemmtileg með af-
brigðum. Ólafur var tryggur maður og
vinfastur, enda treguðu hann allir, sem
nokkur kynni höfðu af honum haft.
Eins og hann var barngóður var hann
og hlýr og ástúðlegur gamalmennum
þeim, er á vegi hans urðu. Mun það eigi
lítið hafa létt honum starfið við þjóð-
sagnasöfnunina, hversu auðveldlega hann
vann hug og hjarta þeirra, sem hann
kynntist.
Á störf hans og starfshætti er áður
minnzt að nokkru. Öllum ber saman um
að hann hafi verið starfsmaður með af-
brigðum og afkastamaður miklu meiri en
almennt gerist. En hann vann mjög í
skorpum og sló slöku við á milli. Einkum
fara sögur af því, að á Hafnarárunum
hafi líf hans verið allóreglusamt og
slarkfengið með köflum, »þrekvirkin í
þurrki heims, þorstlát verða stundum«,
segir Fomólfur, og mun það rétthermi.
Um þenna þátt æfi hans segir Einar
Kvaran í áður nefndri grein: »Allt af
vann hann þó með köflum eins og vík-
ingur. Heilsan bilaði ekki á hverju sem
gekk. Og hann spilltist ekki — alltaf var
hann jafnáreiðanlegur í loforðum sínum,
jafn hreinskilinn, sannorður og hrein-
hjartaður.----------Það var eðli hans að
vera sívinnandi, eins og hann gæti ekki
'Verið iðjulaus, og hann lék sér að því að
vinna hvíldarlaust 16 stundir i sólar-
hring við hvað sem var«.
Aldrei spurði hann um það í störfum
sínum, hvort nokkuð væri upp úr þeim
að hafa. Auður og metorð voru ekki
keppikefli hans í lifinu. Ég hygg að við-
horfi hans til lífsins sé bezt lýst í niður-
lagserindi erfiljóða þeirra, er Ólöf á
Hlöðum kvað um hann:
Þín tilhneiging þráði ekki tignarnafn,
ei titlanna og auðs þér fékkstu safn,
þér mátti vera hver maður jafn
í metorða alríkinu.
En allt sem nú yfir þér stynur
þú eignaðist, fallni hlynur,
barnanna og blómanna vinur.
Akureyri 14. júlí 1935.
Steindór Steindórsson
frá Hlöðum.
Skrítlur.
Piltur, sem mikið barst á, en þótti ekki
ráðdeildarsamur, kom að bæ, þar sem
voru tvær heimasætur gjafvaxta.
Gekk hann fyrir föður þeirra og bað
yngri dótturinnar. Ekki er þess getið,
að hann hafi haft orð á slíku við stúlk-
una sjálfa.
Bóndi svarar ekki öðru en þessu: »Ég
skal segja þér góðurinn minn; hún getur
farið á sveitina, þótt hún hafi ekki mann
í eftirdragi«.
Kona nokkur, sem uppi var í Breiða-
fjarðareyjum fyrir síðustu aldamót,,
hafði eitt sinn lent í skipstapa og komust
allir lífs af nema einn, sem Jón hét. —
Mörgum árum seinna komst hún þannig
að orði: — »Nú eru allir dauðir, sem
drukknuðu, þegar ég drukknaði, nema
Jón heitinn, sem dó«. Hún átti við, að
allir, sem í skiptapanum lentu væru
dauðii' nema hún.