Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Blaðsíða 37

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
31
eins valda manni yðar mikillar kvalar og
kvíða. Ég skal gera mitt bezta«.
Hann rétti henni hendina, og hún greip
hana með báðum sínum, og af einhverjum
dularfullum ástæðum fékk T. X. nýtt hug-
rekki, nýja trú og sterkari ásetning en áður
um að ráða fram úr þessu erfiða leyndar-
máli.
Hann hitti Mansus, sem beið hans í bíl
fyrir utan, og á fáeinum mínútum voru þeir
komnir á vettvang sorgarviðburðarins. Of-
urlítill einkennilegur hópur áhorfenda hafði
íiyrpst þar saman og starði rneð sjúklegri
forvitniskenndri hrifni á blettinn, þar sem
líkið hafði fundizt. Þar var lögregluþjónn
þorpsins á verði, og hafði honum verið fal-
ið það óþakkláta verk að halda þorpsbræðr-
um sínum í hæfilegri fjarlægð. Svæðið
hafði þegar verið rannsakað mjög nákvæm-
lega. Tveir vegir skárust þarna nærri því í
rétt horn, og í horni krossins, sem þannig
myndaðist, var limgirðingin rofin, svo að
þar var aðgangur að engi, sem "hafði auð-
sjáanlega verið notað fyrir haglendi af
mjólkurbúi nokkru skammt þar frá. Síðan
hafði einhver klaufinn gert tilraun til að
loka þessu »hliði« með gaddavír, en það
var auðvelt að komast yfir slaka strengina
nærri því fyrirhafnarlaust. — Það var þetta
°P í girðingunni, sem T. X. beindi sérstak-
lega athygli sinni að. Öll engin höfðu verið
rannsökuð nákvæmlega, en árangurslaust.
Framræslupípurnar fjórar, sem voru aðal-
*ega sambandspípur milli skurðanna á
Vegamótunum, höfðu verið sópaðar; það
var því aðeins rofna girðingin og runna-
flsekjur hennar að aftanverðu, þar sem nú
gat komið til mála að leita með nokkrum
árangri.
»Halló!« sagði Mansus og laut niður og
fók eitthvað upp úr grasinu.
T. X. tók við því.
Það var ekki um að villast, að þetta var
skammbyssuskothylki. Hann merkti blettinn
rneð því að reka göngustafinn sinn ofan í
jörðina og hélt svo áfram leitinni, en ár-
angurslaust.
»Ég er hræddur um, að við finnurn ekk-
ert frekar hérna«, sagði T. X. eftir hálfrar
stundar leit. Hann stóð hugsi með hnyklað-
ar brýr og hökuna í hendi sér.
»Mansus«, sagði hann, »setjum svo, að
þeir hafi verið þrír hérna — Lexman, ok-
urkarlinn og svo þriðja vitnið. Og setjurn
svo, að þriðji maðurinn af einhverjum ó-
kunnum ástæðum hafi haft áhuga á því,
sem fram fór milli hinna tveggja, en að
hann vildi vera sjónarvottur að óséðu. Er
þá ekki sennilegt, að ef hann — eins og
ég held — hefur stofnað til þessa fundar
þeirra, — þá hafi hann valið þennan stað
sérstaklega sökum þess, að þessi limgirð-
ing bauð honum tækifæri til að vera áhorf-
andi án þess að sjást sjálfur«.
Mansus hugsaði sig um.
»Hann hefði nú allt eins vel getað horft
á frá hverri hinna limgirðinganna og með
minni hættu á að sjást«, sagði hann eftir
langa þögn.
T. X. glotti.
»Það er þá farið að rofa ofurlítið til í
kollinum á þér«, sagði hann með aðdáun.
»Ég er þér alveg sammála. Mundu nú það,
Mansus, að einu sinni á æfi þinni vildi það
til, að T. X. og þú hugsuðu báðir það
sama«.
Mansus brosti ofurlítið.
»Auðvitað, séð frá því sjónarmiði var
þetta alversti staðurinn, sem til var. Þess
vegna hefur hver sá sem hingað kom, ef
þeir á annað borð hafa komið hingað og
þeytt skammbyssukúlum í kring um sig,
hlotið að kjósa þennan stað sökum þess,
að það var auðvelt aðkomu úr annari átt.
Það er augljóst, að hann gat ekki kornið
eftir veginum og klifrað yfir án þess að
vekja eftirtekt Grikkjans, sem var að bíða
eftir Mr. Lexman. Við getum því ímyndað
okkur, að það sé hlið einhverstaðar með-
fram veginum skamint héðan; við getum