Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Blaðsíða 28

22
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
varð komizt, því að hann var hörundsbjart-
ur engu síður en Engilsaxi, og þétthrokkið
hár hans var nærri gullið á lit.
Hann hafði orðið bráðskotinn í Qrace
Terrell. í fyrstu hafði henni þótt gaman að
þessari ástleitni hans, en brátt kom að því,
að hún hræddist hana, því að það hafði
ekki verið um að villast funabál tilfinninga
hans og ástríðumagn. Hún hafði þegar gevt
honum ljóst, að hann gæti engar vonir gert
sér um það, að hún endurgildi ást hans, og
út af því hafði svo gerzt sá atburður, sem
hana ennþá hryllti við að rifja upp fyrir sér,
og sem birti til fullnustu hina ótömdu og
hrottalegu skapgerð hans. Hún hafði ekki
séð hann daginn eftir, en tveim dögttm
seinna, er hún var á leiðinni gegnum Baz-
arana*) frá dansleik hjá yfirhershöfðingj-
anum, var vagn hennar stöðvaður og hún
dregin út með valdi. Hljóð hennar voru
kæfð með dúk, sem var vættur í einhverj-
um vökva með einkennilega kryddsætri
lykt. Árásarmennirnir voru rétt að segja
búnir að troða henni inn í annan vagn. er
hópur af »blátreyjum«,**) sem höfðu feng-
ið landgönguleyfi, kom þar að og bjargaði
henni, án þess að vita, hverrar þjóðar stúlk-
an var.
Hún var ekki í minnsta vafa um, að þessi
miðaldalega konuráns-tilraun var gerð að
undirlagi Kara, en hún hafði aldrei sagt
manni sínum neitt frá þessum atburði. Allt
fram að giftingu sinni fékk hún stöðugt
sendar ýmsar dýrmætar gjafir, sem hún
endursendi jafnóðum til herragarðs Kara í
Leinazo. Annað heimilisfang vissi hún ekki.
Nokkrum mánuðum eftir giftingu sína hafði
hún lesið í blöðunum, að þessi »aðal for-
göngumaður grisks samkvætnislífs« hefði
keypt stórt hús í Lundúnum nálægt Cado-
gan Square, og henni til mikillar undrunar
og skelfingar hafði Kara fitjað upp á kunn-
*) Sölutorgin.
**) Brezkir sjóliðar. Þýð.
ingsskap við mann hennar, jafnvel áður en
sæludögunum var lokið.
Til allrar hamingju hafði hann ekki kom-
ið oft í heimsókn til þeirra, en þessi sívax-
andi vinátta milli John og þessa einkenni-
lega óheflaða manns hafði stöðugt valdið
henni ótta og þjáninga.
Ætti hún nú á elleftu stundu að segja
manni sínum allan grun sinn og ótta?
Hún hafði velt þessu fyrir sér uin hríð.
Og aldrei hafði hún verið jafn nærri því að
trúa honum fyrir öllu þessu og einmitt
núna, er hann sat þarna í stóra hæginda-
stólnum við píanóið, dálítið tekinn í andliti
og óvenjulega niðursokkinn í hugsanir sín-
ar og heilabrot. Hefði hann ekki verið alveg
svona niðurdreginn, tnyndi hún ef til vill
hafa sagt honum þetta. En eins og nú
horfði við, sneri hún talinu að síðustu rit-
störfum hans, hinni löngu leynilögreglu-
sögu, sem óefað myndi auka mjög tekjur
hans, þó að hún gerði hann ef til vill ekki
auðugan.
Stundarfjórðungi fyrir ellefu leit hann á
úrið sitt og stóð upp. Hún hjálpaði honum
í frakkann. Hann stóð kyrr stundarkorn
eins og hann væri að hugsa sig utn.
»Hefirðu gleymt nokkru?« spurði hún.
Ætti hann að fara að ráði Kara? hugs-
aði hann með sér. Það var að minnsta kosti
ekki skemmtilegt að mæta þessum ösku-
vonda, litla náunga, sein hafði hótað manni
bana, — og mæta honum óvopnaður var
beinlínis að freista forsjónarinnar. Auðvitað
var allt þetta hlægilegt, en það var líka
hlægilegt, að hann skyldi hafa tekið þetta
lán, og hlægilegt að þessi lántaka skyldi
yfirleitt hafa verið nauðsynleg, og saint
hafði hann brotið heilann um bezta ráðið
— það var ráð Kara.
Allt í einu rann upp fyrir honum sam-
hengið i þessu öllu saman, og þó að Kara
hefði ekki beinlinis gefið í skyn, að hann
skyldi kaupa hluti í rúmensku gullnámun-
um, þá hafði hann samt lýst horfunum