Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Blaðsíða 11

N. Kv.
KENNIMAÐUR
5
opnast fyrir henni, er hún nálgaðist þau.
Þarna, já, þarna var hlið, stórt og glæsi-
legt. Áreiðanlega samboðið hinu fyrir-
heitna landi, sem beið þar á bak við.
Þilfarið kvað nú við af fótataki skip-
verja, sem voru í óðaönn að búa allt und-
ir að skipa flutningi í land. Bátar komu
frá landi með vinnuklædda menn um
borð. Sumir voru alvarlegir og þögulir,
aðrir glaðlegir og háværir. Loftið fór að
kveða við af hrópum og köllum. í kaup-
staðnum lagði reyk upp úr hverjum reyk-
háf, og alltaf fjölgaði þar fólki á ferli.
Það var svo gaman að virða fyrir sér
þetta vaknandi, starfandi líf. Og nú kom
sólin upp. Þá minntist hún þess, að mað-
ur hennar svaf ennþá niðri. Það var víst
kominn tími til þess að vekja hann, því að
hann mundi vilja fylgjast með því, þegar
farangri þeirra væri skipað frá borði.
Þetta var erfiður dagur fyrir þau bæði,
en til allrar hamingju fengu þau góðan
liðsmann strax um morguninn. Jóhannes
meðhjálpari kom á vettvang og lá ekki á
liði sínu. Hafði hann þegar útvegað þeim
farkost fram í dalinn. Var það bifreið sú,
sem ekið hafði til kirkju að Breiðavaði
fyrr um sumarið. Bílstjórinn var stima-
mjúkur mjög og þótti vegur sinn vaxa við
það, að vera trúað fyrir jafndýrmætum
flutningi. Var hann bjartsýnn um að tak-
ast myndi að komast með bíl alla leið,
vegna þess hvað tíðin var góð og jörð
þurr ennþá.
Meðhjálparinn leit trúlega eftir því, að
farangurinn kæmist heill og óskemmdur
á land, og vei þeim, sem snerti öðruvísi
á honum en honum líkaði. Síðan kostaði
það margskonar heilabrot og útreikning
að koma honum þannig fyrir á bílnum,
að óhætt væri. Það var þess vegna orðið
^ajög áliðið dags, þegar hægt var að
^eggja af stað. En þegar ferðast er í bíl,
þarf ekki að óttast, þó að leiðin sé löng.
Hjónin fengu sæti við hlið bílstjórans,
þó að þröngt væri, en meðhjálparinn bjó
um sig uppi á palli innan um farangur-
inn, til þess að hafa eftirlit með því, að
ekkert týndist. Var síðan lagt af stað með
skrykkjum og rykkjum, því að bíllinn
var í fyrstu tregur til gangs. En Marteinn
bílstjóri lét það ekki á sig fá. Sagði hann,
að bíllinn væri bara of kaldur ennþá og
mundi hann fljótt lagast. Reyndust það
orð að sönnu, því að eftir nokkurn tíma
gerðist hann hinn auðsveipasti. Gekk
ferðin eftir það vel á meðan vegurinn var
greiðfær. Ferðafólkið var í ágætu skapi,
því að með þessu áframhaldi mundi vera
hægt að komast alla leið, áður en dimmdi
af nóttu.
Frú Vigdís mændi með eftirvæntingu
fram á veginn. Fór ekki bráðum að sjást
alla leið? Nei, ennþá var löng leið ófarin.
Hún þurfti að vita nöfn á öllum bæjum,
sem þau fóru fram hjá, og hún vildi einn-
ig fá að vita eitthvað um fólkið á hverj-
um bæ. Þegar þau fóru fram hjá falleg-
um stöðum, þótti henni miður að hafa
ekki tíma til að nema staðar og skoða þá
nánar. Marteinn bílstjóri varð að gefa
henni þær upplýsingar, sem hún óskaði,
því að maður hennar var of ókunnugur.
Það leið því ekki á löngu, þar til er þau
ræddu saman eins og gamlir kunningjar
og gerðu að gamni sínu. Hún var of lífs-
glöð og hamingjusöm, til þess að geta
setið þegjandi, og Marteinn var ekki mað-
ur, sem þurfti að dekstra við til að geta
tekið meinlausu gámni. Séra Bjarni lét
þetta að mestu afskiptalaust, þó að hon-
um væri stundum nóg boðið. Og til þess
að hafa einhver áhrif á umræðurnar, för
hann að leggja orð í belg, og á meðan
dróst bíllinn áfram hóstandi og stynjandi
undir því mikla fargi, sem á honum
hvíldi.
Þegar komið var fram hjá Vatni, var
nokkuð farið að dimma. Fór þá vegurinn
versnandi, svo að samtalið féll að mestu