Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Qupperneq 35

AR AB AHOFÐIN GINN
81
þú gefir ekki hégómagirni manns neitt
undir fótinn!“ sagði hann og sleppti henni
snöggt og sneri sér undan-
Hún reikaði á fótunum og slingraði yfir
að dyratjaldinu, sem skildi á milli her-
bergjanna. Hjartað lamdist í brjósti henn-
ar og hún var með grátinn í hálsinum.
Hún staðnæmdist sem allra snöggvast til
að líta eftir honum og varð dauðskelkuð
yfir fífldirfsku sinni. Hann hafði losað
tjaldskörina og stóð nú og starði út í nátt-
myrkrið. Ilmurinn af vindli hans barst
til hennar með næturgustinum að utan.
Ráðaleysis-svip brá á andlit hennar.
Mundi hún nokkurntíma læra að skilja
hann? í kvöld hafði hann látið hana
sjálfa velja í stað þess blátt áfram að
neyða hana til að lúta vilja sínum — og
hafði sigrað. Síðustu orðin hafði hann
sagt óvænt vingjarnlega, og grimmdar-
drætirnir um munn hans höfðu máðst að
mestu leyti. Hún ruglaðist alveg af þess-
um einkennilegu andstæðum í skapgerð
hans, þessum eldsnöggu breytingum úr
villimennsku í blíðu, sem hún skildi ekk-
ert í. En hún vildi ekki vera að brjóta
heilann um það, ekki gera neina tilraun
til að skilja hann. Hún myndi hvort sem
er aldrei sjá til botns í hyldýpi hans dul-
arfullu skapgerðar. Hún skildi aðeins það,
að hann, einhverra orsaka vegna, hafði
hlíft henni — og hún óttaðist hann meira
en nokkru sinni áður.
FIMMTI KAFLI.
Díana stóð undir sóltjaldinu og dró á
sig hina þykku reiðhanzka sína, meðan
hún var að bíða eftir Gaston og hestun-
um. Hún var gagntekin af sterkum geðs-
hræringum. Ahmed Ben Hassan hafði
verið að heiman síðan í aftureldingu dag-
mn áður og óvíst var, hvenær hann kæmi
aftur. Hann hafði ekkert ákveðið um það,
er hann fór. Síðustu dagana hafði verið
uppi fótur og fit í tjaldborginni. Alltaf
í sífellu voru einhverjir að k ma eða fara.
Ríðandi boðberar komu allar stundir sól-
arhringsins á dauðuppgefnum og spreng-
móðum hestum. Höfðinginn sjálfur hafði
verið óvenjulega önnum kafinn, en hafði
eigi látið svo lítið að skýra frá, af hvei'ju
þetta óvanalega annríki stafaði, og hún
hafði einskis spurt.
Þessar fjórar vikur, sem liðnar voru,
síðan hún hafði lofað honum hiýðni,
hafði hún verið mjög stillt og þögul, en
hatur hennar og ótti óx og magnaðist
með degi hverjum- Hún hafði nú lært að
temja sig og bæla niður reiði- og stóryrði,
sem þó lágu henni ætíð á vörum. Hún
hafði lært að hlýða, ófús, þögul, með
samanbitinn munn og sauðþráa í augum
—• en hún hlýddi samt, og var sjálf hissa
á því. Upp á síðkastið hafði hann látið
hana eiga sig að mestu leyti. Áður hafði
hún riðið út með honum nærri því daglega,
þangað til hann fyrir viku síðan hafði
sagt henni stutt og laggott, að hún fyrst
um sinn yrði að draga úr þessum útreið-
um og láta sér nægja að vera með Gaston.
Frekari skýringu hafði hann enga. gefið,
og hún hafði heldur ekki spurt hann. Hún
hafði tekið þann kostinn að telja þetta
aðeins einn þátt harðstjórnar hans og
drottnunargirni, og þó hún beygði sig af
nauðung undir vilja hans, sauð uppreist-
arandinn í henni undir niðri. Eins og í
hita-æsingi hafði hún setið um hvert
tækifæri til að flýja, og nú virtist loks hin
langa fjarvera höfðingans ætla að fleygja
því upp í hendur hennar, sem hún hafði
beðið svo lengi eftir. í nótt hafði hún
bylt sér eirðarlaus fram og aftur í stóra
rúminu sínu og brotið um það heilann
árangurslaust, hvernig hún ætti að geta
komið flótta í framkvæmd. Hún myndi
eflaust geta laumazt á brott frá Gaston
á einhvern hátt. Henni hafði varla komið
svefn á auga, og eftir að hún hafði borð-
11