Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Blaðsíða 30

24
NÝJAK KVÖLDVÖKIJK
hafði ekki skrifstofur sínar í New Scotland
Yard. því svo einkennilegt er fyrirkomulag
sumra þessara opinberu stofnana, að þær
'geta ekki nánda nærri hýst allar starfs-
deildir sínar og starfsmenn.
T. X., — en undir þvi nafni var hann
kunnur lögreglumönnum um víða veröld,,
hafði heilmikla röð af skrifstofum í White-
hall. Það var í gömlu húsi beint á móti
Verzlunarráðuneytinu, og áletrunin á gömlu
og fornfálegu útidyrahurðinni skýrði þeirn
frá, er framhjá gengu, að hér væri »sér-
deild opinberrar málafærslu og kærumála«.
Skyldustörf T. X. voru óteljandi. Það var
sagt um hann — og eins og venjulegt sveita-
slúður var það sennilega ósatt — að hann
væri forsprakki hinnar »ólögmætu« stjórnar-
deildar Scotland Yard. Týndi maður t. d.
lyklinum að peningaskáp sínum, var sagt,
að T. X. gæti á svipstundu útvegað inn-
brotsþjóf, sem gæti opnað skápinn í hvell-
inunr. »
Dveldi á Bretlandi einhver illa kynntur
og grunsamiegur náungi, en lögreglunni
hefði þó ekki tekizt að útvega snefil af
sönnunargögnum svo að hægt væri að
byggja á því ákæru gegn honum, og ef
nauðsynlegt var talið sökum almennings-
heilla og öryggis, að viðkomandi náungi
væri gerr landrækur, þá var það T. X., sem
tók þennan óvelkonrna gest fastan, þeytti
honum inn í bíl og sleppti ekki á honum
taki, fyrr en hann hafði skákað honum yfir
á nágrannaströnd annars vinveitts ríkis.
Það var alveg ábyggilegt, að eitt sinn, er
sendiherra lítils kotríkis ónefnds var allt
í einu kallaður heim af stjórn sinni og dreg-
inn fyrir lög og dónr í föðurlandi sínu fyrir
að hafa sett fölsk ríkisskuldabréf í umferð,
þá var það einhver frá einhverri stjórnar-
deild undir umsjá T. X., sem brauzt inn í
hús hans hágöfgi, sprengdi upp skjalaskáp
hans og náði i öll nauðsynleg sönnunar-
gögn til sakfellingar.
Ég segi, að þetta sé alveg ábyggilegt, og
tala ég hér beint og blátt áfram fyrir munn
mjög nákunnugra manna. Það eru yfirmenn
opinberra stjórnardeilda, sem hvísla þessu
sín á milli, — aðstoðarritararnir, sökk-
hlaðnir leyndarmálum, sem rökræða málin
hvíslandi upphátt í krókum og kimum
klúbba sinna, og svo að lokum fréttabréf
opinskárra amerískra blaðamanna, sem hika
ekki við að birta skoðanir sínar á prenti til
gagns og gleði fyrir lesendur sína.
Það er líka alkunnugt, að T. X. hafði
meiri og margskonar lögmæta starfsemi, og.
það var þessi óvægni, orðhvati maður, senr
veittist að framkvæmdastjóra innanríkis-
ráðuneytisins með hárbeittri og miskunnar-
lausri gagnrýni, og er almennt talið, að sú
árás hafi lagt einn ráðherranna í gröfina.
Það var þessi sami T. X., sem rakti slóð
Deptford-morðingjanna gegnum hreinasta
völundarhús af meinsæri og margvíslegum
flækjum, og það var hann, sem sótti til
saka Sir Julius Waglite, þó að hann hefði
falið fjárglæfra- og sjóðþurrðarslóð sína
undir ársreikningum og hagskýrslum þrjá-
tíu og fjögurra félaga. —
Kvöldið 3. marz sat T. X. í innri skrif-
stofu sinni og var að spjalla við sárhrygg-
an og niðurdreginn umsjónarmann lögreglu-
liðs höfuðborgarinnar, Mansus að nafni.
Fljótt álitið virtist T. X. hreinn og beinn
unglingur. Hann var rjóður og sællegur í
andliti eins og drengur. Og það var aðeins,
er vel var að gáð, og rnaður varð var við
fíngerðu hrukkurnar kringum augum og
hina föstu og ákveðnu drætti um munninn,
að maður gat gizkað á, að hann væri korn-
inn yfir þrítugt. Á yngri árum hafði hann
verið dálítið skáldmæltur og hafði skrifað
ofurlitla, þunna kvæðabók með »Skógar-
ljóðum«, en nú tók hann sér ákaflega nærri,
ef minnzt var á þessi bernskubrek hans.
í framkomu var hann nærgætinn, en á-
kveðinn og meinþybbinn. Tal hans var
stundum með ákaflega óvenjulegum blæ og