Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Blaðsíða 34

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
marghleypa, sein ég var með í vasanum;
hún slóst í hliðina á mér í hverju spori,
eins og hún væri að hnyppa í mig til að
minna mig á heimsku mína«.
»Hvar hittuð þér Vassalaró?« spurði T.X.
»Hann var hinum megin við Eastburn
Road og kom yfir veginn á móti mér. Fyrst
var hann mjög almennilegur, en sanrt dálít-
ið æstur, en rétt á eftir tók hann að haga
sér alveg óvenjulega, eins og hann væri að
reyna til að hleypa upp í sjálfuin sér ein-
hverri bræði og ofsa, sem hann ætti þó
ekki til. Ég bauð honum álitlega afborgun,
en hann varð æstari og æstari, og svo allt
í einu, áður en ég áttaði mig á hvað hann
var að gera, veifaði hann skammbyssu í
háa lofti og stakk henni beint framan í
mig og jós yfir mig heilli runu af óvenju-
legustu hótunum. Þá var það að ég allt í
einu mundi eftir ráðleggingu Kara«.
»Kara?« greip T. X. snöggt fram í.
»Það er maður, sem ég þekki, og sem er
valdur að því að ég kynntist Vassalaró.
Hann er ákaflega auðugur«.
»Ég skil«, sagði T. X. »Haldið áfrain«.
»Ég minntist aðvörunar hans«, hélt hinn
áfram, »og hugsaði nreð mér, að bezt væri
að reyna, hvort þetta hefði nokkur áhrif á
litla manninn. Ég dró skammbyssuna upp
úr vasa mínum og miðaði henni á hann,
en það virtist aðeins gera það — og svo
hleypti ég af.
Mér til skelfingar smullu fjögur 'skot,
áður en ég gat áttað mig svo mikið, að ég
sleppti gikknum. Hann hneig niður alveg
steinþegjandi. Ég sleppti skammbyssunni
og kraup á kné við hliðina á honum. Ég sá
þegar að hann var hættulega særður, og
svo sannarlega, ég vissi undireins, að hon-
um varð eigi bjargað. Skammbyssa inín
hafði bent í hjartastað —«.
Það fór hrollur um hann, og hann faldi
andlitið í höndum sér; konan við hliðina á
honum lagði arminn verndandi utan unr
herðar honum og hvíslaði einhverju að
honum. Hann náði sér þegar aftur.
»Hann var ekki alveg dauður; ég heyrði
hann tauta eitthvað, en gat ekki greint,
hvað það var. Ég fór svo beint til þorpsins
og sagði lögregluþjóninum frá þessu og lét
flytja líkið burtu«.
T. X. reis upp frá borðinu, gekk fram að
dyrunum og opnaði þær.
»Komið þér inn, lögregluþjónn«, sagði
hann, og þegar inaðurinn kom inn: »Ég
býst við, að þér hafið verið mjög varkár,
er þér fluttuð líkið, og að þér hafið tekið
ineð yður allt, senr lá þar í kring?«
»Já, herra«, svaraði maðurinn. »Ég tók
hattinn hans og göngustafinn, ef það er
það, sem þér eigið við«.
»Og skainmbyssuna?« spurði T. X.
Maðurinn hristi höfuðið.
»Þar var engin önnur skammbyssa en sú
sem Mr. Lexmann hafði«.
Hann þreifaði á vasa sínuin og tók hana
gætilega upp og T. X. tók við henni.
»Ég skal hafa gát á fanga yðar; þér far-
ið svo ofan í þorpið, fáið yður alla þá að-
stoð, sem völ er á, og gerið sem allra ná-
kvæmasta leit á staðnunr, þar sem maðurinn
var drepinn, og færið mér svo skannnbyss-
una, senr þér hljótið að finna. Þér munuð
sennilega finna hana í skurðinum meðfram
veginum. Ég mun greiða þeim inanni tutt-
ugu krónur, sem finnur skammbyssuna«.
Lögregluþjónninn bar höndina upp að
hattinum og fór út.
»Mér virðist þetta fremur einkennilega
grunsainlegt mál«, mælti T. X., er hann kom
inn aftur að borðinu. »Sjáið þér ekki sjálf-
ur, hve þetta er óvenjulega sérstætt, Lex-
man? Það er ekkert óvanalegt að lána pen-
inga, og það er ekkert óvenjulegt, að okrar-
inn heimti endurgreiðslu þeirra; en í þessu
tilfelli gengur hann eftir þeim fyrir gjald-
daga, og auk þess heimtaði hann þá með
hótunum. Það er ekki vani venjulegra pen-
ingainangara að ganga að viðskiptamönn-