Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Blaðsíða 17

N. Kv.
KENNIMAÐUR
11
að útvega matarforða til vetrarins. Fram
til þessa dags hafði séra Bjarna að mestu
leyti láðst að hugsa fyrir því. Þeir, sem
eiga heima langt uppi í sveit, geta ekki
skroppið daglega í búðirnar eftir þeim
nauðsynjum, sem vantar í það og það
skipti. Á haustin verður að byrgja sig
upp með matvæli til alls vetrarins, og þá
er áríðandi, að ekkert gleymist. Sjálfur
stóð hann ráðþrota eins og barn frammi
fyrir þessu vandamáli og lét konu sína
hafa fyrir því að ráða fram úr því á þann
hátt, sem hún taldi réttast. í samráði við
Ólöfu gerði hún sér grein fyrir því, hvað
þurfa mundi, og skrifaði það allt upp á'
lista, sem hann átti að fara með í kaup-
staðinn. Það var kvíðavænleg ferð. En til
allrar hamingju losnaði hann við að taka
á sig þá ábyrgð og erfiðleika, sem því
fylgdi, því að Jóhannes meðhjálpari hljóp
þar undir bagga eins og fyrri daginn.
Hann sagðist þurfa í kaupstaðinn og sig
munaði ekkert um að erinda þetta lítil-
ræði um leið. Leysti hann þetta vel og
skörulega af hendi, sem hans var von og
vísa.
Mjólk gátu þau fengið eftir þörfum hjá
Gunnari bónda, og meðhjálparinn hafði
geymt fjóra væna dilka, svo að prestur-
inn þyrfti ekki að vera alveg ketlaus. Það
er gott að eiga góða að. Þegar búið var
að koma öllu þessu í gott horf, gat séra
Bjarni farið að draga andann ögn léttara.
Honum var ekki sýnt um að sjá fyrir
líkamlegum þörfum sínum, og væri þó
synd að segja, að hann væri meinlæta-
maður í mat og drykk. Þvert á móti var
hann mjög gefinn fyrir góðan mat og
neytti hans ætíð með óblandinni ánægju.
Nú hófust rólegir dagar. Hann fór
venjulega á fætur , um tíuleytið á morgn-
ana og hélt sig síðan mest við skrifborðið
og djúpu stólana, þar til hann háttaði á
kvöldin. Hann eyddi miklum tíma í að
skrifa ræðurnar, sem hann flutti yfir
söfnuðinum á sunnudögum, því að þær
áttu að ryðja honum veginn. Kirkjusókn-
in var vel viðunandi á meðan tíðin var
góð. Hann messaði til skiptis á Breiða-
vaði og aukakirkjunni á Bakka. Hin
aukakirkjan var því miður ekki í því
ásigkomulagi, að um messur í henni væri
að ræða fyrst um sinn.
Frú Vigdísi fannst allt leika í lyndi.
Hún fór snemma á fætur dag hvern og
söng í eldhúsinu við verk sín. Raunar
hafði hún ekki svo mikið að gera, að hún
þyrfti endilega á fætur þess vegna. En
fyrst hún á annað borð vaknaði svona
snemma, var það miklu ánægjulpgra að
vera á fótum en liggja í rúminu við hlið-
ina á sofandi manni sínum, því að hann
rumskaði aldrei fyrr en kom langt fram á
dag.
Á morgnana, þegar veðrið var gott, tók
hún sér gönguferðir út á víðavangi. Hún
varð þess vegna fljótlega miklu kunnugri
öllu, bæði úti og inni, en maður hennar.
Stundum seinnipart dagsins lét hann til-
leiðast að fara út með henni, þó að hann
ætti erfitt með að slíta sig frá bókum sín-
um og ræðugerðum. Honum fannst þetta
rjátl tilgangslaust og óþarft, þó að hann
gæti ekki neitað henni um þá ánægju,
sem hún hafði af því.
Á kvöldin sátu þau inni og hlustuðu á
útvarpið, eða hann las upphátt fyrir hana
úr einhverri bók eða þá síðustu ræðuna
sína. Hún reyndi að hafa áhuga fyrir
ræðunum hans, en henni tókst það ekki
eins vel og hana langaði til. Þær voru
fallega orðaðar með köflum og kjarnyrt-
ar, en þó var eitthvað í þeim, sem hún
felldi sig ekki við, eitthvað, sem hún vissi
ekki, hvað var. Þegar hún hlustaði á þær
og hugsaði um þær, fannst henni að hún
vera stödd í þröngum farvegi, þar sem
erfitt var um andardrátt, og ekkert sást
nema beint upp í loftið, og ekkert varð
komizt nema beint áfram, án þess þó að
2*